سودآوری بی شرمانه: بسته سوناک در مقابله با علت واقعی تورم در بریتانیا شکست خورده است | جیمز میدوی

تیافزایش 830 پوندی سقف قیمت انرژی در اکتبر که توسط Ofgem اعلام شد، توسط ریشی سوناک به گونه‌ای برخورد می‌شود که گویی این یک بلای طبیعی است که قرار است برای ما رخ دهد و به عنوان صدراعظم او فقط می‌تواند کمک ناکافی برای آن ارائه دهد. این نیست. Ofgem تصمیمی سیاسی گرفت تا از سیستم انرژی خصوصی شده و سود مازاد آن به ضرر خانوارهای بریتانیا محافظت کند. بسته Sunak که امروز اعلام شد هزینه های انتخابی Ofgem را پوشش نمی دهد و میلیون ها خانوار را در معرض افزایش قیمت ها قرار می دهد. یک رویکرد جدید مورد نیاز است. قیمت انرژی به سادگی نباید در پاییز افزایش یابد.

این گران خواهد بود. افزایش 830 پوندی سقف، که در 22 میلیون خانوار پراکنده شده است، هزینه جمعی تا 19 میلیارد پوند را نشان می دهد. توقف افزایش می تواند به همان اندازه هزینه داشته باشد. اما پس چی؟ معافیت مالیاتی “فوق العاده” صدراعظم برای شرکت های بزرگ تقریباً 13 میلیارد پوند در این سال مالی هزینه خواهد داشت. هزینه تعطیلات تمبر 6.4 میلیارد پوند است. هر دوی این انتخاب‌ها که توسط این صدراعظم انجام شد، به هزینه بقیه به ثروتمندترین ها پاداش داد. هزینه هر دو با هزینه توقف افزایش سقف مطابقت دارد. مالیات جدی بر سودهای بادآورده دریای شمال 13 میلیارد پوند افزایش می دهد که بسیار بیشتر از 5 میلیارد پوند سوناک است.

در همین حال، بریتیش پترولیوم و شل که دفتر مرکزی هر دو در لندن قرار دارند، انتظار می‌رود امسال در مجموع ۴۰ میلیارد پوند سود در سراسر فعالیت‌های جهانی خود به دست آورند. اما سودهای فوق‌العاده آنها محصول نوآوری یا درخشش در مدیریت تجارت نیست. آنها انتقال خالص پول از مصرف کنندگان به دست سهامداران BP و Shell را نشان می دهند. و علی‌رغم ادعاهای مکرر برعکس، سهامداران این شرکت‌ها بازنشستگان طولانی مدت نیستند – صندوق بازنشستگی اصلی بریتانیا کمتر از 0.2 درصد از هر دو شرکت را در اختیار دارد. همانطور که شرکت ها ادعا خواهند کرد، آنها نیز بر سرمایه گذاری این سودها تمرکز ندارند. بریتیش پترولیوم و شل در سال جاری حدود 9.5 میلیارد پوند به سهامداران برای بازخرید سهام اهدا می کنند. در همین حال، حتی در حالی که شرکت‌های نفتی بزرگ سودهای فوق‌العاده‌ای کسب می‌کنند، تامین‌کنندگان خانگی کوچک‌تر با ورشکستگی مواجه می‌شوند و بین تقاضا برای قبوض پایین خانوار و افزایش قیمت‌های گاز عمده‌فروشی گرفتار می‌شوند.

علیرغم تمام فناوری‌هایمان، ما در شکل بدوی سرمایه‌داری زندگی می‌کنیم. دیوید ریکاردو، یکی از پدران اقتصاد مدرن، با مشاهده مالکان فاسد اوایل قرن نوزدهم، پرداخت های بیش از حدی را که آنها از جامعه دریافت می کردند را به شکلی درخشان توصیف کرد که چیزی جز ادعای مالکیت آنها نبود. در مدل اقتصادی مختصر ریکاردو، هر چه جامعه در این «رانت‌های اقتصادی» بیشتر پرداخت کند، بقیه جامعه بدتر می‌شوند.

