الی کارپنتر، مدافع لیون: فکر نمی‌کنم بسیاری از مردم بفهمند که چقدر سخت است. لیگ قهرمانان زنان

دبلیوالی کارپنتر 16 ساله بود که توسط یک مدیر مخالف سورتمه خورد. وسترن سیدنی واندررز خارج از خانه بازی می کرد، او در پست دفاع راست قرار داشت و مربی در حال جهنم شدن از ناحیه فنی خود بود. «الی کارپنتر کیست؟ او سریع نیست. “او چیزی نیست.”

کارپنتر که اکنون 22 سال دارد و برای المپیک لیون بازی می کند، می گوید: «او فقط آن را به من می داد. فقط در تمام نیمه اول به سمت من رفت، زیرا من در کنار او بودم [of the pitch]. من فقط می گفتم این پسر کیست، چه کار می کند؟ من به معنای واقعی کلمه 16 ساله هستم، به چه چیزی می خواهی برسید؟»

این احتمال وجود دارد که او او را هیچ خطاب می کرد زیرا می دانست که او چیزی است. یه چیز خیلی خوبه واقعا و او بود سریع، با همپوشانی مناسب برای چت آب سردتر و بدنی هدفمند چه در داخل و چه خارج از توپ.

او می‌گوید: صادقانه بگویم، این باعث شد بهتر بازی کنم. این به من انگیزه بیشتری داد – فقط می خواستم دهان او را ببندم. مثل «خوب، می‌خواهی به من بد دهی، سعی می‌کنی در سرم بیایی؟» کار کرد، اما نه آن طور که او آشکارا امیدوار بود.»

کارپنتر از زمانی که به یاد می آورد در زمین فوتبال هدف قرار گرفته است. توسط پسران محلی در شهر کوچک او در نیو ساوت ولز، کورا. توسط مارتا و مگان راپینو و لیکه مارتنز. این شنبه می تواند الکسیا پوتلاس باشد، زمانی که تیم لیون او در فینال لیگ قهرمانان زنان به مصاف بارسلونا می رود.

اگر کارپنتر یک مدافع کناری نوجوان در کلاس جهانی در حال ساخت بود، او به عنوان یک بزرگسال جوان به این موقعیت پی برده است. این روزها او برای لیون، نقطه مرجع جهانی فوتبال باشگاهی زنان، شروع می کند. در سمت چپ او، کاپیتان وندی رنارد، اولین زنی است که 100 بازی در لیگ قهرمانان زنان انجام داده است. پشت سر او کریستین اندلر دروازه بان کهنه کار شیلی است. در مقابل، آدا هگربرگ، رکورددار گلزن مسابقات، و درخشان ترین استعداد جوان ایالات متحده در کاتارینا ماکاریو قرار دارد.

لیست تزئینات فردی و تیمی آنها ترسناک است. خود نجار یک رشته از آنها را دارد. یکی از مجموعه‌های او مدال برنده لیگ قهرمانان زنان است – البته فقط به دلیل شرایط محض. فینال 2019-2020 باید از قبل اجرا می شد و زمانی که او با لیون در ژوئن 2020 به جای لوسی برنز قرارداد امضا کرد، برنده می شد. با این تفاوت که کووید-19 مجبور به تعویق آن شده بود، به این معنی که کارپنتر شاهد بود که تیم جدیدش از روی نیمکت وولفسبورگ را شکست داد.

او می‌گوید: «واقعاً قرار نبود آنجا باشم. اما من بودم، که یک امتیاز عالی بود. این یک تجربه شگفت‌انگیز بود… اما واضح است که من بازی نکردم، بنابراین احساس نمی‌کردم که آن را برده‌ام.

اما بسیار عالی است که بخشی از تیم باشید و بدانید برای رسیدن به آن چه چیزی لازم است. و اکنون، انجام کل فصل و شروع از اولین بازی‌های مرحله گروهی و دور مقدماتی و همه چیز، احساس بسیار متفاوتی دارد، زیرا شما در کل راه را از ابتدا کار کرده‌اید.»

لیون تقریباً همیشه در انتهای تجارت در اروپا قرار دارد. آنها پنج سال پیاپی پیروز شدند تا فصل 2020-21، زمانی که در مرحله یک چهارم نهایی به مصاف رقبای داخلی پاری سن ژرمن رفتند. بارسلونا در فینال چلسی را برچید تا اولین جام خود را به دست آورد و سه گانه را تکمیل کند. اکنون مدافعان عنوان قهرمانی، به رهبری پوتلاس برنده توپ طلا و تشویق جمعیت رکورددار در نیوکمپ، مانع از تلاش لیون برای کسب رکورد هشتمین عنوان قهرمانی در تورین شده اند.

