تاریخچه مالیات های بادآورده: چه کسی و چرا از آنها استفاده کرد | سیاست اقتصادی

مالیات‌های بادآورده اغلب توسط نمایندگان محافظه‌کار به‌عنوان «غیرطبیعی» و حفظ چپ‌های سیاسی که ناامید از پس گرفتن پول نقد از «گربه‌های چاق» سودهای مفرط هستند، یاد می‌کنند.

دولت کارگری کلمنت آتلی پس از جنگ، هزینه‌های اضافی را بر شرکت‌ها و املاک تحمیل کرد، از جمله مالیات بر سود مازاد 100 درصدی (EPT) که یک سال به طول انجامید.

با این حال، مالیات های بادآورده توسط دولت های محافظه کار حداقل در سه نوبت در طول 40 سال گذشته وضع شده است. در غیر این صورت، هزینه اضافی ریشی سوناک بر سود شرکت های انرژی دارای شجره قوی در میان رهبرانی است که به بازار آزاد سر می زنند، از جمله مارگارت تاچر و صدراعظم سابق جورج آزبورن. در اینجا تاریخچه مختصری از مالیات های بادآورده بریتانیا آورده شده است:

دهه 1980

در سال 1981، صدراعظم وقت تاچر، جفری هاو، بانک های خیابانی را به فرار از رکود متهم کرد. او مالیات ویژه ای را در بودجه معرفی کرد که 2.5 درصد از سپرده های حساب جاری بدون بهره بانک ها را کاهش داد تا حدود 400 میلیون پوند درآمد اضافی ایجاد کند – معادل حدود یک پنجم سود آنها در این 12 ماه.

سال بعد، مقامات خزانه داری زمانی که قیمت نفت افزایش یافت، به همین نتیجه رسیدند و مالیات ویژه ای وضع کردند که 2.4 میلیارد پوند افزایش یافت. شرکت های نفتی دریای شمال در آن زمان استدلال می کردند که مالیات های اضافی سرمایه گذاری را محدود می کند، اما این صنعت شکوفا شد.

دهه 1990

گوردون براون به عنوان صدراعظم قول داد که به تعهدات مالیاتی محافظه‌کاران پایبند باشد و او را مجبور به اتخاذ یک مالیات بادآورده برای ایجاد درآمد اضافی کرد. او شرکت‌های آب و برقی را هدف قرار داد که تحت حاکمیت محافظه‌کاران با قیمت‌های ارزان خصوصی‌سازی شدند. به طور گسترده در نظر گرفته می شد که آنها از انحصار بخش هایی که قبلاً تحت کنترل دولت بودند، سود زیادی به دست می آورند.

حدود 5 میلیارد پوند توسط شرکت هایی از جمله BAA، British Gas، British Telecom و Powergen پرداخت شده است.

همانطور که موسسه دولتی توضیح داد: “مالیات بدهی به عنوان 23٪ از تفاوت بین “ارزش شرکت” محاسبه شد که با توجه به سود در یک دوره حداکثر چهار ساله پس از خصوصی‌سازی محاسبه شد و ارزشی که برای شرکت در زمان شناورسازی.» این اندیشکده گفت که این مالیات 5.2 میلیارد پوند، معادل حدود 13 میلیارد پوند در شرایط امروزی، افزایش یافته است.

مالیات بادآورده ای که هرگز اتفاق نیفتاد

پس از سقوط مالی جهانی در سال 2008، قیمت نفت افزایش یافت. یک نظرسنجی YouGov که به سفارش گروه فشار چپ میانه Compass و Observer انجام شد، نشان داد که 67 درصد از بریتانیایی ها «به شدت موافق» یا «موافق بودند» که مالیات یکباره باید از شرکت های نفت و گاز وضع شود. قیمت گاز از سال 2000 دو برابر شده بود و قیمت برق نزدیک به دو سوم افزایش یافت. سود شرکت های انرژی در سه سال تقریباً شش برابر شده بود.

گروه زیادی از نمایندگان حزب کارگر از این نظرسنجی حمایت کردند، اما براون که اکنون نخست‌وزیر است، این ایده را رد کرد و استدلال کرد که مالیات بر سود می‌تواند به رقابت‌پذیری اقتصادی در یک زمان شکننده و در آستانه رکود اقتصادی آسیب برساند، در حالی که ممکن است هزینه‌ها به مصرف‌کنندگان منتقل شود.

مالیات نفت آزبورن

در سال 2011 آزبورن هزینه اضافی تولیدکنندگان نفت و گاز دریای شمال را از 20 درصد به 32 درصد بالاتر از نرخ عادی مالیات شرکت افزایش داد، با این استدلال که «زمانی که قیمت نفت بالاست… تولید نفت و گاز بریتانیا سودآورتر است… بنابراین منصفانه است که شرکت‌ها باید مشارکت بیشتری داشته باشند.»

گنجاندن آزبورن در این لیست کمی تقلب است زیرا طرح ناموفق او به عنوان مالیات بادآورده یکباره طراحی نشده است، بلکه افزایش چند ساله ای است که تا زمانی که قیمت ها بالا بماند ادامه خواهد داشت. در عوض، افزایش 12 درصدی، که 2 میلیارد پوند در سال اول به دست آورد، قرار بود کاهش 1 درصدی در عوارض بنزین و گازوئیل را تضمین کند و افزایش 5 درصدی بیشتری را به دلیل برنامه هایی که توسط دولت قبلی حزب کارگر توافق شده بود، لغو کند.

پس از آنکه صنعت نفت و گاز با کاهش سرمایه‌گذاری، ترساندن خزانه‌داری و تحمیل چرخش به سمت خود، به مالیات بادآورده‌ای تبدیل شد. یک سال بعد، آزبورن، که به صنعت وعده رژیم مالیاتی باثبات را داده بود و هیچ هشدار پیشرفته ای نداد، پیشنهاد کرد 500 میلیون پوند از سرمایه گذاری را از مالیات محافظت کند. بعداً و با کاهش شدید قیمت نفت، او نرخ اصلی مالیات را به سطوح قبلی کاهش داد.