بوریس جانسون این آشفتگی برگزیت را در ایرلند شمالی ایجاد کرد – و او باید مالک آن باشد | سایمون جنکینز

تیوای از بی پرواترین جوجه های بوریس جانسون برای جوجه کشی به خانه می آیند. او برای اینکه برگزیت سخت را به قانون تبدیل کند و ترزا می سلف خود را سرنگون کند، به حزب اتحادیه دموکراتیک ایرلند شمالی گفت که اجازه نخواهد داد هیچ مرزی در دریای ایرلند وجود نداشته باشد. او بلافاصله اجازه داد و پروتکلی را برای توافق برگزیت امضا کرد. یک DUP خشمگین به درستی از اجازه دادن به مدیر اجرایی جدید ایرلند شمالی تا زمانی که این مرزها از بین برود، خودداری می کند. جانسون اکنون تهدید می کند که به طور یکجانبه از پروتکل نادیده گرفته می شود و به نوبه خود اتحادیه اروپا را با نقض آشکار توافق خروج خشمگین می کند. دقیقاً این تله از روز اول در برگزیت سخت ایجاد شد. همه آن را می دانستند. جانسون کلاسیک بود. او به دروغ از هر خراش فرار می کرد، همکاران را بر اساس سلیقه اخراج یا شرافت می کرد.

غیبت یک مدیر اجرایی جدید در بلفاست، چشم انداز حکومت مستقیم لندن را باز می گذارد. اگر جانسون نتواند کنترل های مرزی تعیین شده توسط اتحادیه اروپا در اسکله های بلفاست را از بین ببرد، DUP تقسیم قدرت را متوقف خواهد کرد. اگر او تسلیم شود و اجازه دهد کالاهای جهان آزادانه به جمهوری ایرلند سرازیر شود، اتحادیه اروپا تهدید کرده است که در یک جنگ تجاری همه جانبه تلافی خواهد کرد. سؤال این است که جانسون چه «ابهام سازنده» جدیدی – تعبیری برای فاج – می‌تواند به شکلی متصور باشد که او را از این آشفتگی خارج کند.

در میان همه فریادها و فریادهای برگزیت، صداهای آرام هشدار می دادند: ایرلند شمالی را فراموش نکنید. طرفداران برگزیت آن را به عنوان یک موضوع کوچک تاریخی رد کردند. از آنجایی که بریتانیا تجارت بدون تعرفه با اتحادیه اروپا خواهد داشت، مرز ایرلند “بدون اصطکاک” خواهد بود. مشکلی نیست

از میان همه فریبکاری‌های برگزیت سخت، هیچ‌کدام آشکارتر از کلمه بدون اصطکاک نبود. جانسون در واقع به این بهانه که “کنترل خود را پس می گیرد” بر 40 درصد تجارت بریتانیا که با اتحادیه اروپا است، اختیار داد. اما برای معامله دو نفر لازم است. فرم های صد صفحه ای و صف های چند ساعته در دوور، با اصطکاک مشابه در مرز بلفاست، نتیجه آن بوده است. رئیس M&S، آرچی نورمن، هفته گذشته اعتراض کرد که برای عبور دو کامیون از انگلستان از دریای ایرلند به 700 صفحه فرم نیاز است که هشت ساعت کار توسط 20 کارمند نیاز دارد. واقعیت این است که هر مرزی یک مرز است و هر تعداد مانع را برای تجارت ایجاد می کند. اتحادیه اروپا از برگزیت سخت خشمگین بود. چه چیزی باعث شد جانسون فکر کند که زندگی او را آسان می کند؟

اولین تصمیم نخست وزیر باید این باشد که بلوف جفری دونالدسون، رهبر ناسازگار DUP را بخواند. اتحادیه‌گرایان با چهره سنگی بلای جان نخست وزیران بریتانیا به لوید جورج بوده‌اند. در سال 1921، این قلمرو برای ایجاد یک اکثریت دائمی اتحادیه‌گرایانه مورد حمله قرار گرفت و حکومت تک حزبی ناشی از آن، جز دردسری برای بریتانیا ایجاد نکرد. در انتخابات محلی این ماه، آن اقدام تاریخی جنایتکار شکست خورد. رای دهندگان خسته، آرای اتحادیه را به سه طریق تقسیم کردند. Sinn Féin در جایگاه نظرسنجی ظاهر شده است. روزی می تواند ایرلند شمالی را با دقت به سمت اتحاد مجدد با جنوب سوق دهد. دونالدسون با یک تهدید وجودی مواجه است و چیزی برای از دست دادن ندارد.

