“کاملا قابل پیش بینی”: تیراندازی در پورتلند و ترس از تشدید افراط گرایی در آمریکا | پورتلند

تیتیراندازی به یک داوطلب محترم در جریان تظاهرات عدالت نژادی در پورتلند، اورگان در آخر هفته گذشته، جامعه فعال را به هم ریخته است. در شهر، و نگرانی های جدیدی در مورد “خشونت هوشیارانه” و تشدید افراط گرایی در آمریکا ایجاد کرد.

مقامات روز سه‌شنبه علیه بنجامین اسمیت 43 ساله، که پلیس می‌گوید در تظاهراتی علیه خشونت پلیس در شنبه شب حاضر شد، فریاد زد که تظاهرکنندگان را ترک کنند، و سپس به سمت گروه شلیک کرد، اتهام قتل را مطرح کردند. پلیس می گوید که او جون نایتلی 60 ساله را کشت و چهار نفر دیگر را زخمی کرد.

نایتلی، یک فعال قدیمی که در تظاهرات عدالت نژادی و سازماندهی LGBTQ+ دخیل بود، به عنوان یک «صلح‌طلب» شناخته می‌شد که در طول تظاهرات برای حفظ امنیت مردم تلاش می‌کرد. شب مرگ او به عنوان یک داوطلب ایمنی ترافیک در تظاهراتی کار می کرد که برای امیر لاک و داونته رایت، دو مرد سیاهپوست که توسط پلیس در مینه سوتا به قتل رسیدند، عدالت می خواست.

دوستان نایتلی و حامیان محلی می‌گویند خشونت در پورتلند قابل پیش‌بینی است، جایی که در سال گذشته شاهد تجمعات راست افراطی و اعتراض‌های آشفته و گاهی خشونت‌آمیز بوده است. این منطقه همچنین علیرغم شهرت لیبرال خود دارای تاریخچه سیاه برتری سفیدپوستان و جنایات نفرت نژادپرستانه است. خشونت علیه معترضان نیز سه ماه پس از تبرئه کایل ریتنهاوس، که پس از کشتن دو مرد در تظاهرات ضد نژادپرستی در ویسکانسین، در میان جمهوری‌خواهان افراطی و گروه‌های راست افراطی به‌عنوان یک قهرمان رفتار می‌شد، صورت می‌گیرد. مدافعان در مورد تهدید فزاینده ای هشدار می دهند که افراط گرایان – که با پیروزی در دادگاه راتنهاوس جرأت یافته اند، به صورت آنلاین رادیکال شده اند و توسط برخی جمهوری خواهان تشویق شده اند – اعمال خشونت آمیز بیشتری را مرتکب خواهند شد.

“رادیکال و عصبانی”

دادستان ها می گویند اسمیت حدود ساعت 8 بعد از ظهر روز شنبه به وقت محلی با معترضان در پارک نورماندیل پورتلند “مقابله” کرد و “سر آنها فریاد زد و از آنها خواست که منطقه را ترک کنند”. فعالان به اسمیت گفتند که آنها را تنها بگذارد. در عوض، اسمیت از آنها خواست که “او را وادار کنند” برود، و “به شدت” به یکی از آنها نزدیک شد، که اسمیت را عقب راند. بر اساس اسناد دادگاه لحظاتی بعد شروع به تیراندازی کرد.

نایتلی و چهار نفر دیگر مورد اصابت قرار گرفتند. یکی از قربانیان بازمانده به نیویورک تایمز گفت نایتلی و سه زن دیگر که مجروح شدند مستقیماً در راهپیمایی حضور نداشتند، اما به تغییر مسیر ترافیک کمک می کردند. او گفت که هیچ یک از آنها مسلح نبودند و افزود که فرد مسلح قبل از تیراندازی آنها را “تروریست” و فحاشی خواند.

مقامات گفتند که تیراندازی زمانی پایان یافت که شخصی به اسمیت شلیک کرد. این فرد ابتدا دستگیر شد، اما اتهامی ندارد و در اسناد اتهامی نامی از وی ذکر نشده است. یکی از قربانیان بازمانده از ناحیه گردن ضربه خورده و فلج شده است، دیگری از ناحیه شکم ضربه خورده است و دو نفر دیگر در بیمارستان تحت مداوا قرار گرفتند و مرخص شدند. اسمیت از ناحیه لگن ضربه خورد و در بیمارستان بستری شد.

کریستین کریستنسون، هم اتاقی اسمیت، گفت که او و سایرین در مجتمع آپارتمانی آنها “دلشکسته” بودند، اما از اطلاع از تیراندازی تعجب نکردند. “[Smith’s] مدتی در مورد تمایل به انجام چنین کاری صحبت می کردم. تا جایی که به من مربوط می شود، فردی که به اسمیت پاسخ داد، جان من را نجات داد.

کریستنسون گفت که او هفت سال با اسمیت زندگی کرده است، اما در سال های اخیر به طور فزاینده ای احساس خطر کرده است. او مرا در فضای زندگی خود به شدت ناراحت و ناامن کرد.

