رنجرز – آینتراخت فرانکفورت: رقابت دوستانه ای که در گل ها شکل گرفته است | لیگ اروپا

آh، عذاب انتخاب. آیا رئال مادرید یا بارسلونا را به عنوان حریف تیم خود در فینال جام ملت های اروپا ترجیح می دهید؟ این سوالی بود که بسیاری از هواداران رنجرز پس از اینکه تیمشان از هر دو غول اسپانیایی در قرعه کشی جام ملت های اروپا در سال 1960 اجتناب کرد، می پرسیدند. یا لازلو کوبالا خرید فصل نزدیک بهتری را برای باشگاه خود ایجاد می کند.

شگون هایی که چنین توهماتی را در بهار آرام گلاسوژی در سال 1960 به وجود آورد، مسلماً دلگرم کننده بود. رنجرز با پشت سر گذاشتن قهرمانان بلژیک، چکسلواکی و هلند تا پایان رقابت های برتر اروپا پیش رفت و اکنون فینال را در معرض دید قرار داده بود. فینال قرار بود در گلاسکو، در همپدن پارک برگزار شود که به آنها برتری خانگی می داد. این باور که یک توطئه بزرگ و آسمانی به نفع رنجرز کار می‌کرد، در میان حامیان و رسانه‌های غرب اسکاتلند به طور یکسان شکوفا شد.

ترسیم قهرمان ناشناخته آلمان غربی آینتراخت فرانکفورت فقط این تفکر بی پروا را تشویق کرد. نماینده فرانکفورت یازدهم در سال 1956 در جام نمایشگاه های بین شهری از لندن دیدن کرده بود و خود را به خوبی تبرئه کرد، اما تیم های آلمان غربی در سال های اولیه رقابت های اروپایی تأثیر چندانی نداشتند. مسیر نامشخص فرانکفورت به نیمه نهایی نشان نمی دهد که روند معکوس شود.

وقتی اسکات سایمون، مدیر رنجرز پرسید: “اینتراخت، آنها چه کسانی هستند؟” پس از برخورد در خاک آلمان، ماهیت متعصبانه اعتماد به نفس بیش از حد اسکاتلندی را در بر گرفت. چیزی که سایمون و بسیاری از طرفداران رنجرز نتوانستند درک کنند، تفاوت ظریف بین قرعه‌کشی آسان‌تر و قرعه‌کشی آسان بود. فرانکفورت بدون شک اولی بود، اما متأسفانه برای رنجرز، آنها تا حدودی از دومی بودن فاصله داشتند.

فرانکفورت جوان، تناسب اندام و سخت کوشی با چند کهنه سرباز داشت تا مهارت و مکر را فراهم کند. کاپیتان و باسابقه ترین بازیکن آنها آلفرد فاف بود. او که در زمان بازی‌های رنجرز به 34 سالگی می‌رسید، دی استفانو آنها بود: یک چپ درونی با استعداد و باهوش که بازی را با پای چپ فرهیخته‌اش دیکته می‌کرد. مسن‌تر هنوز ریچارد کرس 35 ساله بود، یک مهاجم داخلی سابق که به تدریج در طی هفت سال حضورش در فرانکفورت به یک جناح راست مؤثر تبدیل شده بود. این زوج الهام بخش دو پیروزی خیره کننده فرانکفورت خواهد بود: 6-1 در Waldstadion و 6-3 در Ibrox.

در بخش عمده‌ای از نیمه دوم قرن بیستم، اسکاتلند و تیم‌های باشگاهی آن به‌شدت نتوانستند با ظرفیتی برای پرورش فوتبالیست‌های با استعداد طبیعی با هر گونه توانایی در تشکیل تیم‌های سازمان‌یافته و مؤثر ازدواج کنند. رنجرز احتمالاً بازیکنان مرد به فرد بهتری نسبت به فرانکفورت داشت، و آنها به همان اندازه موقعیت‌ها و توپ بیشتری داشتند، با این حال از نظر تاکتیکی کاملاً متفکر بودند و به میل خود در ضدحمله جدا می‌شدند.

