آهنگ عاشقانه تی اس الیوت: نامه های شدید شور و اشتیاق پشت قلم را آشکار می کند | تی اس الیوت

برای بسیاری از کسانی که او را می‌شناختند، تی‌اس الیوت مردی دورافتاده و از نظر فکری گوشه‌گیر به حساب می‌آمد، همان‌طور که شاید شایسته نویسنده این حماسه غم‌انگیز و غم‌انگیز بود. بیابان. شاعر معاصر او، زیگفرید ساسون، تا آنجا پیش رفت که او را «انسانیت در سردخانه» توصیف کرد.

اما نامه‌هایی که قبلاً منتشر نشده بود نشان می‌دهد که نویسنده بزرگ مدرنیست در واقع مردی به شدت احساساتی و پرشور بوده است.

این نامه ها خطاب به امیلی هیل بود که شاعر و نمایشنامه نویس برنده جایزه نوبل طی دهه ها عاشق او بود، اگرچه او مردی متاهل در بریتانیا بود و او در آمریکا زندگی می کرد.

در یکی از آنها نوشت: «وقتی به رختخواب می روم تصور می کنم که مرا می بوسید. و وقتی جوراب خود را در می آورید، باید تصور کنید که من پاهای عزیزتان را می بوسم و در تلاش برای نزدیک شدن به روح زیبای مقدس شما هستم.»

در برخی دیگر به او گفت که “تو همیشه تمام عشق و ارادت من را داری”، که مشتاق نوازش بر پیشانی “بسیار زیبا” اوست و به هر مرد دیگری که “به اندازه من از تو مراقبت کند بسیار حسادت خواهد کرد”. “.

الیوت بین سال‌های 1930 تا 1957 بیش از 1100 نامه برای هیل نوشت. بسیاری از آنها مربوط به سال‌هایی است که او در ازدواج ناخوشایند با همسر اولش، ویوین هیگ وود، به سر می‌برد، که به یکی از دوستانش به عنوان “یک مسخره هولناک” توصیف کرد.

هیل این مکاتبات را در دهه 1950 به دانشگاه پرینستون اهدا کرد با این توافق که تا 50 سال پس از مرگ او یا الیوت، هر کسی که از دیگری جان سالم به در ببرد، مهر و موم باقی بماند. الیوت در سال 1965 و هیل در سال 1969 درگذشت.

الیوت با شنیدن خبر کمک مالی خود به دانشگاه، طی بیانیه‌ای تکذیب رسمی کرد که قرار بود به محض انتشار این نامه‌ها منتشر شود. او نوشت: من عاشق امیلی هیل نبودم.

رابرت کرافورد بسیاری از نامه‌ها را به نمایش خواهد گذاشت الیوت پس از سرزمین بایرجلد دوم زندگینامه یکی از مهمترین شاعران قرن بیستم که این هفته منتشر می شود. این تجربیات عمومی و شخصی را نشان می دهد که الهام بخش برخی از شاهکارهای الیوت، از جمله بیابان و چهار کوارتت.

کرافورد به آن گفت مشاهده کننده که این نامه‌ها «تا سال 2020 در پرینستون بسته بودند، بنابراین هیچ‌کس نتوانست آنها را بخواند»، و او اولین زندگی‌نامه‌نویسی است که به او اجازه داده شد تا پیش از انتشار برنامه‌ریزی شده آن‌ها به صورت آنلاین، متن‌هایی را بازتولید کند.

او معتقد است که از طریق این نامه‌ها، الیوت آنچه را که خود واقعی خود می‌دید آشکار کرد: «او خود را فردی احساسی می‌بیند. او بسیار آگاه است که مردم او را به عنوان یک روشنفکر نسبتا سرد می بینند.

این همان راهی است که مردم اغلب به تی اس الیوت می نگریستند – و هنوز هم به او نگاه می کنند. افرادی که شاید شعر او را درک نمی کنند، احساس می کنند که یک جنبه جدول کلمات متقاطع در آن وجود دارد.

اما اگر آن را با صدای بلند بخوانید، متوجه می‌شوید که در زیر بسیاری از شعرهای الیوت، آشفتگی عاطفی عظیمی وجود دارد. گاهی اوقات مردم تعجب می کنند که از کجا آمده است. فکر می‌کنم از این حس اشتیاق ناشی می‌شود که با احساسات او نسبت به امیلی هیل مرتبط است.»

الیوت که امیدی به طلاق نداشت، به دلیل ایمان مذهبی خود متاهل ماند، با این حال نامه های او نشان دهنده اشتیاق جسمانی است. او به هیل گفت: «از هر شغل و نامزدی – به جز نوشتن شعر – که ذهن من را از تو می گیرد، ناراحتم و همیشه خواهم داشت. با این حال، وقتی بیدار می شوم و وقتی به رختخواب می روم، همیشه با من هستی، و من دستانم را به جایی که باید باشی، دراز می کنم.»

هیل یک معلم سخنرانی و نمایشنامه بود که در سال 1912، زمانی که الیوت در دانشگاه هاروارد تحصیل کرد، با الیوت در کمبریج، ماساچوست، آشنا شد. او دوست پسر عمویش بود.

کرافورد گفت که الیوت در سال 1914 عشق خود را به او اعلام کرده بود و فکر می کرد که او هم متقابل نیست. او در آن سال در انگلستان اقامت گزید و در سال 1915 با ویوین ازدواج کرد و بلافاصله پس از آن متوجه اشتباه خود شد.

اگرچه او به میل خود برای هیل عمل نکرد، اما خواب دید که روزی رابطه‌اش با او مشخص می‌شود و به او گفت: «آنقدر وجود خواهد داشت که تصور نادرستی از من ایجاد کند، و سرنخ‌های کمی از من وجود خواهد داشت. حقیقت. آیا می توانم احساسم را برای شما روشن کنم، تعجب می کنم. اعتراف می کنم که این خودخواهانه و شاید خودخواهانه است. اما آیا طبیعی نیست که وقتی یک نفر مجبور است تمام عمرش را در یک نقاب زندگی کند، بتواند امیدوار باشد که روزی مردم بتوانند حقیقت را بدانند… من بارها و بارها تأثیری را که گذاشته ام دیده ام و آرزو کرده ام که باشم. می توانم گریه کنم “نه همه شما در مورد من اشتباه می کنید، اصلاً اینطور نیست”.

کرافورد می‌گوید: «او به‌عنوان فردی احساساتی‌تر و پرشورتر از آنچه که مردم به او اعتبار می‌دهند، وارد می‌شود. نامه‌های به امیلی بینش قابل توجهی از الیوت به ما می‌دهد.»

ویوین از بیماری روانی رنج می برد و در سال 1938 به یک پناهگاه متعهد شد. پس از مرگ او در سال 1947، الیوت هیل را دنبال نکرد و یک دهه بعد با والری فلچر ازدواج کرد. در بیانیه سال 1960، او متوجه شد که در آن زمان فقط عاشق «خاطره» هیل بوده است.