با افزایش گذرگاه های مرزی، بایدن برای مدیریت هجوم به پناهگاه ها متکی است

سن بنیتو، تگزاس – وقتی هفت مهاجر تازه وارد در یک بعدازظهر اخیر از بازداشت دولتی آزاد شدند و جایی برای ماندن در شب نداشتند، یک پناهگاه اضطراری در این شهر کوچک مرزی به این تماس پاسخ داد و داوطلبی را فرستاد تا پنجمین پیکاپ خود را در روز بسازد. از نزدیکی براونزویل.

پناهگاه، La Posada Providencia، غذای گرم و نودل رامن در انتظار اگر مهاجران هنوز گرسنه بودند، داشت. چند نفر از مردانی که از کوبا و نیکاراگوئه آمده بودند، به سرعت روی تختخوابی که ملحفه و بالش تمیز داشت، افتادند. داوطلب آنها را صبح زود به فرودگاه می برد و آنها به سفر خود به سمت شمال ادامه می دادند.

از آنجایی که ایالات متحده بزرگترین موج مهاجرت را در مرزهای جنوب غربی در دهه های اخیر تجربه می کند، به طور فزاینده ای به یک خط لوله غیررسمی از پناهگاه ها و سایر ایستگاه های بین راهی برای اسکان و تغذیه مهاجرانی که اجازه اقامت موقت دارند، تکیه می کند. درخواست پناهندگی، و کمک به آنها برای ترتیب دادن سفر از جوامع مرزی به هر جایی که قصد دارند منتظر بمانند – انتظاری که به طور بالقوه می تواند سال ها طول بکشد – برای رسیدگی دادگاه مهاجرت خود.

بر اساس تجزیه و تحلیل داده های فدرال، از زمانی که رئیس جمهور بایدن سال گذشته تا ماه آوریل روی کار آمد، دولت حدود یک چهارم مهاجران غیرقانونی دستگیر شده در مرز جنوب غربی یا حدود 700000 نفر از 2.7 میلیون را پذیرفته است. بقیه به سرعت تحت یک دستور بهداشت عمومی اضطراری مربوط به بیماری همه گیر اخراج شده اند، یا تحت یک مقام قانونی دیگر بازگردانده شده اند. روز جمعه، یک قاضی فدرال دستور داد که این قانون که قرار بود روز دوشنبه لغو شود، به قوت خود باقی بماند. دولت گفت که درخواست تجدید نظر خواهد کرد.

با این حال، در حال حاضر، بسیاری از هزاران مهاجری که هر روز عبور می‌کنند اجازه ورود داده می‌شوند – از رکورد 234088 مهاجری که در ماه آوریل وارد شده‌اند، نزدیک به نیمی از آنها به دلایل مختلف از جمله استثنائات بشردوستانه در نظم بهداشت عمومی و فضای ناکافی بازداشت به کشور رها شده‌اند. . در برخی موارد، دولت نمی تواند مردم – برای مثال کوبایی ها و ونزوئلایی ها – را اخراج کند، زیرا هیچ روابط دیپلماتیکی با کشور مبدا ندارد.

از آنجایی که دولت بایدن روزانه حدود 8200 گذرگاه مرزی را مشاهده می کند – یا تقریباً جمعیت کالج استیشن، تگزاس، که هر دو هفته یک بار وارد کشور می شود، بسیار بیشتر از این زمان در سال گذشته – بر سازمان های غیرانتفاعی کوچکی مانند La Posada Providencia حساب می کند. هجوم به شهرها و شهرهای مرزی را مدیریت کنید و به جلوگیری از تصاویر انفجاری سیاسی از هرج و مرج و بی نظمی پیش از انتخابات میان دوره ای نوامبر کمک کنید.

