‘کوتاه و باریک’ – جاده طولانی لوئیس دیاز از بارانکاس تا لیورپول | لیورپول

بآرانکس شهری است مانند بسیاری دیگر از کلمبیا. از ساعات اولیه صبح، موتورسیکلت‌ها و توک‌توک‌ها در خیابان بزرگ شهر کوچک بالا و پایین می‌روند، عابران پیاده را با صدای بلند از کنار دست‌فروش‌ها دور می‌زنند، درحالی‌که چنار و محصولات تازه‌شان را زیر سایه درختان انبه صف می‌کشند تا از دست مردم در امان بمانند. آفتاب سوزان

مردم محلی دور مانیتورهای روی پیاده رو جمع می شوند و شانس خود را در نسخه دیجیتالی رولت امتحان می کنند. اما در واقعیت، تنها یک عدد وجود دارد که مردم محلی به آن امید دارند: شماره 23 لوئیس دیاز.

ستاره جدید لیورپول در خیابان های Barrancas شکل گرفت و شکل گرفت و نشان او در این شهر مشهود است. یک نقاشی دیواری بزرگ در امتداد خیابان بزرگ نشان می دهد که بازیکن در حال جشن گرفتن گل با پیراهن کلمبیا، همراه با عبارت “باراکرو پراید” است. برایان گومز، دوست و همسایه دوران کودکی دیاز، می‌گوید: «مایه افتخار است، زیرا ما هیچ فرصتی در اینجا نداریم، و دیدن دوست شما در حال انجام کاری که همیشه آرزویش را داشت، بسیار بزرگ است.

همین غرور در میان خانواده دیاز مشهود است. بسیاری از آنها هنوز در Barrancas هستند و در خانه کودکی این بازیکن زندگی می کنند. پدرش، لوئیس مانوئل دیاز – که اولین مربی پسرش نیز بود – به آبان نیوز می گوید: “شما نمی توانید خوشبختی را تصور کنید.” من از کاری که به عنوان یک خانواده انجام دادیم تا لوچو بتواند به خواسته‌اش برسد، بسیار خوشحال، غرور و راضی هستم. این آرزوی او بود.»

با این حال، همه اعضای خانواده دیاز این آرزو را نداشتند. مادرش، سیلنیس مارولاندا، اعتراف می‌کند: «نمی‌خواستم او بازیکن فوتبال شود». او نگران بود که پسرش زمان زیادی را در خیابان ها و دور از کتاب های مدرسه اش بگذراند و همچنین نگران بود که دیاز کوچک و لاغر توسط بازیکنان بزرگتر آسیب ببیند.

لوئیسفر، همانطور که خانواده‌اش او را نیز صدا می‌کنند، در کنار پدربزرگ و مادربزرگ، پسرعموها و عمه‌هایش در خانه‌ای سخت که با دیوارهای سنتی گلی و چوبی ساخته شده بود بزرگ شد، که در جوانی با دیوارهای آجری و گچی محکم‌تر جایگزین شد. این لزوما بازتابی از فقر خانواده او نبود، بلکه بیشتر آینه ای از واقعیت تلخی بود که بسیاری از خانواده ها در سراسر ایالت شمالی لاگواجیرا با آن روبرو هستند.

خانه خانوادگی فروتن باقی مانده است، اما اکنون با نقاشی دیواری رنگارنگ ستاره لیورپول تزئین شده است که نشان های باشگاه هایی را که در طول دوران حرفه ای خود نمایندگی کرده است، نشان می دهد. غلط املایی “Yuo’ll Never Walk Alone” را می توان بر روی نشان لیورپول مشاهده کرد، اگرچه خانواده در مورد آن خیلی نگران نیستند. غرور در خانواده دیاز وجود دارد.

“خانواده ما همیشه در حال مبارزه، حمایت و همکاری با هم بوده اند تا عشق خانوادگی را که مشخصه ماست پیش ببریم. امروز او بازتاب یک خانواده متحد است.

لاگواجیرا یکی از توسعه نیافته ترین و نادیده گرفته ترین مناطق کلمبیا است. از آنجایی که بسیاری از جوامع برای مدت طولانی تحت لعنت شدید سوء تغذیه کودکان، فقر، کمبود آب و بی‌توجهی نهادها قرار گرفته‌اند، این وضعیت پر از سختی است. فرصت ها برای آینده ای بهتر بسیار اندک است.

اینجا هیچ اعتقادی به فوتبال وجود نداشت، استعدادهای زیادی از دست رفته است. هزاران نفر مثل لوچو بوده اند. برای مردم اینجا در Barrancas بسیار سخت است که راهی برای خروج پیدا کنند.

خاستگاه متواضع این خانواده هرگز دیاز را که با پای برهنه یا با چکمه های نامتناسب در زمین خاکی درست روبروی خانه خانواده بازی می کرد، منصرف نکرد. این اولین استیج او بود، و دیاز در آن اغلب در حال تقلید از بت خود، رونالدینیو بود.

دیاز همیشه بازیکن برجسته ای بوده و در تورنمنت های مختلف محلی که پدرش او را به آنجا می برد می درخشد. با این حال، او تا 18 سالگی به استراحت بزرگ خود نرسید، زمانی که عمویش او را به آزمون های آزاد که توسط اتلتیکو جونیور، یک تیم برتر در ساحل شمالی برگزار می شد، برد.