“[Smith] در طول چند سال گذشته عصبانی‌تر و بیشتر و بیشتر به سمت راست گرایش پیدا کرده است.

کریستنسون گفت که سعی کرده فاصله خود را حفظ کند، اما شنیده است که او به محتوای جناح راست، از جمله الکس جونز، نظریه‌پرداز توطئه راست افراطی گوش می‌دهد. او گفت که اسمیت پیراهن «میهن‌پرست واقعی کایل ریتن‌هاوس» می‌پوشید و اغلب با عصبانیت درباره معترضان چپ‌گرا، «جان سیاه‌پوستان مهم است» و «آنتیفا»، افراد بی‌خانمان که در خیابان‌ها زندگی می‌کنند و محدودیت‌های کووید صحبت می‌کرد.

“آنها قربانیان را مقصر دانستند”

این تیراندازی موجی شوک در شهری ایجاد کرد که از زمان قیام جورج فلوید در سال 2020 شاهد تظاهرات مکرر و درگیری‌های گاه به گاه بین فعالان ضد فاشیست و معترضان راست افراطی بود.

اما مدافعان می گویند که واکنش رهبران مجری قانون به تیراندازی تنها نگرانی ها را تشدید کرد.

در بیانیه اولیه اداره پلیس پورتلند (PPB) آمده است که تیراندازی “با رویارویی بین یک صاحب خانه مسلح و معترضان مسلح” بیان شده است.

اسمیت صاحب خانه نبود و به تظاهراتی رفته بود که در پایین خیابان آپارتمانش بود. اما روایت به سرعت در رسانه ملی پخش شد.

سخنگوی پلیس پورتلند، کوین آلن نگفت که چرا در بیانیه مطبوعاتی اولیه به یک “صاحب خانه” اشاره شده است، اما او در ایمیلی گفت که تحقیقات نشان می دهد که نادرست است: “استفاده از این اصطلاح هرگز برای گمراه کردن کسی نبوده است.”

او گفت که “فشار فوق العاده ای” برای انتشار اطلاعات در زمان واقعی وجود دارد و این وزارت تلاش می کند “همیشه قربانیان و عزیزان آنها را در ارتباطات به یاد آورد”.

شهر بعداً بیانیه خود را به روز کرد و اسمیت را «ساکن منطقه مسلح» خطاب کرد، اما برای طرفداران این اشتباه، بخشی از الگوی رهبران شهر و مقامات مجری قانون بود که معترضان عدالت نژادی را نادرست معرفی کردند و به تهدیدات راست افراطی رسیدگی نکردند. مدافعان گفتند.

منتقدان PPB به فهرستی از رسوایی‌های اخیر اشاره می‌کنند: در یکی از تظاهرات سال 2017 در پورتلند، افسران فدرال به یکی از اعضای یک گروه شبه‌نظامی «میهن پرست» راست‌گرا اجازه دادند تا به دستگیری یک فعال ضد فاشیست کمک کند. در سال 2019، یک ستوان در حال تبادل پیام های متنی دوستانه با یک رهبر جناح راست دستگیر شد و بعداً از تخلف پاک شد. در سال 2020، وزارتخانه ظاهراً 300 بار در 20 روز مختلف از گاز اشک آور علیه تظاهرکنندگان عدالت نژادی استفاده کرد. در سال 2021، پلیس یک داستان دروغ را فاش کرد که مدعی شد اولین زن سیاه پوستی که به عنوان کمیسر شهر پورتلند خدمت می‌کرد و از این بخش انتقاد می‌کرد، مظنون کتک زدن و فرار بود. و در اوایل سال جاری، فاش شد که اسناد آموزشی پلیس پورتلند شامل ممی است که معترضان را به‌عنوان «هیپی‌های کثیف» مورد تمسخر قرار می‌داد و استفاده از خشونت علیه آنها را جشن می‌گرفت.

سندی چانگ، مدیر اجرایی ACLU اورگان گفت: “این یک الگو و رویه پلیس پورتلند است.” به نظر می رسد این تلاش پلیس پورتلند است تا داستان را به عنوان “فقط یک رویارویی” تعریف کند، و اینکه به نوعی افرادی که در تامین ایمنی ترافیک برای راهپیمایی نقش داشتند نیز مقصر بودند، در حالی که هیچ مدرکی از آن وجود ندارد.

بابین سینگ، مدیر اجرایی مرکز منابع دادگستری اورگان، گفت: «این قربانیان را به خاطر آسیب‌هایی که علیه آن‌ها مرتکب شده سرزنش می‌کند» و افزود که تیراندازی «کاملاً قابل پیش‌بینی و اجتناب‌ناپذیر بود». او از آن زمان از شهردار پورتلند، تد ویلر، خواسته است تا استعفا دهد و رهبری PPB برچیده شود.

