موناکو جواهر F1 در تاج بود، اما آیا درخشش آن برای همیشه از بین رفته است؟ | فرمول یک

افجایزه بزرگ موناکو، جواهری که فرمول یک در تاج و تخت خود نامیده می‌شود، تصویری محو شده از شکوه سابق آن است. هنوز زمان برای این جلسه کلاسیک به پایان نرسیده است، اما به طور فزاینده ای این احساس وجود دارد که بدون تغییر ممکن است زمان استراحتی برای مسابقه در خیابان های مونت کارلو وجود داشته باشد.

مسابقات گرندپری از سال 1929 در اینجا برگزار می شود و این مسابقه در اولین مسابقات قهرمانی فرمول 1 در سال 1950 برگزار می شود. از آن زمان تقریباً همیشه وجود داشته است. چالش منحصربه‌فرد، آزمونی بی‌امان از قدرت فیزیکی و مهم‌تر از همه ذهنی برای رد کردن سوزن از میان موانع پیشرو آماده برای مجازات هر چیزی جز دقت بسیار عالی، مدت‌هاست که توسط رانندگان به عنوان آزمایش نهایی مورد تحسین قرار گرفته است.

طرفداران آن را به عنوان یک منظره، فرصتی برای دیدن ماشین ها از نزدیک پذیرفتند. برای مشاهده شجاعت و شجاعت در برابر تهدید دائمی طبیعت نابخشوده یک مسیر خیابانی واقعی، و تماشای آنها نه تنها در مسیر تسلط دارند، بلکه در انجام این کار با یکدیگر دوئل می کنند.

شاید بیش از هر چیز دیگری گرندپری موناکو توسط فرمول یک و سازمان دهندگان آن یعنی Automobile Club de Monaco (ACM) به عنوان پر زرق و برق ترین مسابقه فصل معرفی شده باشد. این به عنوان یک راهپیمایی برای افراد ثروتمند و مشهور، مکانی برای دیدن و دیده شدن، برای انجام معاملات و برای F1 برای فروش خود در قایق‌های تفریحی در اسکله ارائه می‌شود.

برای این منظور، این جلسه مدت‌هاست که از یک رابطه منحصر به فرد با این ورزش برخوردار بوده است. کمترین هزینه میزبانی مسابقه را پرداخت کرده است و اجازه دارد به جای استفاده از شرکای F1، کنار پیست اسپانسر خود را بفروشد. موناکو کرایه دانه فلفل می پردازد در حالی که سیلورستون که مدت هاست بیش از 100000 هوادار را در روز مسابقه جذب می کند، تقریباً به دلیل هزینه میزبانی که در زمان سلطنت برنی اکلستون دریافت می شد، ورشکسته شده بود.

با این حال F1 مدتهاست که از هر نظر پیشرفت کرده است. در سال 1971، زمانی که جکی استوارت در موناکو برنده شد، دوستش رومن پولانسکی فیلم آخر هفته را ساخت. با موفقیت رینگو استار و گریس کلی در داخل و خارج از شات، شکوه و عظمت چالش در مسیر و فضای آن زمان را به تصویر کشید. ماشین ها به اندازه کافی سبک و کوچک بودند تا بتوانند مسابقه دهند. رونی پترسون هشتم شد و دوم شد. کمال می طلبید اما ممکن بود.

با این حال، دوران اوج موناکو دوام نیاورد. جیمز هانت در مورد مسابقه بسیار خشمگین بود. او به زندگی نامه خود جرالد دونالدسون گفت: “گرندپری موناکو در واقع فقط یک نمایشگاه است که در آن از رانندگان نگون بخت خواسته می شود تا اجرا کنند و هنوز هم فقط به نفع اسپانسرهایی وجود دارد که می خواهند در فضای “پر زرق و برق” خودنمایی کنند.” . آنها باید در عوض رژه برگزار کنند. سپس همه ماشین‌ها می‌توانند مانند پوزرهای احمق «جت ست» رژه بروند که در موناکو ضخیم‌تر از هر جای دیگری در جهان هستند.

سخنان او اکنون بیش از هر زمان دیگری صادق است. حتی برخی از مسابقاتی که به عنوان کلاسیک در نظر گرفته می شوند، تنها نامناسب بودن فزاینده خودروهای مدرن برای مسابقه در موناکو را برجسته کردند. در سال 1992، زمانی که نایجل منسل پس از استفاده از لاستیک‌های جدید در اواخر مسابقه، به آیرتون سنا برتری داد، او با لاستیک تازه ظاهر شد و دو ثانیه در یک دور از برزیلی سریع‌تر بود. او در سه دور مانده به پایان او را گرفت اما سنا او را متوقف کرد.

