هفت قرن آرشیو ایرلندی پس از تخریب در جنگ داخلی با زحمت بازآفرینی شدند | ایرلند

در ژوئن 1922، نبرد آغازین جنگ داخلی ایرلند، یکی از آرشیوهای بزرگ اروپا را در یک فاجعه تاریخی ویران کرد که هفت قرن اسناد و نسخه های خطی را به خاکستر و گرد و غبار تبدیل کرد.

زمانی که مورد حسادت دانشمندان در سراسر جهان بود، دفتر ثبت عمومی در چهار دادگاه در دوبلین، مخزن اسنادی بود که مربوط به قرون وسطی بود، و در ساختمانی شش طبقه در کنار رودخانه لیفی بسته بندی شد. زمانی که نیروهای دولت نوپای ایرلند رفقای سابق خود را که به عنوان بخشی از شورش جمهوری‌خواهان تندرو علیه صلح با بریتانیا در محل غرق شده بودند، بمباران کردند، از بین رفت.

هر یک از طرفین دیگری را مقصر تخریب می دانستند، اما هیچ مناقشه ای در عواقب آن وجود نداشت. هربرت وود، معاون نگهبان اسناد عمومی، گفت: “با یک ضربه، سوابق قرن ها به فراموشی سپرده شد.” ویرانه ها به عنوان گواهی از دست دادن و منادی نابودی گنجینه های فرهنگی اروپا در سال 20 بود.^هفتم جنگ های قرن

اکنون در آستانه صدمین سالگرد این فاجعه، قرار است از بازسازی مجازی این بنا و آرشیو آن رونمایی شود. مورخان، آرشیو داران و دانشمندان کامپیوتر پنج سال را صرف جمع آوری بسیاری از چیزهایی کرده اند که برای همیشه گمان می رفتند.

وقتی پروژه را شروع کردیم، داستان این بود که همه چیز از دست رفته بود. اما معلوم شد که ما توانسته‌ایم صدها هزار سند را بازیابی کنیم.» ما نمی‌توانستیم مقیاس موادی را که در آنجا وجود داشت، بدانیم.»

مطالب بازیابی شده شامل جزئیاتی در مورد توزیع مجدد زمین های کرومول است که ایرلند مدرن را شکل داده است.

این پروژه کارآگاهی آکادمیک قدیمی، هوش مصنوعی و همکاری با ده‌ها آرشیو در بریتانیا، اروپای قاره‌ای، ایالات متحده و استرالیا را ترکیب کرد. نتایج – بازسازی سه بعدی همهجانبه ساختمان ویران شده و یک آرشیو دیجیتال گسترده – به طور رسمی در 27 ژوئن راه اندازی می شود. این یک منبع رایگان با دسترسی آزاد با یک وب سایت قابل جستجو خواهد بود. بازسازی سه‌بعدی به بینندگان یک تور دقیق و وهم‌آور از دفتر ثبت عمومی، همانطور که قبل از آتش‌سوزی به نظر می‌رسید، می‌دهد.

امید است که این ابتکار تلاش های دیگری را برای بازیابی میراث فرهنگی آسیب دیده مانند کلیسای نوتردام و تئاترها در اوکراین تشویق کند. کروکس گفت: «ما موضوع از دست دادن و بازیابی فرهنگی را در طول قرن‌ها بررسی کردیم، از تخریب کتابخانه اسکندریه در دوران باستان تا اقدامات فرهنگی معاصر از دست دادن و تخریب، و آسیب‌پذیری مداوم آرشیوهای دیجیتال.

این پروژه توسط دپارتمان فرهنگ ایرلند تامین مالی شد و توسط کروکس و همکارش در بخش تاریخ کالج ترینیتی دوبلین، سیاران والاس، رهبری شد. رونویسی دست خط هوش مصنوعی را با مطالب کشف شده در آرشیو ملی ایرلند و بریتانیا، اداره ثبت عمومی ایرلند شمالی، کمیسیون دست نوشته های ایرلندی و ده ها موسسه دیگر ترکیب کرد.

یک رشته بر روی ده ها هزار سند “ذخیره شده” متمرکز بود – حدود یک بیستم آرشیو که از شعله های آتش جان سالم به در برد و در جعبه ها بسته بندی شده بود. والاس گفت: “وقتی بعضی از آنها را باز کردید، بوی خاکستر را حس می کنید.” رایانه‌ها برای رمزگشایی دست‌نوشته‌های چند صد ساله استفاده می‌شدند و دیجیتالی‌سازی را تسهیل می‌کردند.

یکی دیگر از موارد، مورخانی را دید که در بایگانی های خارجی با مواد ایرلندی جاسازی شده بودند تا به دنبال نسخه های تکراری و کپی اسناد گم شده بگردند. آنها صدها هزار نفر را پیدا کردند.

آرشیو ملی بریتانیا در کیو، به لطف تاریخ‌گذاری دقیق قرون وسطی، یک گنجینه بود. پادشاهان تودور به فساد در مستعمره ایرلند خود مشکوک بودند، بنابراین نسخه هایی از حسابرسی ها، موجودی ها و هزینه ها در لندن ذخیره شد.

در قرن نوزدهم، مؤسسات ایالات متحده برای جمع آوری دست نوشته های باستانی که برخی از آنها از دوبلین کپی شده بودند، در حراجی ها هزینه می کردند. اداره ثبت عمومی ایرلند شمالی، اگرچه پس از سال 1922 ایجاد شد، مکاتبات و اسناد دیگر را از مجموعه های خصوصی جمع آوری کرد که منعکس کننده آرشیو محکوم به فنا بود.

“این مکاشفه بزرگ است – هنگامی که شروع به پرسیدن کردید: “چه چیزی دارید؟” کروکس می‌گوید که می‌تواند بسیار زیاد باشد. در بسیاری از موارد، مطالب برای چندین دهه فراموش شده و بدون مزاحمت بوده است، متصدیان غافل از اینکه تنها نسخه‌های باقی‌مانده را در اختیار دارند. در برخی از دسته‌هایی که «درزهای طلا» نامیده می‌شوند، تا 80 درصد از مواد از دست رفته بازیابی شده است. در برخی دیگر مانند سرشماری پیش از قحطی صفر است. مشخص نیست که چه مقدار به طور کلی بازیابی شده است، اما مورخان ترینیتی انتظار دارند که این پروژه به پر کردن شکاف ها ادامه دهد. والاس گفت: “خیلی چیزهای بیشتری در بیرون وجود دارد: ما فقط سطح را می خراشیم.”

زمانی گفته می‌شد که غم‌انگیزترین کتاب در ایرلند، راهنمای اداره ثبت عمومی است که در سال 1919 منتشر شد، کاتالوگی از گنجینه‌های گمشده در شعله‌های آتش. با بازیابی برخی از گنجینه ها و ظاهراً چیزهای بیشتری در آینده، ممکن است راهنما دیگر احساس غمگینی نداشته باشد.