کارپنتر می‌گوید: «این جمعیت فقط نشان می‌دهد که فوتبال زنان تا کجا پیش رفته است. این عالی است که می بینیم باشگاه های زنان اینقدر خوب عمل می کنند. بارسلونا یک تیم بزرگ است، یک تیم در سطح جهانی. سه سال پیش، لیون در فینال با آنها بازی کرد و 4-1 پیروز شد، اما [this is] بدیهی است که بازی بسیار فشرده تر خواهد بود. من فکر می‌کنم این واقعاً عالی است… سطح بسیار بالاتر و رقابتی‌تر است، و این چیزی است که شما می‌خواهید.»

برای کارپنتر، این دو سال گذشته در فرانسه یک پیشرفت طبیعی شغلی بوده است، حرکتی با زمان هایی که زمان در حال انتقال به اروپا است. همچنین یک چالش سخت بوده است، یک پله بالاتر از تیم NWSL پورتلند تورنز و باشگاه A-League Women ملبورن سیتی. لیون در این فصل در بخش 1 زنانه شکست نخورده است و در حال نزدیک شدن به عنوان قهرمانی است، یک فصل پس از آن که پاری سن ژرمن 14 قهرمانی پیاپی خود را متوقف کرد.

او می‌گوید: «با حضور هر روزه در این محیط، فکر نمی‌کنم بسیاری از مردم بفهمند که با این همه بازیکن در سطح جهانی چقدر فشار بالا و سخت است. “هر کسی می تواند در هر روز مشخص شروع کند و شما در هر جلسه تمرینی برای موقعیت خود می جنگید. این برای من آنقدر خوب بود که باید هر روز در اوج باشی.

و این نیز بدیهی است که سخت است، زیرا بعضی روزها نمی توانید در اوج باشید، اما باید باشید. باید تلاش کنم که باشم این واقعاً مرا به محدودیت‌هایم سوق داده است… من قطعاً پیشرفت کرده‌ام و این بهترین محیط برای من برای انجام این کار است.»

این محیط توسط سونیا بومپاستور، ملی پوش سابق فرانسه، اولین سرمربی زن باشگاه که سال گذشته پس از کناره گیری ژان لوک واسور (که پس از 10 بازی از اورتون برکنار شد) منصوب شد، ایجاد می شود.

کارپنتر می گوید: «من واقعاً تاکتیک ها و جاه طلبی های او را دوست دارم. او که یک بازیکن سابق باشگاه است، تمام ارزش‌ها و آنچه برای کسب این عناوین لازم است را می‌داند… و با برخی از دخترانی که امروز هنوز در تیم هستند بازی کرده است. احساس درون گروه با آخرین مربی ما بسیار متفاوت است – ما خیلی بیشتر در خارج و داخل زمین بازی می کنیم. این برای داشتن شیمی خوب مهم است.

او در مورد موقعیت و تصمیم گیری من بسیار با من کار می کند. او یک مدافع بیرونی بود، بنابراین به من می‌گوید که قبلاً چه کار می‌کرد و چگونه به او کمک کرد، و بعد از تمرین چند جلسه تک به تک با من انجام می‌داد که خیلی به من کمک کرد. او یک نقش بسیار آزاد به من می دهد، بالا و پایین، که خیلی خوب است. او عاشق مدافعان کناری هجومی است، که به نوعی بازی من است.”

کارپنتر در تیم ملی استرالیا در کنار سام کر از چلسی، کیتلین فورد از آرسنال، هیلی راسو از منچسترسیتی و تعدادی دیگر که در سوپرلیگ زنان بازی می‌کنند، تلاش‌های خلاقانه کارپنتر بوده است. اما او می‌گوید که سرسختی او ناشی از زمختی‌های دوران کودکی‌اش است.

او می‌گوید: «بازی با پسرها قطعا از نظر جسمی به من کمک کرد. “اگر با پسرها شروع نمی کردم، فکر نمی کنم بازیکن امروزی باشم. من باید قوی‌تر و سریع‌تر می‌شدم، وگرنه نمی‌توانستید ادامه دهید. من تا 12 سالگی یا بیشتر با آنها بازی کردم و این روزها به دختران جوان می گویم سعی کنید تا جایی که می توانید در کنار پسرها بمانید.

“فوتبال نیز یک قربانی است. من متوجه شدم که هیچ چیز واقعا آسان نیست. من واقعاً زندگی اجتماعی یا دوستان زیادی نداشتم. من خیلی زود مدرسه را ترک کردم، در پایان سال نهم و مستقیماً وارد یک محیط تیمی با افرادی شدم که خیلی از من بزرگتر بودند. من واقعاً هرگز نتوانستم نوجوانی کنم، اما اصلاً پشیمان نیستم. چون الان اینجا نشسته‌ام و نمی‌خواهم جای دیگری باشم.»