اما رادوکانو می‌تواند با وجود سختی نور در سال در تور شادی کند | اما رادوکانو

آاما رادوکانو خاک کفش های زمین خاکی خود را پاک کرد و آنها را دور انداخت تا اینکه سال بعد پس از باخت در دور دوم مقابل آلیاکساندرا ساسنویچ در روز چهارشنبه، یک چرخه قابل توجه به پایان رسید. رادوکانو که اولین بازی حرفه ای خود را در هفته پس از مسابقات آزاد فرانسه در مسابقات زمین چمن کوچک در ناتینگهام سال گذشته انجام داد، اکنون یک سال را در سطح بالای تنیس حرفه ای به پایان رسانده است.

اول از همه، این یک لحظه تأمل پس از 12 ماه شیدایی است که در آن زندگی او تغییر کرده است، حال و هوایی که به نظر می رسید حتی قبل از خروجش از پاریس در آن بود: «امروز صبح با تیمم می گفتیم، تقریباً خیلی خوب است. یک سالگرد بازگشت من به تنیس رقابتی، روز پنجشنبه گفت. من در حال بازی در یک تور بریتانیا بودم [a low-level national event] در کانات. فکر می کنم از آن زمان به بعد راه زیادی را طی کرده ام. فکر می‌کنم واقعاً از رفتن برای بار دوم استقبال می‌کنم.»

از زمانی که رادوکانو اولین قدم های ترسو خود را در ژوئن گذشته در تور WTA برداشت، زمانی که حتی دور اول او در برابر هریت دارت برای بازی کردن بهترین تنیس خود بسیار سخت بود، او از جنون موفقیت خود در ویمبلدون عبور کرد. سپس، در اولین سفر طولانی مدت خود به خارج از کشور، با قهرمانی در US Open آن را ترک کرد.

موفقیت او با مشکلات خاصی همراه بوده است. او مجبور شد با واقعیت قهرمان گرند اسلم بودن تطبیق پیدا کند: هدف روی پشتش در رختکن، بررسی دقیق خارج از آن، این واقعیت که او دیگر چیزی برای از دست دادن در دادگاه ندارد و حتی یک استالکر به حریم خصوصی او حمله می کند. . از آنجایی که رادوکانو اوپن ایالات متحده بیش از آنچه که برده است، باخت، رکورد 10-13 را به ثبت رسانده است، و شکایات فیزیکی بیشماری را پشت سر گذاشته است.

هر مبارزه ای که رادوکانو در این سال داشته است باید در درجه اول یادآوری کند که دوره اوپن آمریکا چقدر غیرعادی و حیرت انگیز بوده است. واضح است که او از نظر فیزیکی یا ذهنی برای سختی‌های تور آماده نشده بود، اما توانست در 10 مسابقه متوالی از مرحله مقدماتی در بالاترین سطح بازی کند و بدون حذف یک ست پیروز شود. آن دویدن پتانسیل او را نشان داد اما ساختن یک حرفه برای ماندگاری و بازی که بتواند بدون توجه به شرایط، فرم یا مخالفت ثابت بماند، پیشنهادی کاملاً متفاوت است.

در مسابقات WTA، رنکینگ سالانه، رادوکانو در حال حاضر در رده 61 قرار دارد، که بازتاب دقیق‌تری از وضعیت فعلی او نسبت به رتبه 11 اوست. این شرم آور نیست. تنها نوجوانان دیگری که بالاتر از او در مسابقه حضور دارند، کوکو گاوف و لیلا فرناندز هستند. حتی بدون قهرمانی او در US Open، تنها یک سال پس از اولین حضورش در WTA، رسیدن به جمع 100 نفر برتر، دستاورد مهمی بود.

در طول سال گذشته، رادوکانو قطعا تصمیماتی گرفته است که باید مورد سوال قرار گیرد، مانند وضعیت مربیگری او که به خوبی تبلیغ شده است. ترجیح او برای تغییر مکرر مربیان و تکیه بر منابع مختلف برای مشاوره به قبل از سال 2021 و روش های غیر متعارف او به وضوح به موفقیت چشمگیری کمک کرده است، اما با توجه به بی تجربگی خودش، این تصور که او می تواند با موفقیت خودش مربیگری کند، مشکوک است.

بخش های خاصی از بازی او نیز اخیراً پسرفت کرده است، به ویژه سرویس و فورهند او. اخیراً، او بخش زیادی از اولین فصل خود را در زمین خاکی به آزمایش بازی خود در سطح گذرانده است، در حالی که در یک روز گرم و در شرایط سریع‌تر مقابل ساسنویچ، فورهند او به شدت فاقد کیفیت تهاجمی بود. که به موفقیت او کمک زیادی کرده بود.

اما قرار گرفتن بیش از حد رادوکانو به این معنی است که انتقادها اغلب بیش از حد بوده است و پاسخ به برخی از ضررهای او بسیار سمی بوده است. دوران حرفه ای تنیس طولانی است، رکودهایی وجود دارد که باید تحمل کرد، اشتباهاتی که باید انجام داد. بهترین بازیکنان کسانی هستند که از آزمایشات خود درس می گیرند، بر آنها غلبه می کنند و در نهایت پیشرفت می کنند.

این فقط در مورد رادوکانو صدق نمی کند. گاوف، فرناندز و همه بازیکنان جوان دیگر نسل خود نیز شایسته فضایی برای رشد هستند، به ویژه در یک ورزش انفرادی مانند تنیس که در آن ورزشکاران جوان یاد می گیرند که خودشان تصمیم بگیرند و جایی برای پنهان شدن وجود ندارد.

با این حال، واقعیت رادوکانو این است که وقتی او به فصل چمن و بعدی ویمبلدون می رود، توجه، بررسی دقیق و سر و صدا تقریبا غیرقابل تحمل خواهد بود، و او باید به نوعی آن را تحمل کند تا بتواند بیشتر پیشرفت کند.