وزارت امور خارجه: دیپلماسی مسکو در اوکراین یک “تظاهر” بود

آیا زبان بدن از واشنگتن، کیف و هر پایتخت اروپایی برای فراهم کردن فضای تجارت کافی بود؟ آره. اما به نظر نمی‌رسید که او آن را انتخاب کند.» آقای کوپچان گفت.

وی افزود: «فکر می‌کنم با بازگشت به اوایل دهه 1990، تشکیلات سیاست خارجی آمریکا به راحتی اعتراض روسیه به گسترش ناتو را رد کرده است.» از نظر آقای پوتین، «با توجه به آنچه گفته شد، وقتی از رویدادهای دو ماه گذشته عقب نشینی می کنم، چشم انداز پیوستن اوکراین به ناتو برای من بیشتر شبیه پرده دود به نظر می رسد تا نقطه اصلی موضوع».

اندرو اس. وایس، رئیس برنامه روسیه و اوراسیا در بنیاد کارنگی برای صلح بین‌المللی، گفت که روسیه از ابتدا خواسته‌های غیرممکنی را مطرح کرده بود، اما توهم دیپلماسی باعث ایجاد یک بحث سیاسی در غرب شد که در خدمت آقای دکتر بود. اهداف پوتین او گفت که مسکو “به طور هوشمندانه ای بر شکایات قدیمی در مورد واجد شرایط بودن نظری اوکراین برای عضویت در ناتو تمرکز کرد، زیرا به خوبی می دانست که این موضوع باعث تحریک بسیاری از مردم در غرب می شود.”

آقای وایس گفت، ایالات متحده درگیر یک “مناظره آکادمیک کهنه و قابل پیش بینی با خودمان در مورد اینکه آیا سیاست های دولت های گذشته بی جهت در قبال کرملین تحریک آمیز بوده است یا نه.” او افزود که این بحث به نفع «انزواطلبانی مانند رئیس جمهور سابق ترامپ است که معتقدند اتحادهای آمریکا بار بی موردی است و آمریکایی ها بهتر است از مرز با مکزیک دفاع کنند».

آقای وایس گفت: «در اروپا، جایی که ضد آمریکایی‌گرایی و خستگی اوکراین دقیقاً زیر سطح است، بازی دیپلماسی پوتمکین کرملین نیز نتیجه داد.

کوری شاکه، مدیر مطالعات سیاست خارجی و دفاعی در مؤسسه امریکن اینترپرایز، گفت که دشوار است بدانیم که آیا آقای پوتین تا به حال دیپلماسی را جدی گرفته است یا خیر. اما او گفت که او ممکن است انتظار داشته باشد که فشار شدید یک تهاجم باعث شکستن غرب و گرفتن برخی امتیازات برای او شود. او گفت: “او با دست کم گرفتن اتحاد غرب، ممکن است احساس کند در دام افتاده است و نمی تواند بدون هیچ چیزی عقب نشینی کند.”

خانم شاک گفت که این امکان وجود دارد که آقای پوتین از کیفیت اطلاعات دولت بایدن، که شامل دسترسی به برنامه‌های جنگی او می‌شد، متزلزل شده باشد، “و با عصبانیت ماشه را کشید.”