پیروزی جمعی میلان سرانجام “سندرم استانبول” را کنار زد | سری آ

نممکن است کسی به برتری 3-0 بیشتر از هواداران میلان که تیمشان را در فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال 2005 پرتاب کرده بود، بی اعتماد شود. زخم های شکست از لیورپول هرگز به طور کامل التیام نیافت، حتی پس از اینکه تیم آنها دو سال بعد انتقام گرفت. هواداران به خودی خود مبتلا به “سندرم استانبول” شدند تا پیشگویی را که هر زمان که تیمشان در موقعیت برنده قرار گرفت، توضیح دهند.

شیوع های تازه گزارش شده است در روزهای منتهی به بازی آخر فصل میلان خارج از خانه مقابل ساسولو. در روسونری تنها به یک امتیاز مقابل حریفان میانه جدول نیاز داشت تا اولین قهرمانی خود در سری آ را به مدت 11 سال به دست آورد. همه چیز خیلی آسان به نظر می رسید، و بنابراین بسیار شبیه یک فاجعه در انتظار وقوع بود.

اما رجیو امیلیا استانبول نیست. اگر هر چه بود، بیشتر احساس می شد که این تیم ها در میلان بازی می کنند. جایگاه شمالی استادیوم مپئی به نسخه مینیاتوری کوروا سود سن سیرو تبدیل شده بود و هواداران میهمان یک طرح رقص قبل از بازی را برای یادآوری به تیم خود ترتیب دادند که: “ما همیشه با شما هستیم.” اگرچه نوارهای قرمز و سیاه در سایر نقاط زمین ممنوع بود، اما واضح بود که بخش‌های بیشتری مستعمره شده بودند.

گزارش ها حاکی از آن است که حدود 100000 نفر در صف آنلاین زمان فروش بلیط ها منتظر بوده اند. صحنه‌هایی از تصرف هواداران در ایستگاه قطار میلان سنترال قبل از شروع سفر ۱۰۰ مایلی جنوب، در فضای مجازی پخش شده بود.

اگر هر یک از آنها به سندرم استانبول مبتلا بودند، بازیکنان را آلوده نمی کردند. میلان از شروع بازی کنترل را در دست داشت، هر اعصابی فقط به اندازه ای که الیویه ژیرو طول کشید تا بعد از یک ربع با جوز هندی آندره آ کونسیلی دروازه را باز کند دوام آورد. باز هم این فرانسوی بود که گل بعدی را به ثمر رساند تا اینکه فرانک کسیه در 36 دقیقه اول بازی را 3-0 کرد.

در اینجا هیچ خطری برای بازگشت وجود نداشت، هیچ شانسی برای تکرار تاریخ وجود نداشت. این یک تیم متفاوت در زمانی متفاوت است، تیمی که از بیماری همه گیر واقعی که دو سال پیش وارد اروپا شد، متولد شد.

میلان در روزی که فوتبال ایتالیا در واکنش به اولین شیوع کووید-19 تعلیق شد، هفتم سری آ بود. آنها به تازگی در خانه مقابل جنوا شکست خورده بودند و انتظار نمی رفت استفانو پیولی، مدیری که شش ماه قبل برای جایگزینی مارکو جیامپائولو استخدام شده بود، بیشتر از پایان فصل دوام بیاورد. در پشت صحنه، رالف رانگنیک برای جانشینی او صف آرایی می کرد.

اما پیولی پس از از سرگیری بازی در تابستان، خود را غیرقابل اخراج کرد و میلان را با 9 پیروزی و سه تساوی هدایت کرد. او شکست 5-0 مقابل آتالانتا در دسامبر 2019 را به عنوان نقطه عطف ذکر کرده است که منجر به گفتگو با مدیران باشگاه شد و زلاتان ابراهیموویچ و سیمون کیار را به خدمت گرفتند. با این حال ادامه حضور او تا هفت ماه دیگر تایید نمی‌شود.

میلان چه تصمیم مهمی داشت که به او پایبند بماند. دوم شدن فصل گذشته یک دستاورد بزرگ بود – پیولی توانست میلان را برای اولین بار در هفت سال گذشته به لیگ قهرمانان بازگرداند. او باشگاه را با ترکیبی از مدیریت متخصص و تاکتیکی به موقع در حرکت به جلو نگه داشته است و ترکیبات خود را طوری تنظیم می کند تا از پیشرفت تک تک بازیکنان در طول مسیر استفاده کند.