ویلر به ویژه در مورد اظهاراتی که در سال 2021 پس از یک سال تظاهرات مداوم بیان کرد، تحت بررسی شدید قرار گرفت و گفت که می‌خواهد نقاب خود را از معترضانی که مرتکب خرابکاری و آتش‌سوزی می‌شوند، «روشن کند» و زمان آن رسیده است که «کمی به آنها صدمه بزند».

چانگ گفت: «شهردار ویلر، مدیر سطح بالای اداره پلیس پورتلند، سیستم‌ها، سیاست‌ها و فرهنگ‌هایی را که در آن مسئولیت‌پذیری وجود داشته باشد، تنظیم نکرده است، و این بدان معناست که جوامع ما کمتر امن هستند.»

ترسا ریفورد، مدیر اجرایی پورتلند شلیک نکنید، یک گروه عدالت اجتماعی، گفت که لفاظی‌ها علیه معترضان محیطی را ایجاد می‌کند که خشونت را امکان‌پذیر می‌کند و هدف آن منصرف کردن مردم از راهپیمایی علیه خشونت پلیس است.

او درباره لفاظی های مقامات گفت: «این همیشه به جای محکوم کردن خشونت علیه مردم، محکومیت خرابکاری است و این مانع از پیشرفت ما به عنوان یک جامعه می شود. پس از قتل، گروه او یک نمایشگاه گالری هنری را لغو کرد و به دلیل نگرانی های ایمنی، تلاش های کمک رسانی و کمک های متقابل مانند توزیع غذا را متوقف کرد. ما می‌خواهیم مثل همیشه به انجام کار ادامه دهیم، اما برای عزاداری به زمان نیاز داریم… و می‌ترسیم. ما می دانیم که تهدیدات معتبری وجود دارد.»

سخنگوی شهردار آبان نیوز را به کنفرانس مطبوعاتی ویلر در روز سه‌شنبه ارجاع داد و طی آن از وی پرسیده شد که آیا از اظهارات گذشته خود در مورد “آزار رساندن به معترضان” پشیمان است یا خیر. او پاسخ داد که «به خشونت اشاره نمی‌کند یا از آن حمایت نمی‌کند»، و افزود: «اگر از چیزی پشیمان هستم، این است که از بیانیه‌ای استفاده کردم که می‌توانست خارج از چارچوب برای منافع سیاسی استفاده شود».

آلن، سخنگوی پلیس افزود: «ما می دانیم که تنش هایی با برخی از اعضای جامعه وجود دارد و برخی از صحبت کردن با ما احساس راحتی نمی کنند. ما امیدواریم که از طریق گفت‌وگوی مستمر، بتوانیم نشان دهیم که کار خود را انجام می‌دهیم و تحقیقات را بدون توجه به وابستگی سیاسی یا دخالت در فعالیت‌های قانونی آزادی بیان دنبال می‌کنیم.»

مشخص نبود که اسمیت وکیل دارد یا نه، و نمی‌توان با او برای اظهار نظر تماس گرفت.

“او وقف خدمت بود”

دوستانش گفتند که نایتلی با وجود واکنش پلیس و ترس از خشونت افراطی، به حمایت از جنبش های عدالت نژادی اختصاص داشت.

کاتلین سعادت، دوست دیرینه او در پورتلند، گفت: “خدمت” کلمه ای است که من برای توصیف رویکرد او به جهان استفاده می کنم. او در مورد مراقبت از مردم بود. او می‌دانست که نداشتن چیزهای زیادی چگونه است، بنابراین برای مردم دلسوزی داشت.» سعادت، 81 ساله، گفت نایتلی عاشق آشپزی بود – پای چوپانی تخصص او بود – و همسر و پسری از خود به جای گذاشت.

نایتلی، که با نام مستعار تی رکس نیز شناخته می‌شود، داوطلبانه برای کمک به حمل و نقل افراد دارای معلولیت در جریان اعتراضات، گفت: «او یک صلح‌طلب بود. او به مردم کمک می‌کرد تا دور هم جمع شوند و از میان هرج و مرج کار کنند. وقتی اعتراض می کنید، ضربه های روحی زیادی وارد می شود. او می‌توانست ببیند که مردم چه زمانی صدمه می‌زنند و به آنها کمک کند.»

چانگ به یاد می آورد که نایتلی در اعتراض به پلیس دانشگاه به اطمینان از امنیت دانش آموزان دبیرستانی کمک می کرد.

سعادت گفت که او و نایتلی گفت‌وگوهای طولانی در مورد چگونگی تأثیرگذاری بیشتر در فعالیت‌های اجتماعی داشتند: «ژوئن فوق‌العاده درون‌گرا بود. او فقط عمل نکرد، بلکه به کاری که داشت انجام می داد فکر می کرد.

آنها در مورد خطرات تظاهرات زیاد صحبت نکردند، اما سعادت گفت که آنها گفتگویی داشتند و اذعان داشتند که “اگر تصمیم بگیرید که از آنجا خارج شوید، این واقعیت را می پذیرید که ممکن است کشته شوید” و افزود: “انتظار ندارید”. اما شما آن را قبول دارید.»