همبستگی، قدردانی، تلخی، رنجش: بحران پناهندگان اوکراین در حال پیچیده شدن است

من با کمی دلهره به این داستان نزدیک شدم.

سردبیر من به من گفته بود: «بیرون برو و در مورد اتفاقاتی که وقتی واقعیت مستقر می‌شود گزارش بده». “خوب و بد. پیچیدگی موضوع”.

احساسات متضاد

معلوم شد همه چیز واقعا پیچیده است.

سه ماه پس از آغاز جنگ در اوکراین، بیش از 5 میلیون پناهجو از اتحادیه اروپا عبور کرده اند. برخی از آن زمان به خانه بازگشته اند. خیلی ها مانده اند.

باید از زندگی روزمره کسانی که مانده اند گزارش می دادم. آنها چه احساسی دارند؟ چگونه با غم و درد خود کنار می آیند؟ غم ها، ترس ها و امیدهای آنها چیست؟

اما به همان اندازه مهم، من باید در مورد احساسات جمعیت میزبان گزارش می کردم. داوطلبان کمک بزرگی کرده اند. آیا آنها هنوز متعهد هستند؟ یا آنها شروع به احساس فرسودگی کرده اند؟ و اگر چنین است، چرا؟ نقطه عطف چه بود؟

و سپس، این سوال بسیار ناراحت کننده: در مورد مهاجران دیگر قاره ها که به همان اندازه به همدلی و حمایت ما نیاز دارند، چطور؟ آیا همانطور که با اوکراینی ها رفتار می کنیم با آنها رفتار می کنیم؟ اگر نه، چرا که نه؟

دو کشور میزبان با تاریخچه های بسیار متفاوت

از ابتدا انتخاب من این بود که به دو کشور بسیار متفاوت اتحادیه اروپا بروم. یکی با مرز مستقیم با اوکراین و تا به حال با تجربه محدود در مواجهه با بحران عظیم پناهجویان.

اون اسلواکی بود

دیگری با سابقه طولانی مسائل دشوار مهاجرت، اما از نظر جغرافیایی بسیار دورتر از جنگ.

اون فرانسه بود

اسلواکی: استقبالی بزرگ اما نشانه هایی از فشار

من به نوعی برای آنچه در اسلواکی کشف کردم آماده نبودم. این کشور نسبت به همسایه خود بسیار سخاوتمند بوده است. 80000 پناهجوی اوکراینی تاکنون در آنجا اسکان یافته اند. 360000 نفر دیگر از این کشور ترانزیت کرده اند. نزدیک براتیسلاوا با خانواده کارلیوکا آشنا شدم. مادر، پدر، سه فرزند و پدربزرگ. همه آنها از خارکف آمده بودند.

دیانا بالاکاریوا از سازمان غیردولتی کمک به پناهندگان اوکراین، که برای حمایت از کسانی که از منطقه خارکف از جنگ فرار می کنند، پول جمع آوری می کند، به خانواده کارلیوکا کمک کرد تا در اسلواکی مستقر شوند. به آنها خانه ای بدون هیچ هزینه ای به همراه اینترنت و انرژی پیشنهاد شده است. به مادر کمک شده است تا شغل معلمی پیدا کند. پدر به عنوان کارگر کارخانه بچه های بزرگتر به مدرسه محلی می روند. آنها به من گفتند که اسلواکی به طرز شگفت انگیزی نسبت به آنها دل بسته است.

اولگا، مادر، به من گفت: “کمک کن، همیشه کمک کن. روز و شب.”

اما بعد 550 کیلومتر به سمت شرق رفتم، درست در مرز اوکراین. آنجا داستان فرق می کند. بلافاصله پس از شروع جنگ با مردم محلی آشنا شدم که داوطلبانه کمک کردند. اما آنها عصبانی شده اند. آنها برخی از پناهندگان را متهم می کنند که از حسن نیت مردم سوء استفاده می کنند، تجارت مبهمی با کالاهای بشردوستانه انجام می دهند و گوشه گیر و مطالبه گر هستند.

پاتریشیا پشت میله رستورانی که مالکش بود، در فاصله دو کیلومتری از مرز، به من گفت: «شاید این یک اصطلاح خشن باشد، اما آنچه که ما اکنون داریم، بیزاری از اوکراینی ها است. “بیشتر مردم اینجا سعی می کنند کلیشه ها را تعمیم ندهند یا ترسیم نکنند. ما قطعا باید به کمک خود ادامه دهیم، اما همه سزاوار کمکی نیستند که ما به آنها ارائه می دهیم.”

فرانسه: ادعای استانداردهای دوگانه

پیچیدگی هایی که در فرانسه یافتم به نوعی متفاوت بود. منطقه Hauts-de-France، در شمال کشور، این بحث دشوار را متبلور می کند. من به یک میدان ورزشی رفتم که در آن 29 ورزشکار جوان اوکراینی با دقت زیادی میزبانی می کنند. آنها در مجتمع تمرین می کنند، غذا می خورند و می خوابند.

یکی از ورزشکاران جوان به من گفت: “ما همه چیزهایی را که نیاز داریم داریم.” “اینها شرایط رویایی برای زندگی و تمرین است.”

سازمان‌های غیردولتی در اینجا این ابتکار را تحسین کرده‌اند، اما تعجب می‌کنند که چرا در فاصله ۱۰۰ کیلومتری، دقیقاً در همان منطقه، بسیاری از مهاجران دیگر که از جنگ‌ها و درگیری‌ها فرار می‌کنند، از فرصت‌های مشابه برخوردار نیستند. بنابراین من به کاله رفتم، جایی که مهاجران از اریتره، سودان و افغانستان در شرایط بسیار سخت در کمپ های بداهه زنده می مانند.

به طور تصادفی، روزی که برای فیلمبرداری آمدم، بسیاری از این پناهندگان در زمینی بایر و بایر فوتبال بازی می کردند: دنیایی کاملاً متفاوت از امکانات ورزشی هوشمندی که به اوکراینی ها ارائه می شود.

یک مهاجر از سودان جنوبی به من گفت: “ما نیز از جنگ فرار می کنیم.” اما اینجا ما سال‌ها را در خیابان می‌گذرانیم.»

همبستگی تا کی ادامه خواهد داشت؟

هر دو کشور هرچقدر که ممکن است وضعیتشان متفاوت به نظر برسد، از من می خواستند در مورد واقعیت ها و محدودیت های مربوط به میزبانی اتحادیه اروپا از پناهندگان در شرایط فعلی سؤالات مرتبط بپرسند.

همبستگی تا کی می‌تواند بدون بی‌ثباتی کردن جوامع ما – به هر طریقی – ادامه یابد؟ آیا بسته به منشأ مهاجر و/یا پناهنده، مستعد همدلی دوگانه استاندارد هستیم؟ در نهایت، اینها انواع سؤالاتی است که گزارش سعی دارد به آنها پاسخ دهد.