کرس و فاف بازی را به سرعت پایین آوردند تا دفاع رنجرز را به بالای زمین بکشانند، سپس توپ‌ها را به فضای پشت سرشان پرتاب کردند و وینگرهای سریع فرانکفورت را تماشا کردند که مکرراً از روی دروازه فرار می‌کردند. اروین استاین سریع و چابک در فوروارد میانی، تعداد انگشت شماری دیگر را برای یک گارد عقب گیج رنجرز ثابت کرد، همان طور که دیتر لیندنر با دویدن های هوشمندانه اش از موقعیت های عمیق تر به درون محوطه جریمه شد.

بازی برگشت در اسکاتلند از همان الگوی فرانکفورت پیروی کرد که عمیق نشسته بود و خیلی سریع در ضدحمله قرار می‌گرفت تا یک تیم پرمشغله و تک‌گام رنجرز بتواند با آن کنار بیاید. غول های گلاسوژی از شکست در بازی رفت چیزی یاد نگرفته بودند. الکس اسکات، وینگر رنجرز بعداً اعتراف کرد: “ما فقط یک راه برای بازی بلد بودیم – جلو رفتن.”

اریش مایر هرگز خود را به عنوان بازیکن ثابت اینتراخت تثبیت نکرد، اما وینگر چپ از فضایی که در ایبروکس به او داده شد، لذت برد، دو گل به ثمر رساند و از بهترین بازی خود در لباس قرمز و سیاه لذت برد. سهولت شیک پیروزی ها را نمی توان دست کم گرفت: این بدترین شکست کلی رنجرز در اروپا است. تنها یک تیم دیگر، رئال مادرید، شش گل به رنجرز در یک بازی اروپایی زده است. فرانکفورت هنوز تنها تیمی است که در ایبروکس در یک بازی رقابتی 6 گل به ثمر رسانده است.

شاید طرفداران رنجرز ناامید بودند که بی سر و صدا از چنین ضرب و شتمی دور شوند، اما به اعتبار آنها، اکثریت آنها ماندند و به گرمی حریفان خود را تشویق کردند. هر دو بازی با روحیه بسیار خوبی برگزار شد و فرانکفورت میهمان خوبی بود. مهمانی آنها چند روز قبل از بازی به گشت و گذار در محل گذراند و ادب و رفتار دوستانه آنها مردم اسکاتلند را تحت تاثیر قرار داده بود.

فرانکفورت نیز تنها با برداشت‌های مثبت از اسکاتلند و شور و شوق هواداران گلاسوژی از آنجا خارج شد – بازیکنان آنها متحیر شدند که 70000 هوادار خانگی برای تماشای چیزی که در اصل یک لاستیک مرده بود حاضر شدند. در سوت پایان، بازیکنان آلمان هواداران رنجرز را تشویق کردند. دو دسته از حامیان کلاه، روسری و گل رز را عوض کردند. این نمونه ای از ایده آل فوتبال اروپا برای گرد هم آوردن ملت ها از طریق فوتبال در بهترین حالتش بود.

بسیاری از حامیان رنجرز و دو نسل از خانواده من برای حضور در فینال و حمایت از دوستان آلمانی جدید خود الهام گرفتند. احساس عمومی این بود که پس از زدن 12 گل از مقابل گرس قدرتمند، راهی وجود نداشت که فرانکفورت بتواند در هامپدن به رئال مادرید ببازد – باید گفت که این دوران درخشانی برای پیش بینی بازی در گلاسکو نبود. تماشاگران 134000 نفری علیرغم شکست فرانکفورت شاهد یک تماشای فوق العاده بودند و در حالی که امتیاز 7-3 به سود رئال مادرید قاطعانه به نظر می رسید، آینتراخت پیش افتاد و مشکلات زیادی را برای مادرید ایجاد کرد. آنها یک بار دیگر قدردانی از طرف جمعیت گلاسوژ را به خاطر اخلاق و روحیه ورزشی خود جلب کردند.

