لیورپول یورگن کلوپ تیم بزرگی است که به جام های بیشتری نیاز دارد | لیورپول

آو شما ما را از طریق ردپای حامیان مالی خواهید شناخت. جام لیگ همیشه یک چیز پرنده روی سیم بوده است. هر سال این آیین دوست داشتنی بهاری در معرض تهدید و به حاشیه رانده شدن قرار می گیرد و در معرض خطر انقراض قریب الوقوع است، اما هنوز هم مردم در ماه فوریه و مارس حاضر می شوند و می پرسند مهمانی کجاست.

نام تجاری عنوان داستانی از آن پیشرفت پیکارسک را بیان می کند. در طی 40 سال، جام داخلی رشته دوم فوتبال انگلیس از شرایط بی‌صدا نامگذاری کل لیگ فوتبال، از طریق کوکاکولا، آبجو، کالاهای الکتریکی و مایع عمومی “شیر” به الگوی نگهداری تبدیل شده است. بیمه و محصولات مالی و اکنون به تکرار فعلی آن به عنوان چهره جهانی دومین نوشیدنی انرژی‌زای محبوب تایلند می‌پردازیم.

و همچنان ادامه دارد، بین مردمی که واقعاً به تماشای آن می‌روند محبوبیت پایداری دارد و چشم‌اندازی واقعاً شگفت‌انگیز در حالی که چلسی و لیورپول برای ملاقات بعد از ظهر یکشنبه در ومبلی آماده می‌شوند. این بار برندسازی سرفصل به نظر می رسد. مناسب برای یک روز گازدار، رنگارنگ، سرگرم کننده، کمی سمت چپ، اما با حس شادی آور خاص خود. نه به ذکر است، در این مناسبت، احتراق کمی کافئینه. نه کم اهمیت برای لیورپول یورگن کلوپ، یک تیم باشگاهی بزرگ که هنوز در حال نوشتن داستان خود به عنوان یک تیم باشگاهی بزرگ است، که واقعاً می تواند با پیروزی در این یکی کار کند.

لیورپول چهار سال متوالی از سال 1981 تا 1984 برنده این رقابت ها شد و با وجود فیلتر شدن آن سال های شکسته و پرشکوه پیروزی، احساس می کند که آهنگ لمسی برای هر دوره بزرگ قهرمانی لیورپول است.

این یکی هنوز هست؟ این یک سوال عمدا تحریک آمیز است. اما در اینجا نوعی گسست وجود دارد. کلوپ یک تیم نخبه به طرز هیجان انگیزی ایجاد کرده است. اما واقعیت سخت باقی می ماند. لیورپول در دهه گذشته دو جام – دو جام بزرگ – به دست آورده است. اگر چلسی باید توماس توخل را برد، در یک سال حضورش در غرب لندن به اندازه کلوپ در شش سال حضور در لیورپول، جام ها را به دست می آورد.

البته این یک مقایسه ناعادلانه است. یک جام کارابائو تا حدودی کمتر از اولین قهرمانی لیگ برتر در دو دهه گذشته است. توخل با سطوح سرگیجه‌آمیز بالا و بدون محدودیت در عمق تیم و منابع مالی شروع کرد، در حالی که کلوپ دورانی را در لیورپول از پایه‌ای پایین بنا کرده است و یک روش کامل بازی، یک انرژی و یک حس ارتباط ایجاد کرده است. اما واقعیت این است که یکشنبه اولین فینال جام داخلی او پس از شکست منچسترسیتی در این رقابت ها در اولین فصل حضورش خواهد بود.

این چیزی است که کلوپ از دست داده است، با تمام موفقیت های اصلی اش. حس شکوه پس‌زمینه‌ای، جام‌های حذفی، روزهای بیرون رفتن، نمایش سالانه تیم‌های برنده بزرگ. کلوپ در کنار پپ گواردیولا به‌عنوان بهترین مربی لیگ برتر در دوران خود می‌ایستد. سه ماه آینده فرصتی برای متعادل کردن دفتر کل ارائه می دهد.

همانطور که اوضاع پیش می رود، لیورپول این شانس را دارد که چهار جام در این فصل کسب کند. این خیالی به نظر می رسد. تقریباً مطمئناً این اتفاق نخواهد افتاد. و با این حال … حداکثر 23 بازی در فصل لیورپول باقی مانده است: بیست و سه بازی برای بردن همه آنها. یا حداقل برای نزدیک شدن هر چه بیشتر. به نظر می رسد که هنوز بازی های زیادی وجود دارد. اما به گذشته نگاه کنید و 23 بازی گذشته یک شکست و 18 برد شامل 9 پیروزی متوالی فعلی را به ارمغان آورده است. آن را از این نقطه تکرار کنید، فقط ادامه دهید، و آنها می توانند هر چهار جام را ببرند.