با این حال، برخی از پناهگاه ها در حال غرق شدن هستند. مهاجران زیادی در حال عبور از مرز در نزدیکی ال پاسو هستند که یک پناهگاه در آنجا با شهر همکاری می کند تا به سرعت کارمندان بیشتری را استخدام کند و فضا اضافه کند. پناهگاهی در گذرگاه ایگل نیز به ظرفیت خود رسیده و به دنبال راه هایی برای انتقال سریعتر مهاجران به خارج از شهر است.

روبن گارسیا، مدیر پناهگاه ال پاسو، هفته گذشته در یک کنفرانس خبری هشدار داد: “شما خواهید دید که افراد بسیار زیادی باید به خیابان رها شوند.”

این پناهگاه‌ها و مراکز که گاهی با مقامات ایالتی و محلی کار می‌کنند، چه ارائه یک وعده غذایی، مکانی برای خنک کردن یا خوابیدن، راهنمایی قانونی، مراقبت‌های پزشکی، حمل‌ونقل یا کمک به نحوه رسیدن به مقصد، خلأ موجود در کشور را پر می‌کنند. سیستم مهاجرت

گشت مرزی و اداره مهاجرت و گمرک سال هاست که به طور غیررسمی به چنین مکان هایی متکی بوده اند. اما دولت بایدن، که با فشار قابل توجهی برای نشان دادن آمادگی خود برای پایان دادن به دستور بهداشت عمومی مواجه بود، اخیراً آنها را به بخش مرکزی طرح واکنش خود تبدیل کرد. دولت همچنین برای اولین بار در بودجه سالانه خود بودجه مختصری را برای سازمان ها – 150 میلیون دلار کمک های مالی آژانس مدیریت اضطراری فدرال – در نظر گرفت.

با این حال، این رابطه با روابط رسمی دولت با 9 آژانس اسکان مجدد که با آنها قرارداد دارد تا مجموعه ای از خدمات را به پناهندگان ارائه دهد، مانند کسانی که در سال گذشته از افغانستان آمده اند و اکنون از اوکراین آمده اند، فاصله زیادی دارد.

برای سال‌ها، افرادی که بدون مدرک از مرز جنوب غربی عبور می‌کردند، عمدتاً مردان مکزیکی مجرد بودند. این وضعیت در سال 2011 شروع به تغییر کرد و در سال 2014، زمانی که مردم سایر کشورهای آمریکای مرکزی، از جمله خانواده‌های کامل، شروع به فرار از خشونت‌های گسترده کردند، بیشتر تغییر کرد.

در آن زمان، کلیسای کاتولیک قلب مقدس در مک آلن، تگزاس، صدها خانواده مهاجر را که در نزدیکی جنوبی ترین قسمت ایالت عبور کردند، پذیرفت. در آنجا، مهاجران مراقبت‌های پزشکی، سرپناه و تدارکات را دریافت می‌کردند تا به آنها کمک کند ساعات سفری را که در راه است به مقصدشان برسانند.

قبل از ورود کلیسا، مهاجران پس از رها شدن توسط مقامات گشت مرزی به سادگی در ایستگاه اتوبوس محلی رها شدند.

اما با عبور خانواده های بیشتر، کلیسا غرق شد. داوطلبان با خواهر نورما پیمنتل، مدیر اجرایی شعبه خیریه کاتولیک در دره ریو گراند تماس گرفتند. از آن زمان، خواهر پیمنتل سرپرستی یک سرپناه و مرکز کمک کوتاه مدت را برعهده داشت که می تواند میزبان 1200 نفر در مرکز شهر مک آلن، درست روبروی ایستگاه اتوبوس باشد.

از آنجایی که عملیات خواهر پیمنتل در هشت سال گذشته گسترش یافته است، پناهگاه ها و ایستگاه های بین راهی دیگر در امتداد مرز با مدل های مشابهی از کمک باز شده اند. در سال گذشته، مهاجران از سراسر جهان به مرزهای جنوب غربی رسیده اند، بسیاری از آنها از فقر و خشونت گریخته اند و امیدوارند که به دنبال پناهندگی باشند. اخیراً تعداد کوبایی‌ها، ونزوئلایی‌ها، نیکاراگوئه‌ای‌ها و هائیتی‌هایی که از مراکز استراحت عبور می‌کنند، افزایش یافته است.