اولین تیم او در میلان برای رهایی تئو هرناندز طراحی شد، استعداد برجسته ای که او در تیمی که در سال 2019 به ارث برده بود دید و به دفاع کناری آزادی پرسه زدن و خلق کردن داد. از آن زمان، تحولات مداومی وجود داشته است: تطبیق حمله با ورود ابراهیموویچ و سپس ژیرو و خط هافبک در پاسخ به جدایی هاکان چالهان اوغلو و ظهور ساندرو تونالی.

بزرگترین پیروزی تاکتیکی این فصل شاید انتقال پیر کالولو، که قبلاً یک مدافع کناری بود، به داخل برای بازی در مرکز دفاع پس از مصدومیت کیار در ژانویه باشد. اما پیروزی واقعی پیولی این بود که به بازیکنان جوان کمک کرد تا به پیشرفت فردی خود ادامه دهند و به فیکایو توموری کمک کرد تا در دفاع صبورتر و رافائل لئو در جلو بی رحم تر باشد.

در هر دو فصل اول پیولی، میلان جوانترین تیم را در تمام سری آ داشت. با توجه به Opta، جوانترین قهرمانی در لیگ برتر ایتالیا از زمانی که در سال 1994 به سه امتیاز رسید.

حضور تعداد انگشت شماری از رهبران کهنه کار در تیم ضروری بوده است. ابراهیموویچ به سختی در نیمه دوم این فصل بازی کرد و با مصدومیت مداوم زانو دست و پنجه نرم کرد، اما این را رضایت بخش ترین جام در بین تمام جام هایی که به دست آورده است توصیف کرد، زیرا او توانسته بود به طرق دیگر در آن ها مشارکت کند. “خلبان” بازیکنان جوان را به مسیر درست پرواز هدایت می کند.

ژیرو ممکن است صدای کمتری داشته باشد اما کمک های او در زمین بسیار مهم بوده است. دو گل او در روز یکشنبه به او اجازه داد تا سرانجام “نفرین” پیراهن شماره 9 میلان را بشکند، و اولین بازیکنی شد که پس از پیپو اینزاگی در سال 2009، در حالی که این پیراهن را دو رقمی می کند، دو رقمی می شود. گلها را بشمار، آنها را وزن کن.» عادت مرد فرانسوی برای حضور در مهمترین لحظات بسیار مهم بوده است. گل‌های او در این فصل باعث شد دربی مقابل اینتر در ژانویه رخ دهد، ناپولی در ماه مارس غرق شود و میلان در مسیر عقب‌نشینی 1-0 مقابل لاتزیو در آوریل قرار بگیرد.

در یک مسابقه قهرمانی که با دو امتیاز تعیین شده است، آن ضربه ها تفاوت را ایجاد کرده است. اما باز هم، 11 گل لئو و 8 پاس گل، کمک های جونیور مسیاس از روی نیمکت و سیوهای فوق العاده مایک میگنان نیز همینطور است. حتی در روز یکشنبه، مرد فرانسوی با ضربه سر دیوید فراتسی یک توقف رفلکس شگفت انگیز انجام داد.

این یک پیروزی جمعی برای میلان بوده است – فراتر از بازیکنان یا کادر مربیگری. این تیم قهرمان بدون تصمیمات زیرکانه پائولو مالدینی و ریکی ماسارا نمی توانست گرد هم بیاید. آنها تیم قهرمانی را با تنها چهارمین قبض بزرگ دستمزد لیگ ساخته‌اند، و می‌دانند چه زمانی باید تصمیم‌های سخت بگیرند و برای حفظ جانلوئیجی دوناروما یا چالهان اوغلو زیاده‌روی نکنند. نام مالدینی به تنهایی یک دارایی بوده است. آیا توموری یا هرناندز بدون آن جذابیت اضافی برای کار با مردی که توسط مرد انگلیسی به عنوان “بهترین مدافع تمام دوران” توصیف می شود، به آن ملحق می شدند؟

قرار نبود میلان در این فصل قهرمان شود، حداقل به طور رسمی. پیولی به خبرنگاران یادآور شد که هیچ کس تیمش را به عنوان بازیکن مورد علاقه برای شروع این کمپین نداشت. با این حال، آن‌ها برنده‌های شایسته‌ای بوده‌اند – ثبات فوق‌العاده‌ای را در یک فصل پر پیچ و خم نشان دادند که در آن هم اینتر و هم ناپولی فرصت‌هایی را ایجاد کردند.