زنبورداران و کمونیست ها: چگونه طرفداران محیط زیست گفتگوی جهانی را آغاز کردند | بحران آب و هوا

همه چیز با شروع شد انحراف ترافیک سمت راست، سوئدی برای “سازماندهی مجدد ترافیک سمت راست”.

در 3 سپتامبر 1967، سوئد از رانندگی در سمت چپ به رانندگی در سمت راست تغییر کرد. این تغییر عمدتاً در شب اتفاق افتاد، اما در استکهلم و مالمو تمام ترافیک در بیشتر روزهای آخر هفته متوقف شد در حالی که تقاطع ها دوباره پیکربندی شدند.

هوای شهر در آن آخر هفته آنقدر شیرین بود که شور و شوق محیطی به اوج رسید. لحظه ای بود که دنیا را تغییر می داد.

سه ماه بعد، سوئد با استناد به آلودگی هوا و سایر آلودگی‌ها، از سازمان ملل درخواست کرد که اولین کنفرانس بین‌المللی محیط‌زیست را برگزار کند و روندی را آغاز کند که منجر به گردهمایی پیشگامانه‌ای در پایتخت این کشور در 5 ژوئن 1972 شود که پنجاهمین سالگرد آن برگزار می‌شود. هفته بعد. این آغاز یک مبارزه طولانی و آهسته برای یافتن و توافق راه حل های جهانی برای این مشکل محیط زیست جهانی تازه فهمیده شده بود. بیست سال بعد، کنفرانس ریو در همان ماه دنبال شد و اجلاس های آب و هوایی سازمان ملل را آغاز کرد که جدیدترین آنها پاییز گذشته در گلاسکو برگزار شد.

و با این حال اشتباهات مهمی در این مقطع اولیه مرتکب شد. همانطور که می دانیم پیشرفت در سال های پس از آن یخبندان بوده است. اکنون، با نگاهی به قدم‌های اولیه در آن سفر، نمی‌توان متوجه شد که، اگرچه در موارد زیادی کنفرانس به درستی انجام شد، اما برخی از مسائل مهم نیز وجود داشت که اشتباه شد.

کنفرانس استکهلم – که در فولکتس هوس شهر، محل یک زندان سابق و یک تئاتر متخصص در مسخره‌های نمایشی برگزار شد – به مسائل سبز اهمیت بین‌المللی داد. در دهه 1960، مسائل زیست محیطی محلی به نظر می رسید، نه جهانی. به عنوان مثال، در بریتانیا، آخرین مه دود بزرگ لندن در سال 1962 جان 750 نفر را گرفت، در حالی که فاجعه چهار سال بعد در آبرفان، ولز، با فروریختن نوک غنایم مواد غذایی روی داد. در ژاپن مردم برای مقابله با آلودگی هوا از ماسک استفاده کردند. در ساحل خشکسالی بود. و در سال 1969 یک قطار در حال عبور نفت را در رودخانه کویاهوگا اوهایو مشتعل کرد و آن را به آتش کشید.

اما این نیز دهه‌ای بود که در آن شورش‌های اولیه علیه تخریب محیط‌زیست به وجود آمد. صندوق جهانی حیات وحش در سال 1961 با یک شماره ویژه از دیلی میرر با عنوان صفحه اول “محکوم” راه اندازی شد. کتاب بهار خاموش راشل کارسون سال بعد سموم دفع آفات را به خطر انداخت و در سال 1969 یک شاهزاده چارلز در مقطع لیسانس برای اولین بار وارد میدان شد و در رویدادی در سفارت فنلاند با نخست وزیر وقت بریتانیا، هارولد ویلسون، درباره ماهی قزل آلا اقیانوس اطلس لابی کرد.

اما این صداهای منزوی بود که توسط قدرتمندان محکوم و طرد شد. کارسون گفت که صنایع شیمیایی ایالات متحده می‌خواهد به «عصر تاریک» بازگردد، جایی که «حشرات و حیوانات موذی بار دیگر زمین را به ارث خواهند برد». وزیر کشاورزی وقت ایالات متحده در نامه ای به دوایت آیزنهاور، رئیس جمهور سابق ایالات متحده، گفت که از آنجایی که کارسون ازدواج نکرده است، با وجود اینکه “جذاب” است، “احتمالاً یک کمونیست است”.