در اکتبر 1961، کوئینز پارک از سیستم نورافکن جدید 60000 پوندی برای همپدن پارک پرده برداری کرد و رئیس باشگاه خواستار برگزاری مسابقه ای مناسب برای افتتاح اولین “شب چراغ ها” شد. آن بازی‌های دراماتیک و پر امتیاز بین رنجرز و فرانکفورت، 18 ماه قبل آنقدر تخیل مردم اسکاتلند را به خود جلب کرده بود که دعوت از باشگاه‌ها برای بازگشت دوباره به رقابتشان، انتخابی آشکار به نظر می‌رسید.

جمعیتی کمتر از 105000 نفر به موقع آمدند تا ببینند آیا رنجرز می‌تواند انتقام دیرهنگامی را در بازی‌ای که به نظر می‌رسید ممکن است نزدیک‌تر باشد، بگیرد یا خیر. رنجرز یک سال بعد با اضافه شدن چهار بازیکن قوی تر ظاهر شد، از جمله جیم باکستر جوان و رالف برند پرکار که به خاطر بازی های اروپایی مصدوم شده بود. در مقابل، فرانکفورت به دلیل غیبت سه گانه تأثیرگذار پفاف، لیندنر و مایر ضعیف به نظر می رسید.

اسکاتلندی ها 70 دقیقه بر بازی مسلط شدند، دروازه فرانکفورت را با ضربات گلزنی کردند و به ناچار یک بار دیگر شکست خوردند. کرس پس از هفت دقیقه ضربه پای چپ را از کرنر به خانه فرستاد و لوتار شمر 10 دقیقه بعد از بابی شیرر مدافع راست پیشی گرفت و نتیجه را 2-0 کرد. برند چندین موقعیت تک به تک نیمه اول را برای یک تیم رنجرز که با خونسردی کمی بازی می کرد از دست داد. هنگامی که هرمان هوفر، نیمه چپ، در ابتدای نیمه دوم، بیلی ریچی را با ضربه والی سوم پشت سر گذاشت، به نظر می رسید که یک امتیاز دیگر تنیس روی برگه ها خواهد بود. اما رنجرز در نهایت در مقابل دروازه اطمینان پیدا کرد. هارولد دیویس دو شوت خوب را پشت سر هم از Egon Loy عبور داد و حرکت ناگهانی به سمت تیم اصلی برگشت.

کرس باهوش سرعت بازی را کاهش داد تا به پاهای خسته آلمانی کمک کند و علیرغم اینکه برند و جیمی میلار هر دو ضربه چوبی را زدند و سیوهای فوق العاده لوی را وادار کردند، فرانکفورت با نتیجه 3-2 پیروز شد. بازیکنان در پایان به گرمی در آغوش گرفتند و دو طرف تا آخر شب در یک ضیافت بعد از بازی همپدن که به افتخار آنها برگزار شد، خوردند و نوشیدند.

رنجرز یک بار دیگر در دهه 1960 با آینتراخت فرانکفورت بازی کرد، زمانی که تیم آلمانی برای یک بازی دوستانه پیش فصل در آگوست 1967 به ایبروکس آمد. در یک بازی هیجان انگیز و آزاد دیگر، این چهارمین بار برای گرز خوش شانس بود زیرا آنها تمام شدند. 5-3 برنده

چهار بازی بین دو تیم در دهه 1960 29 گل به ثمر رساند و بیش از 300000 هوادار را به ارمغان آورد. این سریال همچنین دو میراث متمایز از خود به جای گذاشت. اولین مورد ایجاد روابط طولانی مدت بین دو باشگاه بود که توسط قدرت فوتبال باشگاهی اروپا گرد هم آمده بودند. مورد دوم تایید طرفداران رنجرز بود که اگر واقعاً چیزی به نام یک توطئه بزرگ آسمانی در بازی وجود داشته باشد، همیشه علیه شما کار می کند تا برای شما. شصت سال رنجرز در تعقیب جایزه برتر فوتبال اروپا، اعتبار زیادی به این نظریه داده است.