پل ویلر، پناهنده از نازی ها که توسط خانواده آتلی گرفته شده بود، در سن 94 سالگی درگذشت | جنگ جهانی دوم

پناهنده ای که از دست نازی ها گریخته و در آستانه جنگ جهانی دوم بی سر و صدا توسط خانواده کلمنت آتلی پذیرفته شده بود، درگذشت.

پل ویلر 94 ساله در سال 1939 به همراه مادر و برادر یهودی خود پس از حمایت رهبر وقت حزب کارگر از آلمان فرار کرد.

پس از فرار آنها، نخست وزیر آینده، که تحت رهبری او NHS تاسیس شد، از ویلر 10 ساله دعوت کرد تا در خانه خانوادگی در استانمور، شمال غرب لندن بماند، شهادت و نامه ها نشان می دهد.

آتلی نه تبلیغاتی انجام داد و نه به دنبال کسب سرمایه سیاسی از بازدیدکننده خود بود که داستانش برای اولین بار توسط آبان نیوز در سال 2018 نقل شد.

انجمن پناهندگان یهودی (AJR) گفت که ویلر روز جمعه درگذشت. دختر او از انجمن برای کمک مالی تشکر کرد و گفت که زندگی او “پایان خوش” داشت.

ویلر با برادر کوچکترش توسط مادرش فرانزیسکا در شهر باواریا وورزبورگ بزرگ شد.

پدر آنها، یوهانس، یک مسیحی، در سال 1933 مادر خود را ترک کرد، رابطه جدیدی را آغاز کرد و خود را یک هوادار نازی ها اعلام کرد.

فرانزیسکا، یک پزشک، برای یافتن کار و مراقبت از فرزندانش تلاش کرد. او پس از مشاهده خشونت یهودی ستیزانه Kristallnacht (“شب شیشه های شکسته”) در 9 نوامبر 1938 تصمیم گرفت آلمان را ترک کند.

به خانواده توصیه شد که از آنجایی که کودکان به عنوان “نیمه آریایی” دیده می شوند، ممکن است برای واجد شرایط بودن برای طرح Kindertransport که عمدتاً به کودکان یهودی کمک می کند، مبارزه کنند.

پس از تماس برادر مقیم لندن اوتو با کشیش ویلیام هیوت، رئیس استانمور، امید ضعیفی در نهایت به وجود آمد.

روحانی از آتل ها که به طور منظم کلیسا می رفتند کمک گرفت و پذیرفتند ویلر را بگیرند.

در آن زمان، آتلی 56 ساله بود و به مدت چهار سال رهبر حزب کارگر بود.

مادر ویلر در خاطرات خود گفت که او از نامه هایی استفاده کرد که به آنها پناهگاهی در بریتانیا داده بود تا مرزبانان را متقاعد کند که اجازه دهند او از آلمان به هلند و سپس به بریتانیا برود.

در سال 2018، ویلر اولین بار به یاد آورد که وارد خانه خانوادگی هیوود در شمال لندن شد.

«آنها مرا به داخل خانه ای بسیار بزرگ بردند. یک خدمتکار و یک آشپز هم داشتند. صبح روز بعد، پسرشان مارتین [the late Lord Attlee]که همسن و سال من بود، مرا به طبقه بالا برد و حمام سردی گرفت، غسل کرد و مرا تشویق کرد که همین کار را بکنم. فکر کردم، “این کاری است که آنها برای عید پاک انجام می دهند؟” معلوم شد که حمام آب سرد همان کاری است که مردان خانواده هر روز انجام می‌دهند.»

وی گفت که برخلاف تصویر کم حرف آتلی، سیاستمدار، تاثیر ماندگار ویلر حضوری شاد و آرام بود.

«او مردی مهربان و نجیب بود. با بچه ها خیلی خوب بود و مهربون. هنگام صبحانه دور میز جمع می شدیم و او این بازی را انجام داد و سکه ای را در دست گرفت و پرسید که سر پادشاه کی روی آن است. هر کس جواب درست را داد اجازه داشت سکه را نگه دارد.»

درست قبل از شروع جنگ، ویلر خانه آتل را به مقصد ایرلند شمالی ترک کرد. او سرانجام مدیر فروش یک شرکت نساجی شد، ازدواج کرد، صاحب سه فرزند شد و در هرتفوردشایر ساکن شد. او بیشتر عمر خود را در گلاسترشایر گذراند.

در سال 2018، ویلر و دخترش جو با نوه‌های کلمنت آتلی – جو راندل گرین و لرد آتلی – در مجلس اعیان ملاقات کردند.

جو ویلر در بیانیه ای در روز جمعه گفت: «پدرم به اندازه کافی خوش شانس بود که در چند سال آخر عمرش این همه هیجان داشت.

AJR خیلی خوب بود که او را برای طرح کنفرانس ادعاها مطرح کرد. این حمایت و تأیید اینکه او باید حق بماند در خانه خود و کمک های مالی ارائه شده، به من اعتماد به نفس داد تا افراد شگفت انگیزی را که او به آنها تکیه کرد و دوست داشتند به او کمک کنند، استخدام کنم. داستان او پایان خوشی داشت.»

بستگان وی گفتند که ویلر عاشق اتومبیل های اسپرت بود و تا سپتامبر به طور مرتب آئودی TT زرد روشن خود را رانندگی می کرد. او در محاصره ساعت ها، عکس ها، گل های رز باغ و خانواده اش از دنیا رفت.