سخنان منسوخ امیرخان کاری جز تداوم کلیشه ها ندارد | ورزش

دبلیومن از خواندن سخنان امیرخان در این هفته ناامید شدم. این بزرگ بوکس لحظه بازنشستگی خود را برای ضربه زدن به جوانان آسیایی بریتانیایی در ورزش – و به ویژه فوتبالیست ها انتخاب کرد. او گفت که آنها خیلی راحت تسلیم می شوند و به “بهانه” باز می گردند. او گفت رژیم غذایی آنها “وحشتناک” است و عمدتاً از کاری تشکیل شده است. شاید اینها نظرات دور ریختنی بود، اما یک افسانه را تداوم می بخشد و باید به آنها پرداخت.

ما به عنوان بخشی از طرح گنجاندن آسیایی (اهداف) در انجمن فوتبالیست های حرفه ای با هم کار می کنیم. یکی از ما وکیل است، دیگری بازیکن و مربی سابق، اما هر دو عاشق فوتبال هستیم و می خواهیم بازیکنان بیشتری از میراث جنوب آسیا را در بازی ببینیم. ما همچنین هر هفته شاهد تعهد بازیکنان جوان و والدین آنها برای تحقق این امر هستیم. در رویداد اخیر Aims در سنت جورج پارک، ما 100 بازیکن جوان نخبه و 200 پدر و مادر را داشتیم که یک شب از خانه دور می مانند تا آگاهی را در مورد آنچه که ممکن است برای کسب رتبه لازم است افزایش دهیم. اینها بازیکنانی هستند که تمام اوقات فراغت خود را صرف تمرین می کنند و والدینی هستند که در طول و عرض کشور برای حمایت از آن حرکت می کنند. اینجا کسی بهانه نمی آورد

در مورد رژیم غذایی، همان چیزهایی است که 30 سال پیش می شنویم و ادعایی که هیچ مبنای تجربی و علمی ندارد. رژیم غذایی جنوب آسیا مانع از تسلط بازیکنان پاکستانی بر ورزش پر استقامت اسکواش یا ستارگان هندی برای رسیدن به اوج کریکت بین‌المللی نشده است. در همین حال، کودکان در بریتانیا رژیم غذایی مشابهی با همسالان سیاه و سفید خود دارند. همه عاشق پیتزا هستند. موضوع رژیم غذایی متعادل‌تر چیزی است که همه باید به آن فکر کنند، و در Aims ما اطلاعات تغذیه‌ای را با والدین از همه فرهنگ‌ها به اشتراک می‌گذاریم. اطلاعات و درک مهم هستند.

آمار مربوط به حضور آسیای جنوبی در فوتبال حرفه ای خود گویای این موضوع است: 7 درصد جمعیت 0.45 درصد بازیکنان درون بازی دارند. مدت‌هاست که چیزی اشتباه پیش می‌رفت و مشکل اصلی تبعیض ساختاری بود. معماری فوتبال به گونه ای تنظیم شده است که برای سوار شدن به آن باید بخشی از یک شبکه باشید. اگر به سطح پایه نگاه کنید، باشگاه‌های «تغذیه‌کننده» دارید: تیم‌هایی که با آکادمی‌ها پیوند دارند و استعدادها را منتقل می‌کنند. اگر نمی دانید آنها چه کسانی هستند و در آن شبکه ها دخالت ندارید، نمی توانید وارد سیستم شوید.

تا همین اواخر والدین آسیای جنوبی با معماری آشنا نبودند و نمی دانستند که چگونه شبکه ها کار می کنند. ما فکر می کنیم که در حال تغییر است. جامعه به بخشی از چشم انداز تبدیل شده است و ابتکاراتی که انجام شده است به مردم کمک می کند تا به برق متصل شوند. تعداد جنوب آسیایی ها در سیستم افزایش یافته است. اما هنگامی که شما در سیستم هستید، یک مانع دوم نیز وجود دارد. تعصب ناخودآگاهی که همه ما داریم که برداشت ما از دیگران را شکل می دهد.

از اظهارات رئیس باشگاه کریکت شهرستان میدلسکس در پی رسوایی عظیم رفیق، می‌توان دید که چگونه کلیشه‌ها در مورد مردم باقی مانده است. مایک اوفارل به یک کمیته پارلمانی گفت که «فوتبال و راگبی [is] برای جامعه آفریقایی-کارائیب بسیار جذاب تر است» در حالی که بازیکنان آسیایی برای موفقیت در کریکت «زمان یکسانی را متعهد نمی شوند» زیرا «ترجیح می دهند وارد رشته های آموزشی دیگر شوند». ما مشابه این را از رئیس سابق اتحادیه فوتبال، گرگ کلارک در اظهاراتی شنیدیم که منجر به استعفای او در سال 2020 شد.

به همین دلیل است که اظهارات امیرخان بسیار آزاردهنده است: زیرا آنها کلیشه ها را تداوم می بخشند. آنها تصاویری هستند که قدیمی هستند زیرا تصویر روی زمین تغییر کرده است. باشگاه های فوتبال بازیکنانی با استعداد و درخشان می خواهند. ما بازیکنانی در برنامه Aims داریم که دانش آموخته آکادمی هستند و نه تنها BTecs بلکه در سطح A نیز حضور دارند.

به دلیل برگزیت، باشگاه‌های فوتبال مجبورند از جذب استعدادهای جوان در اروپا دوری کنند. آنها بیشتر روی استعدادهای موجود در خانه خود تمرکز می کنند و جامعه جنوب آسیا آماده مشارکت است. اکنون خانواده ها در مورد شبکه ها آموزش دیده اند و آماده دسترسی به آنها هستند. از حمزه چودوری و دیلان مارکاندای تا زیدان اقبال، فقدان الگوها در حال تغییر است. این تعصب ناخودآگاه وجود دارد، اما آن نیز به مرور زمان از بین خواهد رفت. ما تنها نیستیم که روی بازی سرمایه گذاری می کنیم و راه حل هایی ارائه می دهیم. همه چیز تغییر خواهد کرد و ما شک نداریم که بازیکنان آسیای جنوبی در سهم کشور ما در محبوب ترین ورزش روی کره زمین نقش خواهند داشت.

ریز رحمان یک فوتبالیست حرفه ای سابق و یکی از مدیران اجرایی گنجاندن بازیکن در PFA است. مکبول جواد وکیل تبعیض و رئیس سابق خدمات قانونگذاری در کمیسیون برابری نژادی است.