طرح یک کنفرانس بین المللی در استکهلم در ابتدا به قدری از حمایت کمی برخوردار بود که در سازمان ملل با انکار «موضوع سوئدی» خوانده شد. دو سال لابی علیه مخالفان بریتانیا و فرانسه طول کشید تا مجمع عمومی از این پیشنهاد حمایت کرد. همانطور که اتفاق افتاد، این (ژانویه 1970) زمانی بود که توسط یک سردبیر دوراندیش در یورکشایر پست به من گفت که ما باید این مطالب را پوشش دهیم و فعالیت طولانی من در محیط زیست تپید – طولانی ترین دوره در جهان تا آنجا که من. آگاه هستم – شروع شد.

حالا موضوع شروع به اوج شدن کرد. تعداد آمریکایی‌هایی که نگران آلودگی هوا و آب بودند بین سال‌های 1965 و 1970 دو برابر شد و به 70 درصد رسید. آوریل آن سال، 20 میلیون نفر در اولین روز زمین تظاهرات کردند و زباله های زیادی را پشت سر خود گذاشتند. رئیس محیط زیست ریچارد نیکسون روحیه واشنگتن را “هیستری” توصیف کرد و رئیس جمهور وقت ایالات متحده یک چهارم سخنرانی در آن سال را به این موضوع اختصاص داد. در طول سه سال بعد، او 14 قانون را که پایه‌های سیاست و موسسات زیست‌محیطی ایالات متحده را پایه‌ریزی می‌کرد، ارائه کرد.

در بریتانیا در سال 1970، تد هیث به قدرت رسید و یکی از اولین وزارتخانه‌های محیط‌زیست جهان را تأسیس کرد (در ابتدا می‌خواست آن را «وزارت مادام العمر» بنامد تا زمانی که متوجه شد که وزیر زورگوش پیتر واکر را «وزیر امور خارجه مادام العمر» خواهد کرد).

رهبران جهان در حال توسعه نگران بودند، از ترس کشورهای ثروتمند که از نگرانی های زیست محیطی برای جلوگیری از توسعه آنها استفاده کنند. این نگرانی‌ها با انتشار دو کتاب پرفروش برطرف نشد: باشگاه محدودیت‌های رشد رم (عنوان آن را می‌گوید) و طرحی برای بقا توسط 30 دانشمند برجسته بریتانیایی که خواستار صنعتی‌زدایی و تمجید از جوامع قبیله‌ای بودند. برخی نگران، تحریم استکهلم را در نظر گرفتند و برزیل آن را “نمایش یک مرد ثروتمند” خواند و هند و نیجریه نیز علناً نگرانی خود را ابراز کردند.

این کتاب‌ها تأثیر دیگری داشتند، و به اشتباه توجه را بر «منابع غیرقابل تجدید» محدود، مانند مواد معدنی و سوخت‌های فسیلی، که پیش‌بینی می‌شد تمام می‌شوند، متمرکز کردند. محدودیت‌های رشد تأثیر شدیدی داشت، زیرا – در آن روزها که تصور می‌شد رایانه‌ها دانای کل هستند – نویسندگان کتاب مجموعه‌ای از مدل‌ها را اجرا کرده بودند که نشان می‌داد با ادامه رشد اقتصادی، منابع در حال فروپاشی است و باعث «افت نسبتاً ناگهانی و غیرقابل کنترل» در ظرفیت صنعتی

طرفداران آن عموماً کمتر نگران منابع «تجدیدپذیر» مانند جنگل‌ها، ماهیگیری و خاک بودند، زیرا این منابع طبق تعریف، خود را دوباره پر می‌کنند. اما، در عمل، اینها قبلاً آنقدر سریع تخلیه می شدند که فرصتی برای بهبودی نداشتند، و تخریب آنها در قلب اکثر بحران های بزرگ زیست محیطی در نیم قرن گذشته بوده است.

در همین حال، کمبود مواد معدنی هرگز در مقیاس ترسناک رخ نداد – و اکنون می دانیم که نفت، گاز و زغال سنگ بیش از آن چیزی است که بتوانیم بدون تخریب آب و هوا بسوزانیم.