خواهر پیمنتل گفت: «مهمترین چیز بازگرداندن حیثیت است – این موضوع مورد توجه بوده است. و از سیاست دوری کنید.

به طور معمول، مهاجرانی که از طریق این مراکز می آیند از قبل در ایالات متحده تماس دارند و قصد دارند با آنها متحد شوند، که اغلب در عرض چند ساعت پس از رهایی از بازداشت دولتی به راه می افتند. در بسیاری از مراکز، کارمندان و داوطلبان با اقوام یا دوستان مهاجر تماس می گیرند تا برنامه های آنها را تأیید کنند و به آنها کمک می کنند تا یک بلیط اتوبوس یا هواپیما بخرند که معمولاً توسط مهاجران یا مخاطبین آنها پرداخت می شود.

بسیاری از مهاجران با اتوبوس از شهرهای مرزی به شهرهای دارای فرودگاه های اصلی می روند، سپس به مقصد خود، به طور معمول هیوستون، میامی، شیکاگو، فیلادلفیا، نیویورک، واشنگتن یا لس آنجلس پرواز می کنند.

با این حال، اخیراً مهاجران بیشتری بدون برنامه یا تماس ظاهر می شوند. در چنین شرایطی پناهگاه ها می توانند به سرعت غرق شوند.

خواهر پیمنتل فقط به زنان و خانواده های دارای فرزند در مرکز مک آلن خدمات می دهد. او با گروه های دیگر در منطقه هماهنگ می کند که می توانند مهاجرانی را که به عنوان بخشی از یک خانواده سفر نمی کنند، بپذیرند.

یکی از این مکان ها La Posada Providencia است که در میان زمین های کشاورزی حدود 40 دقیقه از مک آلن قرار دارد.

مریوری هرناندز، اهل گواتمالا، یک شب را در اوایل ماه مه در آنجا گذراند و یک روز پس از تولد 18 سالگی خود به پناهگاه رسید و قصد داشت روز بعد را ترک کند تا با اقوام خود در فلوریدا متحد شود. خانم هرناندز گفت که او در 8 آوریل گواتمالا را ترک کرده است زیرا از طرف باندها تهدید می‌شد. او در مورد سفر خود به تنهایی گفت: “من می ترسیدم.” او افزود، وقتی به La Posada Providencia رسید، سرانجام “احساس آرامش کرد”.

داوطلبان در سراسر کشور مشتاق کمک به تازه واردان هستند. چه زمانی مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها اعلام کرد این امر دستور بهداشت عمومی اضطراری را در اواخر بهار لغو می کند، شون یانگ، کشیش دستیار کلیسایی در شهر کوچک مرزی دل ریو، تگزاس، شروع به دریافت تماس از مردم در کارولینای شمالی، پنسیلوانیا و ایلینویز کرد. از او پرسیدند که چگونه می توانند کمک کنند.

در سال 2019، دو مقام ارشد بخش گشت مرزی دل ریو با آقای یانگ و دیگر رهبران کلیساهای محلی تماس گرفتند تا ببینند که آیا می‌توانند یک مرکز استراحت مشابه شهرهای دیگر مرزی که تعداد زیادی از گذرگاه‌های مهاجر را تجربه کرده‌اند ایجاد کنند.

در نتیجه، مرکز بشردوستانه مرزی Val Verde تأسیس شد. در سال 2021 به 22317 مهاجر کمک کرد. مارس امسال با ورود 5028 مهاجر، رکوردی را برای این مرکز ثبت کرد.

در ماه آوریل، فرماندار تگزاس، گرگ ابوت، یک جمهوری خواه، شروع به حمل و نقل مهاجران به واشنگتن کرد و گفت که می خواهد به رئیس جمهور بایدن نشان دهد که آزاد کردن آنها توسط صدها نفر در یک جامعه چگونه است. بسیاری از آن اتوبوس ها از مرکز وال ورد خارج شده اند. فرماندار داگ دوسی از آریزونا که او نیز یک جمهوری خواه است، اخیراً به آقای ابوت در فرستادن اتوبوس های مهاجران به واشنگتن پیوست.

