آیا رونق بزرگ بسته های همه گیر در نهایت به پایان رسیده است؟ | زوئی ویلیامز

آزندگی معمولی از سر گرفته می شود و شروع می شود، رویال میل فشار را احساس می کند. این تا حدی به این دلیل است که همه تحت فشار هستند، اما تا حدی به این دلیل است که زایمان ها کاهش یافته است، و از این رو به نظر می رسد که حالت عادی جدید به طور پیوسته به حالت عادی قبلی باز می گردد. اگر در طول دو سال گذشته نسل جوان را مشاهده کرده باشید، فکر می کنید زمان برای همیشه تغییر کرده است. نوجوانان و بیست ساله ها تخمین زایمان پنج روزه را نقض حقوق بشر خود می دانند. وقتی بچه‌هایم چیزی را در آمازون سفارش می‌دهند و بلافاصله به دستشان نمی‌رسد، نگاهی از گیجی ملایم روی صورت بچه‌هایم دیده‌ام که انگار نه با یک زنجیره تحویل پیچیده، بلکه با یک چراغ جادویی سروکار دارند.

برای بقیه ما، آن سال‌های همه‌گیری که در طی آن‌ها کمبود مقوای واقعی وجود داشت، زیرا بسته‌های زیادی ارسال و دریافت می‌کردیم، ترکیبی‌تر بود. آیا عادات خرید آنلاین ما را به همسایگانمان نزدیکتر کرده است؟ شاید برای مدتی، وقتی بسته‌های یکدیگر را می‌گرفتیم و مانند شخصیت‌های کتاب ریچارد اسکاری می‌سازیم، اما همیشه این سؤال وجود داشت: «چه زمانی این موضوع از حد خارج می‌شود؟ چه زمانی میله‌ای مطلق از سفارش قرص ماشین ظرفشویی من در کنار درب خواهد بود؟ کی لبخند محو می شود؟» چیزی ناراحت کننده در مورد مصرف تاخت و تاز وجود داشت که نه توسط رویال میل، بلکه توسط آمازون مشخص شد. در اواسط راه همه‌گیری، یک تور ماهیگیری از آنجا سفارش دادم که در جعبه‌ای به اندازه یک تابوت بود. این سوال پیش آمد که اگر یک تابوت سفارش می دادید، جعبه آن چه اندازه می آمد؟ آیا به اندازه خانه شما بزرگ است؟ بازگرداندن خریدم به مغازه‌های واقعی کاملاً آرامش‌بخش بود، زیرا من را از واقعیت‌های ضایعات و بی‌نیاز بودن آن محافظت می‌کرد، که کمی پارادوکس بود.

کل حرکت به سمت خرید آنلاین من را به یاد حرکت از پول نقد به کارت های اعتباری انداخت. این یک سوئیچ به اندازه کافی ساده بود، اما آیا نگرش ما را به شیوه ای عمیق تر تغییر می دهد؟ آیا میل خود را از دست می دهیم و فقط بی حساب خرج می کنیم؟ یا این که خوشحالی از این روند خارج می‌شود، به طوری که ما از خرید کالاها دست می‌کشیم و دیر یا زود دیگر نمی‌خواهیم؟ نه، معلوم شد; ما فقط با واقعیت جدیدی سازگار شدیم، همانطور که با واقعیت حمل مجموع دانش بشر در یک تلفن سازگار شدیم.

زمانی که فرض می‌کردیم تحویل کالاها عادی است، پیش‌بینی آینه‌ای این بود که خیابان‌های مرتفع کاهش می‌یابند. این پیامدهایی برای سرمایه داشت، که اکنون در جنگ فرهنگی جدید متشکل از “بازگشت به دفتر یا نه؟” که نماینده ای برای “حمایت از مالکان تجاری است یا نه؟” اما این پرسش‌ها را نیز در مورد اینکه اگر نتوانیم در خیابان‌های بزرگ ما خرید کنیم، چه اتفاقی می‌افتد، ایجاد کرد. آیا فروشگاه های بزرگ منحل شده به مرکزی برای فعالیت های مدنی یا به احتمال زیاد فوتبال روی میز تبدیل می شوند؟ یا تا زمانی که کسی آنها را به آپارتمان تبدیل کند، آنها به ناچار در مهجوریت فرو می روند؟ نشانه های اولیه از جایی که من زندگی می کنم این است که همه چیزهایی که قبلاً از بین رفته بود اکنون یک بار است.

اشتباه واقعی در همه پیش‌بینی‌های پس از کووید این بود که فرض کنیم چون تغییرات گسترده و ناگهانی در سال 2020 بود، پس از آن تغییر دوباره به طور مشابه ناگهانی خواهد بود. از آنجایی که همه ما فوراً به خرید آنلاین روی آوردیم، برای همیشه همینطور می مانیم یا انبوه به عقب برمی گردیم. آن همه سازگاری با زندگی همه‌گیر، دور از گروه‌های بزرگ مردم و به سمت افراد کوچک‌تر، دور از دفتر، به سمت دفتر خانه با پس‌زمینه زوم لباس‌پوش‌شده، دور از کنفرانس و جلسه به سمت صفحه نمایش، همه اینها یا به عنوان یک تغییر لرزه ای حفظ شود، یا به طور چشمگیری معکوس شود. این تنها راه معنا بخشیدن به آنچه در حال رخ دادن بود بود. که حداقل ممکن است چیزی در مورد چگونگی زندگی کردن به ما بیاموزد.

در واقع چیزی که ما کمتر از همه دوست داریم تغییر ناگهانی و اساسی است. می‌توانم بگویم جوانان من هنوز به طور میانگین حدود سه بسته در هفته دارند. همه چیز بیهوده، مانند یک خودکار ژل یا یک قلاب جواهرات کوچک. ما با یک سری تصمیمات دقیق در مورد اینکه در حالت ایده‌آل می‌خواهیم چه مقدار مقوا را دور بریزیم و چند همسایه که ممکن است هر هفته زحمت بازیابی بسته‌هایمان را به زحمت بیاندازیم، به حالت عادی برمی‌گردیم. اگر – برای بسیاری از ما – پاسخ هیچ یک نیست، یک حقیقت دردناک خانگی برای رویال میل حداقل به آرامی آشکار می شود.