این پیشینه ای بود که کنفرانس استکهلم بر اساس آن آغاز شد. در نگاهی به گذشته، توجه بسیار کمی به تغییرات اقلیمی – که با وجود اینکه بیش از 100 سال پیش از آن به عنوان یک بحران بالقوه شناسایی شده بود، تازه شروع به برانگیختن نگرانی‌ها کرده بود – و به تنوع زیستی. و اگرچه کنفرانس با 109 توصیه ارائه شد، اما تا 20 سال دیگر اجلاس جهانی بزرگ دیگری در مورد محیط زیست برگزار نخواهد شد.

نتیجه کنفرانس تا آخرین لحظه نامشخص بود. شماره آخر روزنامه اش، اکو، گفت که مذاکره کنندگان با نزدیک شدن به پایان، تنها می توانند روی یک چیز به توافق برسند: “یا یک اعلامیه نهایی می شود – یا نه.” پس از یک جلسه 14 ساعته بدون وقفه، همراه با یک برنامه اقدام 109 نقطه ای، انجام شد.

هجوم توافق‌نامه‌های بین‌المللی – در مورد آلودگی دریایی، گونه‌های در خطر انقراض، میراث جهانی، باران اسیدی، صید نهنگ و خیلی چیزهای دیگر که در یکی از موفق‌ترین معاهده‌های تمام دوران‌ها به اوج خود رسید و لایه حیاتی اوزون زمین را نجات داد.

مفهوم توسعه پایدار نیز از کنفرانس بیرون آمده بود: رشد اقتصادی عادلانه که محیط زیست را برای نسل های آینده حفظ می کند. این کنفرانس که توسط اقتصاددانان برجسته ای مانند باربارا وارد تغذیه شد و با اصرار ایندیرا گاندی، نخست وزیر وقت هند که فقر بدترین شکل آلودگی است، تقویت شد، به یکی از میراث ماندگار کنفرانس تبدیل شد.

یکی دیگر از گروه‌های فشار پیشگام بود: 258 نفر، از صلح سبز گرفته تا فدراسیون بین‌المللی زنبورداران، شرکت کردند. و آنها تفاوتی ایجاد کردند – به طور مؤثر فراخوانی را برای ممنوعیت شکار نهنگ انجام دادند.

اما سرعت حرکت به زودی کند شد. بحران نفت 1973 برای اولین بار به نظر می رسید که محیط زیست گرایی را تقویت می کند و بر عدم اطمینان منابع تأکید می کند. اما توجه به عنوان یک بحران اقتصادی منحرف شد و سپس یک شوک قیمتی دیگر دنبال شد. نیکسون – که به خاطر فرصت طلبی سیاسی، نه اعتقادی، سبز شده بود – به سرعت آن را کنار گذاشت (در نوارهای بدنامش ضبط شده بود که او محیط بانان را به “مجموعه ای از حیوانات لعنتی” تشبیه می کرد) مانند دیگر رهبران. و محیط به پشت قفسه رانده شد.

حالا یک لحظه دیگر است. نشست سران Cop26 سال گذشته در گلاسکو بیش از آنچه انتظار می‌رفت به دست آورد، و دولت‌ها امسال – تا اجلاس دیگری در مصر در نوامبر – برای انجام کارهای بیشتر فرصت دادند. تاکنون، اتفاق زیادی نیفتاده است، اما پتانسیل وجود دارد، به ویژه برای کاهش انتشار متان و آلاینده‌های مشابه، اقدامی که تاکنون نادیده گرفته شده و می‌تواند نرخ گرمایش را به نصف کاهش دهد.

همچنین امسال از اجلاس سران دیگری خواسته می شود تا یک استراتژی 10 ساله برای حفاظت از طبیعت و تنوع زیستی را تصویب کند.

و در مورد اقتصاد، که زمانی تصور می شد با محیط زیست گرایی بسیار در تضاد است، چطور؟ به طور فزاینده‌ای تشخیص داده می‌شود که آنها باید هماهنگ باشند، مدل‌های قدیمی سرمایه‌داری استخراجی کار نمی‌کنند، که تنها راه پیشروی، پذیرش اقتصاد دایره‌ای و سبز شدن است. همین هفته، مطالعه‌ای توسط Deloitte نشان داد که رسیدن به انتشار خالص کربن صفر به نفع اقتصاد جهان در نیم قرن آینده به میزان 43 تریلیون دلار (34 تریلیون پوند) خواهد بود.

خیلی دیر است، زمان زیادی برای توقف رانندگی، شیب کامل، در سمت اشتباه جاده گذشته است. چه کسی برای یک Högertrafikomläggningen جهانی است؟