غول‌های سوخت‌های فسیلی امروزی معادل قرن بیست و یکم این مالکان هستند که هیچ کاری جز چمباتمه زدن بر روی یک منبع ارزشمند انجام نمی‌دهند و بقیه جامعه را مجبور می‌کنند تا برای امتیاز دسترسی به آن به آنها پول بدهند. همانطور که تحقیقات آکسفام در این هفته نشان داد، همه‌گیری و پیامدهای آن باعث شده است که ابرثروتمندان جهان به طرز وحشتناکی ثروتمندتر شوند. و این صاحبان ملزومات زندگی مدرن – در غذا، انرژی، داروها و فناوری – هستند که با ایجاد یک میلیاردر جدید در هر 30 ساعت، سریع ترین رشد را در ثروت خود داشته اند. همانطور که ریکاردو پیش‌بینی کرده بود، طرف مقابل انباشت ثروت فقر است و انتظار می‌رود میلیون‌ها نفر در این سال به فقر شدید مجبور شوند.

سود برای بزرگترین شرکت ها در بالاترین حد خود قرار دارد و به سرعت از شوک اولیه همه گیر بهبود می یابند. سازمان رقابت و بازار هفته گذشته گزارش شده است این که «علامت‌گذاری» روی قیمت‌ها، مقداری که به هزینه‌های چیزی که به فروش می‌رسد اضافه می‌شود تا به فروشنده سود بدهد، توسط بزرگترین و سودآورترین شرکت‌ها از 58 درصد در سال 2008 به 82 درصد در سال 2020 افزایش یافته است. قدرتی که به شرکت های بزرگ نفت و گاز اجازه می دهد رانت های اقتصادی خود را استخراج کنند. همینطور، با چهار تجارت کشاورزی که 90 درصد تجارت غلات جهان را کنترل می کنند. و سود دارویی در طول این همه گیری افسانه ای بوده است. تحقیقات جدید فدرال رزرو بوستون نشان می دهد که بازارهایی که به طور فزاینده تحت تسلط چند شرکت هستند، تأثیر مستقیمی بر تورم دارند.

این منبع واقعی تورم امروز است. جهان به طور فزاینده‌ای در معرض شوک‌های زیست‌محیطی، مانند شیوع بیماری‌ها و رویدادهای شدید آب و هوایی، و بی‌ثباتی سیاسی، از جمله حمله روسیه به اوکراین، قرار می‌گیرد. این شوک‌ها رویدادهای واقعی هستند و واقعاً دنیا را به مکانی سخت‌تر و خطرناک‌تر برای زندگی تبدیل می‌کنند. با بدتر شدن اثرات خرابی آب و هوا، چنین شوک هایی مکرر می شوند و آینده ای با هزینه های بالا و کمبود گسترده مواد ضروری از غذا گرفته تا سوخت را تهدید می کنند. اما زمانی که آن شوک ها و کمبودها در یک سیستم اقتصادی جهانی اتفاق می افتد که کسب سود برای عده ای معدود را بر تامین اقلام ضروری برای بسیاری برتری می دهد، به سودجویی نفرت انگیز تبدیل می شوند.

تورم ناشی از گردش بیش از حد پول، یا «مارپیچ دستمزد-قیمت» نیست. دستمزد و حقوق در انگلستان به ندرت برای یک دهه، نسبت به قیمت ها افزایش یافته اند. در عوض، در مواجهه با افزایش قیمت‌های کالاهای اساسی، اما با درآمدهایی – چه از حقوق، حقوق بازنشستگی، یا اعتبار جهانی – که بسیار عقب مانده است، بسیاری از ما می‌توانیم بلافاصله متوجه شویم که مشکل پول زیاد نیست. تیراژ، اما بسیار کم – حداقل در دست کسانی که واقعاً به آن نیاز دارند. افزایش نرخ بهره، یا کاهش دستمزدها یا هر دو، در این شرایط بدتر از بی فایده است.

اعلام امروز سوناک هزینه افزایش سقف قیمت را لغو نخواهد کرد و ناکافی خواهد بود. یک انتخاب ساده وجود دارد: یا از سودجویان محافظت کنید یا از جامعه محافظت کنید. افزایش سقف باید متوقف شود و یک سیستم قیمت گذاری بهتر ابداع شود. هر شرکت تامین کننده شکست خورده باید مانند Bulb Energy در سال گذشته ملی شود. معافیت های مالیاتی برای ثروتمندترین ها باید معکوس شود. و خیلی بیشتر از ابرسودهای تولیدکنندگان نفت و گاز باید گرفته شود و به خوبی از آنها استفاده شود.