البته به این راحتی هم نیست. حفظ آن سطح در بیش از 23 بازی یک رفتار عادی تیم نخبگان است. افزایش آن تا 46 در سراسر یک سری از کارهای انجام یا بمیر، واقعاً نادر است. به علاوه، اپوزیسیون هم حرفی برای گفتن دارد. در 23 بازی گذشته، برنلی، کاردیف، برنتفورد، نوریچ، شروزبری و اورتون حضور داشتند. 23 بعدی؟ خوب، اینجا همه می آیند. چلسی، وستهام، آرسنال، منچستریونایتد، منچسترسیتی، تاتنهام و در آخرین روز لیگ، ولوز، به علاوه ترکیبی از پاری سن ژرمن، رئال مادرید، اتلتیکو مادرید، بایرن مونیخ قرار دارند. و یوونتوس در لیگ قهرمانان اروپا.

این یک مسیر واقعی، پرمخاطره و بسیار سرگرم کننده به سمت نوعی شکوه است، لحظه ای که نباید پلک زد یا به پایین نگاه کرد. با یک فینال جام کارابائو شروع می شود که می تواند دو نیاز مکمل را برآورده کند: یک شات نیتروگلیسیرین برای اجرای فصل. به علاوه کمی شکوه، مقداری بالاست برای پشتیبان گیری از یک دوره از قبل متمایز و قابل شناسایی.

کلوپ با جام های داخلی مشکل دارد. به طور عمده، او یکی از آنها را به دست آورده است، DFB-Pokal 10 سال پیش با بوروسیا دورتموند. توخل سه تا دارد. گواردیولا 9 عدد دارد. برندن راجرز 6 عدد دارد. هیچ منطق واضحی در این مورد وجود ندارد، به جز این واقعیت که کلوپ تمایل دارد تیم هایی با تیم های کوتاه تر را مدیریت کند. دورتموند باید با ثروت های برتر بازی بایرن رقابت می کرد. لیورپول در مورد تمرکز شدید، نقاط قوت دفاعی و یک ترکیب اول ثابت بوده است. و اینجاست که نوید تضاد جذاب سبک ها را می دهد. تمایلی به جمع کردن توخل و کلوپ وجود دارد: آلمانی‌های زاویه‌دار و خوش‌حرفی که همان مسیر فوتبال باشگاهی اولیه را طی کرده‌اند، کمی چیزهای رالف رانگنیک، حس پرسینگ، شدت رقص، عصبانیت با لباس‌های ورزشی، کلاه، تناسب مچ پا. شلوار گرمکن.

در واقع، کلوپ و توخل هرگز در ماینتس یا دورتموند با هم ملاقات نکردند. این‌ها توالی‌های واقعی بودند، یکی بیرون، یکی داخل. آن‌ها هرازگاهی شام خورده‌اند، در مراسم‌هایی با هم ملاقات کرده‌اند، اما به قول توخل «بسیار نزدیک» نیستند. و از نظر اثر تاکتیکی خالص کاملاً متفاوت هستند. توخل خواهان کنترل است. کلوپ می خواهد انرژی بیافریند، بیش از حد بارگذاری کند و غرق شود. توخل روی نواحی خاصی تثبیت می‌کند و روی زمان‌بندی و اجرای چرخش‌ها در یک باند فضای مشخص در نیمه حریف وسواس دارد. کلوپ می خواهد تو را به زمین ببرد. توخل یک همه چیزخوار تاکتیکی است که روش خود را با منابع خود تغییر می دهد. کلوپ یک سیستم دارد. اگر نتوانید با آن زندگی کنید، او کسی را پیدا می کند که بتواند.

نبردهای کلیدی در این خطوط انجام خواهد شد. نقاط قوت لیورپول آشکار است. وظیفه چلسی این است که نفوذ محمد صلاح را از بین ببرد تا احتمال عدم تطابق با مارکوس آلونسو در جناح چپ را کاهش دهد. توخل همچنین باید بار دیگر سقوط روم را در نظر بگیرد. کای هاورتز بیشتر پیشنهاد می دهد و فوتبالیست بهتری است و با سیستم توخل سازگارتر است. اما روملو لوکاکو یک مهاجم میانی 90 میلیون پوندی است و رکورد گلزنی سال نوری فراتر از هر کس دیگری در تیمش است و این فینال احتمالاً با حاشیه های بسیار کمی برگزار می شود.

نتیجه هر چه باشد جام لیگ قدیمی محاصره شده – هنوز هم مورد علاقه هواداران برای آنچه که ارزش دارد (خیلی کم) – تا یک سال دیگر با مشکل مواجه خواهد شد. این یک فینال با ظاهری خوشمزه است. برای کلوپ و لیورپول، اثرات آن می تواند عمیق باشد.