در پناهگاهی در یوما، آریز، آماندا آگویر، رئیس و مدیر اجرایی مرکز منطقه‌ای برای سلامت مرزی، گفت که به طور منظم با فرودگاه فینیکس در تماس است، فرودگاهی که از ورود مهاجران بدون بلیط هواپیما شکایت کرده است. او گفت که وقتی اتوبوسی از یوما خارج می‌شود، به مقامات فرودگاه اطلاع می‌دهد که چه زمانی وارد می‌شود، با چه تعداد مهاجر و به چه زبانی صحبت می‌کنند.

او گفت: “این هماهنگی بیشتر از چیزی است که هر کسی حتی تصورش را بکند که هر روز اتفاق می افتد.”

ماریل سپتین، که یک شبکه سرپناه مرزی را برای سرویس جهانی کلیسا، یک آژانس غیرانتفاعی اسکان مجدد، هماهنگ می کند، گفت که ارتباط میان پناهگاه های متفاوت در سال گذشته افزایش یافته است، زیرا تعداد گذرگاه های مرزی افزایش یافته است.

با این حال، اکنون نیاز فزاینده ای برای هماهنگی با شهرهای سراسر کشور وجود دارد که مهاجران از طریق آنها و به آنها سفر می کنند.

مقامات پورتلند، مین، جایی که بسیاری از مهاجران آفریقایی به آنجا آمده اند، اخیراً اعلام کردند که این شهر دیگر نمی تواند مکانی برای اقامت مهاجران تضمین کند. این شهر در ماه اکتبر، زمانی که به خانواده‌های مهاجر نزدیک به 480 نفر کمک می‌کرد، زنگ خطر را به صدا درآورد. در اوایل این ماه، این تعداد به 1200 رسید.

کریستن داو، مدیر بهداشت و خدمات انسانی پورتلند، گفت: “مراقبت دلسوزانه از این افراد در مرز جنوبی متوقف نمی شود.” “مراقبت دلسوزانه دیدن این افراد و خانواده ها به شهرهای مقصدشان و اطمینان از اینکه آن شهرهای مقصد خدمات و دسترسی به خدمات مورد نیاز خود را دارند.”

در واشنگتن، داوطلبان برای ملاقات با اتوبوس های پر از مهاجرانی که از آریزونا و تگزاس فرستاده شده اند، تلاش می کنند. اما هفته گذشته، یکی از داوطلبان گفت که دیگر تخت پناهگاهی در دسترس نیست و پول کمی برای کمک به حمل و نقل باقی مانده است. این شهر کمکی ارائه نکرده است و درخواست برای بودجه فدرال هنوز تایید نشده است. بدون چنین منابعی، مهاجران می توانند بی خانمان شوند.

رهاسازی صدها هزار مهاجر به داخل کشور طی سال گذشته نتیجه یک سیاست مهاجرتی مشخص نیست، بلکه در بسیاری از موارد نتیجه ناتوانی دولت در اخراج آنها به دلایل مختلف است. و بسیاری گفتند، مگر اینکه قوانین مهاجرتی منسوخ شده تغییر نکند، این الگو ادامه خواهد داشت و افزودند که همانطور که اکنون است، پناهگاه ها و مراکز استراحت به حمایت بسیار بیشتری نسبت به کمک های بلاعوض FEMA نیاز دارند.

“این یک راه حل موقت است. ماریسا لیمون گارزا، مدیر ارشد حمایت و برنامه‌ریزی در مؤسسه Hope Border، یک سازمان حقوق بشر در ال پاسو، گفت: ما نباید از سازمان‌هایی که این کار را انجام می‌دهند حمایت کنیم. “این ناپایدار است.”