توافق جمعه خوب 1998 با تعبیه تقسیم قدرت بین حوزه های ملی گرا و اتحادیه گرا به صلح دست یافت. با داشتن حق وتوی هر طرف، دائماً شکست خورده است و نمی‌تواند به طور رسمی بدون حضور بلوک اتحادیه‌گرای پیشرو، DUP، زنده بماند. در عین حال، دولت ایرلند شمالی ظاهراً درهم شکسته است. به ویژه، خدمات بهداشتی آن در حال ارائه برخی از بدترین نتایج در هر بخش از بریتانیا است: همین هفته گذشته گزارش شد که تعداد افرادی که بیش از 12 ساعت در A&E منتظر می‌مانند در یک سال دو برابر شده است. باید به نحوی لجم پاک شود.

جانسون باید درخواست کند که دونالدسون به استورمونت بازگردد یا اینکه ایرلند شمالی باید بدون او اداره شود. تا زمانی که تقسیم قدرت بازگردد، با وزیر اول منصوب میشل اونیل، لندن باید مکانیزمی برای ایجاد مجدد قوه مجریه با نقشی برای اونیل پیدا کند. این ممکن است شامل نوعی «شبح» اجرایی تحت حمایت رسمی وزیر ایرلند شمالی باشد. واقعیت این است که دموکراسی در ایرلند شمالی شروع به تغییر کرده است و در جهتی بازتر و خوشایندتر است. لندن بیش از یک قرن است که بر قلمرو ایرلندی خود به طرز شنیع حکومت می کند. این مدیون کمک به طلوع جدید است.

این سوال کوتاه مدت باقی می ماند که آیا جانسون می تواند به اتحادیه گرایان چیزی بگوید که برای بازگرداندن آنها کافی باشد؟ برای اکثر ساکنان ایرلند شمالی، مرز موضوع اصلی سیاسی نیست. هزینه زندگی و وضعیت خدمات بهداشتی جایگزین آن شده است. در همین راستا، آشکارا ارزش دارد که دوباره تلاش کنیم تا از ماهیت بهتر بروکسل برای یافتن مصالحه ای جزئی در مورد مسئله مرزی دفاع کنیم. کنترل های موجود غیرقابل دفاع هستند.

برگزیت سخت یک اشتباه، یک ژست خام و معمولی توسط جانسون برای حمایت از پیشنهاد رهبری خود بود. او هیچ نشانه ای از دانستن آنچه “سخت” ممکن است به همراه داشته باشد نشان نداد. اما پس از آن تعداد کمی باقی مانده بودند که آماده حمایت از برگزیت «نرم» به عنوان یک خانه نیمه راه بودند. همانطور که هست، به طور واضح به مذاکره کنندگان بروکسل دستور داده شده است که سخت بازی کنند و تجارت بریتانیا را در معرض کابوسی از موانع و بوروکراسی قرار دهند. اینها به وضوح فراتر از هر چیزی است که برای محافظت از استانداردها، سلامت و ایمنی لازم است. در عین حال، دلیلی وجود ندارد که بریتانیا به استانداردهایی که نیم قرن است با بقیه قاره مشترک است نپیوندد.

پیشنهادهایی که گفته می شود توسط لیز تراس، وزیر امور خارجه، برای تسهیل مرز بلفاست ارائه شده است، در غیاب توافق اتحادیه اروپا منطقی است اما غیرقابل اجرا است. آنها از “تجار مورد اعتماد” دارای مجوز و خطوط قرمز و سبز برای وسایل نقلیه ای که قصد رفتن به ایرلند و آنهایی که در ایرلند شمالی باقی مانده اند، استفاده می کنند. نظارت اندکی باید بتواند اتحادیه اروپا را در برابر آلودگی تجارت جهانی محافظت کند. نیازی به تعقیب تراول ها در دریاهای آزاد یا دنبال کردن شماره شماره های بریتانیا از طریق خطوط Louth و Donegal نیست. مطمئناً جایی اینجا سازش وجود دارد.

اروپا به اندازه کافی بدون حواس پرتی جنگ تجاری کودکانه با بریتانیا در دست دارد. بله، انگلیس مقصر است. خروج از اتحادیه اروپا را انتخاب کرد، اما اتحادیه اروپا باید به آن احترام بگذارد. علاوه بر این، جانسون شخصاً برگزیت را به عنوان خروج از منطقه تجاری اقتصادی اروپا تفسیر کرد که هیچ اختیاری برای آن نداشت. این تصمیم برای بریتانیا گران تمام می شود و من مطمئن هستم که روزی باید اصلاح شود.

در حال حاضر جانسون مدیون ایرلند شمالی است تا آن را از آشفتگی که برگزیت سخت آن را محکوم کرده است، رها کند. با انجام این کار، او هنوز می تواند آن را در مسیر بازسازی سیاسی قرار دهد. این حداقل یک پوشش نقره ای بر ابر برگزیت خواهد بود.