چیزهای زیادی از دوئل آنها ساخته شده است، منسل در حال غواصی است و سعی می کند راهی برای عبور پیدا کند، اما در حقیقت حتی با ماشینی که دو ثانیه در یک دور سریع تر بود، آنها می توانستند برای مدت طولانی تری مسابقه دهند و منسل ناامید می ماند. سال گذشته در 78 دور یک سبقت داشت.

همانطور که لوئیس همیلتون اشاره کرد، گذراندن امسال به احتمال زیاد غیرممکن است. او گفت: «همه ما می دانیم که این چه نوع نژادی است. “همه چیز در مورد مقدماتی است. پس روز شنبه است. یکشنبه، مگر اینکه با کمی استراتژی خوش شانس باشید، سبقت های زیادی در اینجا وجود ندارد. حالا ماشین‌ها بزرگ‌تر و سنگین‌تر شده‌اند و احتمالاً دیگر وجود نخواهد داشت. همینطور خواهد بود.»

زرق و برق نیز، همان طور که هست، کثیف و رنگ باخته است، آلوده به حضور الیگارش های روسی و قایق های تفریحی مبتذل آنها، با برنزه های پرتودهی و درخشان نارنجی ابرثروتمندان.

باید تاکید کرد که رانندگان به اتفاق آرا هنوز عاشق این چالش هستند. چارلز لکلرک، راننده موناکو فراری گفت: “بدون موناکو برای من، فرمول 1 نیست.” هیچ مسیری وجود ندارد که به آدرنالینی که ما در موناکو دریافت می کنیم نزدیک شود، و برای من این بخشی از تاریخ فرمول یک است و باید در فرمول یک بماند.

او دیدگاهی را منعکس می کند که به طور گسترده ای مورد قبول واقع شده است، اما تصویر بزرگ تری وجود دارد. ما موناکو را به خاطر میراث و تاریخش می پذیریم. همین است.» کریستین هورنر، مدیر ردبول، گفت. “من فکر می کنم که شما باید تکامل پیدا کنید. اگر ثابت بایستید، پس به عقب می روید.»

موناکو چندین دهه است که ایستاده است. اگر بخواهیم منصف باشیم، هیچ چیز مانند دیدن یک ماشین F1 از نزدیک در محدوده این پیست نیست. نزدیکی و احساس خطر شبیه هیچ چیز دیگری نیست. با این حال اینجا نیز دود و آینه است.

رسانه‌هایی که در مورد تجربه حسی خارق‌العاده اشعار می‌کنند، دیدگاهی در اختیار دارند که هواداران عادی هرگز حتی در سکوها نخواهند داشت. اکثر طرفداران حتی در کنار مسیر نیستند. تقریباً همه آنها در تلویزیون تماشا می کنند، جایی که حس احشایی سرعت و سر و صدا از بین می رود و مسابقه اغلب به سرعت در صفوفی که با بحث در مورد اینکه آیا استراتژی تایرها نقشی دارد یا خیر، پایین می آید. اسپویلر: به ندرت انجام می شود.

حتی نقش موناکو در موفقیت تجاری فرمول یک هم خبر دیروز است. F1 دیگر نیازی به مسابقه برای پر نگه داشتن خزانه ندارد. روزهای حمایت مالی متکی به تفریح ​​در یک قایق تفریحی در موناکو به پایان می رسد. اگر به آنها نیاز داشته باشد، این ورزش جایگزین های مناسبی برای جلسات مقصد برای انجام تجارت دارد. مسابقه امسال در میامی مخاطبان شرکتی را هدف قرار داد و در انجام این کار موفق بود.

ACM یکی از کم ارتباط‌ترین مروجین مسابقات F1 است و به ناچار درخواست Observer برای بحث در مورد آینده موناکو را رد کرد.

اما مطمئناً تغییر به شکلی در راه است. قرارداد موناکو امسال تمام شده است اما ACM اصرار دارد که قرارداد جدیدی انجام شود. F1 نیز انتظار دارد که یک قرارداد جدید به توافق برسد، اما اینکه چه شکلی دارد باید تصمیم گیری شود. این ورزش مکان های بیشتری برای دنبال کردن یک مسابقه دارد تا فضایی که در تقویم داشته باشد.

در این فصل 22 مسابقه با حداکثر 24 مسابقه برگزار می شود. برگزاری برخی از جلسات متناوب با یکدیگر در طی دو سال مطرح شده است، با موناکو در چارچوب، همانطور که تغییر مسیر در مونت کارلو – کار دشواری است اما فرمول 1. شناخته شده است که می خواهد تحقیق کند – و یک مذاکره مجدد جدی در مورد ترتیبات مالی قبلی.

میراث با شکوه است، چالش مانند هیچ دیگری باقی می ماند. اما تغییر در سطحی اجتناب ناپذیر به نظر می رسد اگر فقط در رابطه آن با خود فرمول یک، جایی که وضعیت ویژه موناکو مطمئناً به پایان رسیده است.