یک مالیات بادآورده حیله گر را فراموش کنید. شرکت های انرژی باید به جای آن مجبور به کاهش قبوض شوند | سایمون جنکینز

دبلیواگر همه سیاستمداران در مورد چیزی اتفاق نظر دارند، احتمالاً ایده بدی است. مالیات بادآورده بر شرکت های انرژی در حال حاضر در مد پوپولیستی است و به طور سطحی قابل قبول است. تا حدی به لطف سیاست های تحریمی بی پروا علیه روسیه، مصرف کنندگان انرژی بریتانیا قبوض خود را دیده اند موشک 70 درصد در سال گذشته، با افزایش بیشتر در ماه اکتبر که پیش‌بینی می‌شود سقف قیمت رسمی یک اسکناس به 2600 پوند در سال افزایش یابد – یا حتی بیشتر، وعده داده شد. این عنصر غالب در هل دادن تورم بریتانیا به 9 درصد است. هیچ مدرکی مبنی بر تغییر سیاست روسیه یا به نفع اوکراین از تحریم های انرژی وجود ندارد. شواهد بسیار زیادی وجود دارد که آنها به انگلیسی های فقیرتر آسیب رسانده اند – و عمیقا.

شرکت های نفت و گاز مانند بریتیش پترولیوم، اکسون و شل شاهد افزایش سه برابری سود شرکت های شل به 7.3 میلیارد پوند بوده اند. دلیل آن صرفاً سود بردن از پشت تحریم است. در طول کووید، بسیاری از شرکت‌های خصوصی از وام‌ها و کمک‌های دولتی برای جلوگیری از فروپاشی بهره بردند. اگر مالیات دهندگان باید در شرایط سخت به کمک شرکت‌های خصوصی بیایند، سهام مشترک این حق را می‌دهد که در صورت و زمانی که شرایط خوب باشد، این کمک‌ها جبران شود. YouGov حتی از هر 10 رای دهنده محافظه کار هفت نفر به مالیات بادآورده بله می گویند.

چنین مالیات های یکباره ترفندهای سیاسی هستند. آنها قبلاً تنها در سال‌های 1981، 1997 و 2011 به تصویب رسیدند، زمانی که صدراعظم خود را در مشکلات بودجه‌ای یافتند و یک بخش خاص مانند بانک‌ها و خدمات آب و برق، هدف نرمی به نظر می‌رسید. جرج آزبورن، صدراعظم وقت، در معرفی مالیات بادآورده خود در سال 2011 بر شرکت های نفتی، به سادگی اعلام کرد که «وقتی قیمت نفت بالاست… منصفانه است که شرکت ها سهم بیشتری داشته باشند». کارگران اکنون برای افزایش مالیات شرکتی بخش انرژی از 40 درصد به 50 درصد فشار می آورند. تخمین می‌زند که این مبلغ کمتر از 2 میلیارد پوند افزایش یابد. دیگران خواهان مالیات بر سودجوی صاحبان خانه های مراقبتی هستند.

اینها سازهای بی صدا هستند. 2 میلیارد پوند کارگر به خزانه داری می رود، جایی که سوال این است که با آن چه باید کرد. این پول کمتر از 10 مایل HS2 ریشی سوناک را از یوستون خریداری می کند. افزودن آن به مزایای موجود هم به کسانی که از قبوض انرژی آسیب بیشتری می بینند و هم به کسانی که به سختی متضرر می شوند کمک می کند. تلفیق یک مالیات بادآورده برای کاهش هزینه های زندگی تنها به یک معضل تبدیل می شود.

مانند بانک‌ها در طول بحران سال 2008، شرکت‌های انرژی انحصارطلبی هستند که نمی‌توانند انتظار داشته باشند که از مقررات عمومی فرار کنند، بیش از هر چیز زمانی که از نعمت سیاسی برخوردار باشند. پاسخ باید این باشد که سقف قیمت را کاهش دهیم و از شرکت ها بخواهیم که سود خود را مستقیماً صرف کاهش صورت حساب ها کنند. وامپ های Ofgem، تنظیم کننده صنعت، باید تبدیل به ببر شوند. آنها می دانند که این شرکت ها – و مدیران آنها – اکنون ثروتمند هستند. آنها می دانند که سرمایه گذاری مورد بحث نیست: آنها سودهای کلان را تقسیم می کنند و سهام را بازخرید می کنند. تا زمانی که غرب مجموعاً دیوانه نشود، منابع انرژی و سود با آنها به حالت عادی بازخواهد گشت.

در حال حاضر، اولویت صرفاً کاهش قیمت انرژی و به دستور دولت است. بله، همه مصرف کنندگان، ثروتمند و فقیر، سود خواهند برد. اما این یک پنی برای خزانه داری هزینه نخواهد داشت و بلافاصله هزینه زندگی در منبع را کاهش می دهد.