پدرش به یاد می آورد: «بعضی از مربیان قانع نشدند زیرا او کوتاه قد و لاغر بود. اما لوئیس استعداد زیادی داشت – او می توانست دریبل بزند، سرعت داشت و همچنین می توانست گلزنی کند – بنابراین برخی از مربیان با او قمار کردند.”

دیاز جوان در میان 3000 بازیکنی بود که در آزمایشات حاضر شد و یکی از معدود خوش شانس هایی بود که قراردادی حرفه ای امضا کرد. با توجه به سن و اندام لاغر خود، او به تیم ذخیره جونیور، Barranquilla FC دعوت شد، جایی که تیم زیر 18 سال برای پذیرایی از او و کمک به پیشرفت او قبل از گام برداشتن به بالاترین پرواز تشکیل شد.

او گفت: «این طور نیست که او با سوءتغذیه وارد شده است، اما قابل درک بود که به دلیل سن و هیکلش به وزنی که داشت رسیده است. وظیفه ما به عنوان مربی بود که در آن مرحله به او کار لازم را بدهیم، بنابراین او را در یک برنامه بدنسازی قرار دادند و دو بار به او پرداختند. [of food]روبرتو پنالوزا، یکی از مربیان او در بارانکیلا، به آبان نیوز می گوید.

پنالوزا دیاز را با استادان شطرنج مقایسه می‌کند و می‌گوید رویکرد او به بازی همیشه درایت و اعتماد به نفس و کیفیت بود. به حدی که دخترانش از او خواستند با دیاز جوان عکسی بگیرد زیرا متقاعد شده بودند که او ستاره خواهد شد.

پس از تحت تاثیر قرار دادن در Barranquilla، او به تیم اول اتلتیکو جونیور ارتقا یافت، جایی که او در یکی از دو فصل حضور خود در این باشگاه قهرمان لیگ شد. در آن زمان تصور نمی کردیم که او به جایی که الان هست برسد، اما می دانستیم که او بازیکن خوبی است. وقتی او به یک بازیکن ثابت تبدیل شد، ما شروع کردیم به تصور اینکه او یک ستاره خواهد بود، اما تصور نمی کردیم که او به این لحظه برسد.

با تثبیت وضعیت او به عنوان یک ستاره فوتبال، شهر بارانکاس به قهرمان محلی خود امیدوار شده و بازی های او را از نزدیک دنبال می کند. در جریان آخرین بازی لیورپول در لیگ برتر در آخر هفته گذشته، بسیاری در سراسر شهر به امید دیدن قهرمانی لوچو حضور داشتند.

لوئیس فرناندو آرزوزا جوان نشسته می‌گوید: «او یک فرد عادی است که تا همین اواخر مانند بسیاری از افراد در این شهر کاستی‌ها را داشت و اکنون کسی است که از ما در سطح ملی و بین‌المللی دفاع می‌کند و در را به روی دیگران باز می‌کند. در ایستگاه کاری خود در بالای صفحه لیورپول.

گروهی از هواداران در یک بار محلی جمع می شوند تا بازی را روی یک صفحه نمایش بزرگ تماشا کنند. به یک طرف، دسته ای از مردان به زودی توجه خود را به یک بطری ویسکی معطوف می کنند و شات هایی در اطراف پخش می شود. به نظر می رسد که آنها بیشتر به فکر خوش گذرانی هستند.

جو در کازا دیاز به طور قابل توجهی متشنج تر است. خانواده در امتداد دیوار اتاق نشیمن کوچک صف کشیده اند و به شدت بازی را تماشا می کنند. بریده‌ای از دیاز در دوران جوانی‌اش در کنار ورودی قرار دارد.

سگ خانواده – به نام تونی کروس – نیز در میان تماشاگران است. او با هر گل لیورپول هیجان‌زده می‌پرد و پارس می‌کند و در حالت خلسه می‌چرخد و دمش را می‌گیرد. اعتقاد در خانواده بالاست. یکی از بستگان می گوید: «هنوز امکان پذیر است.

همه آنها مشتاقانه درگیر این بازی هستند به جز پدربزرگش، یعقوب، که بیرون در باغ نشسته است و زیر سایه درختی چند شلوار را می دوزد.

این آخر هفته دیاز در بزرگترین بازی خود بازی خواهد کرد و در فینال لیگ قهرمانان در پاریس به مصاف رئال مادرید خواهد رفت. بازیکن محلی Barrancas در مقابل بیش از 80000 نفر بازی خواهد کرد که بیش از دو برابر جمعیت شهر خود است.

آرزوزا کوئتو از طرفدارانش می گوید: “لوچو بسیار متواضع است، و این چیزی است که من در مورد او بیشتر دوست دارم و این چیزی است که او را عالی می کند.” او می داند که ریشه هایش کجاست و هرگز آنها را فراموش نکرده است. او بت من است.»

اینیگو الکساندر یک روزنامه نگار مستقل مستقر در کلمبیا است که کارش بر آمریکای لاتین، اسپانیا و عدالت اجتماعی متمرکز است.