“همه شما را فراموش می کنند”: ارین جکسون در بازگشت به خانه پس از طلای المپیک | المپیک زمستانی

اسکیت مانیا تفاوت چندانی با دو دهه پیش که ارین جکسون برای اولین بار وارد شد، ندارد. بوی اسکیت های چرمی قهوه ای؛ اسنک بار؛ و همان رویاهای نوجوانی درون چهار دیواری از سیمان رنگ شده و آلومینیوم موجدار.

این پیست اسکیت در حومه Ocala، فلوریدا، جایی که یکی از جذاب‌ترین داستان‌های المپیک زمستانی پکن امسال شروع شد، چیز کمی وجود دارد. یا اینکه این شهر کوچک در سرزمین پر از اسب، به پایتخت اسکیت سرعت آمریکا تبدیل شده است. جکسون نقش بزرگی در آن دارد.

دو ماه است که او در 500 متر زنان به افتخار اسکیت سرعت المپیک دست یافته است و اولین زن سیاه پوستی است که در هر رشته انفرادی در بازی های زمستانی طلا کسب کرده است. تقریباً شش سال پس از پا گذاشتن روی یخ برای اولین بار در زندگی‌اش، این اسکیت‌باز سابق این لاین دوی سرعت را در زمان 37.04 ثانیه به پایان رساند و به خشکسالی طولانی مدال‌آوری تیم ایالات متحده در ورزشی که زمانی غالب بود پایان داد و عنوان قهرمانی را برای او به ارمغان آورد. سریع ترین زن جهان روی یخ

پیروزی تاریخی جکسون – اولین مدال اسکیت سرعت انفرادی تیم ایالات متحده آمریکا در 12 سال گذشته و اولین مدال توسط یک زن آمریکایی از سال 2002 – با انبوهی از مصاحبه ها و فریادهای اپرا وینفری، میشل اوباما، ویولا دیویس و. اتحادیه گابریل او سپس از گرداب پس از المپیک بیرون آمد و در دو مسابقه 500 متری سال گذشته در فینال جام جهانی هلند در ماه مارس پیروز شد و با 6 پیروزی از 10 مسابقه به پایان رسید تا عنوان قهرمانی یک فصل را به دست آورد و هر گونه شک و تردیدی را برطرف کند. ادعای او به عنوان بهترین دونده سرعت جهان.

به نظر می رسد پیشینه غیرمحتمل جکسون – یک ستاره سیاه پوست در یک ورزش تقریباً کاملاً سفیدپوست، از شهری با هوای گرم که بیش از یک ساعت رانندگی از نزدیکترین پیست یخ فاصله دارد – و موفقیت غیرقابل درک به عنوان یک تازه کار نسبتاً برای حامیان مالی شرکت ها بسیار خوب است. . درعوض، جکسون با وجود همه هیاهوهایی که در مورد موفقیت چشمگیر او در صحنه جهانی شنیده می شود، می گوید که از زمان پکن هیچ حامی مالی جدیدی اضافه نکرده است.

موضوع ورزش های المپیک این است که چگونه می توانم آن را به صورت دیپلماتیک بگویم؟ او با لبخند می‌گوید: «به محض اینکه المپیک تمام می‌شود، مردم خیلی اهمیت نمی‌دهند. درست بعد از بازی ها، سخت است. پول از کجا می آید؟ چگونه می خواهیم به پرداخت اجاره ادامه دهیم؟ چون بعد از بازی ها تاریک می شود. همه شما را فراموش می کنند.»

چیزی که باعث می شود جکسون، 29 ساله، بلافاصله پس از بازی ها به سختی متوجه شود، این است که او نمی تواند خود را متمایز کند. بازی‌های المپیک زمستانی از آغاز تقریباً یک قرن پیش، به‌طور گسترده‌ای یک موضوع سفید زنبق بوده است. علی‌رغم تلاش‌های طولانی مدت کمیته بین‌المللی المپیک برای افزایش تنوع از طریق سیستم‌های سهمیه‌بندی، به اندازه کافی تغییر نکرده است تا افراد رنگین‌پوست بیشتری را وارد ورزش‌های المپیک زمستانی کند.

جکسون می‌گوید: «فقط فکر می‌کنم تصور اینکه سال 2022 است و من اولین مدال طلای انفرادی یک زن سیاه‌پوست را در تاریخ بازی‌های المپیک زمستانی کسب می‌کنم واقعاً عجیب است. من احساس می‌کنم این برای سالی که در آن هستیم، چیز بسیار عجیبی است.»

او می‌گوید هزینه و قرار گرفتن در معرض دو دلیل اصلی هستند که ورزشی که او در پنج سال سرگیجه‌آور به اوج خود رسیده است، نتوانست ورزشکاران رنگین پوست بیشتری را جذب کند و در نتیجه تیم ایالات متحده آمریکا جمعیتی را که نشان می‌دهد منعکس نمی‌کند.

اگر در ابتدا از آن ورزش کمکی نداشتم، آینده ای در آن نداشتم. گران است. اما من خوش شانس بودم که افرادی مثل این پیست بازی را داشتم که اسکیت، تجهیزات و چرخ اهدا می کردند.»

اگر مربی با استعدادی زیرک – و پیشینه اسکیت سرعت غیرمتعارف خودش – نبود، صعود شهاب‌سنگ جکسون هرگز از سکوی پرتاب خارج نمی‌شد.

اولین خاطرات جکسون از زندگی مربوط به اسکیت است. او به یاد می‌آورد که با یک جفت اسکیت پلاستیکی قابل تنظیم که در بالای کفش‌هایش در ورودی خانه خانواده‌اش اوکالا، قلاب می‌کرد. او خانه دومی را در جلسات باز در Skate Mania پیدا کرد و دو سال را در اسکیت هنری گذراند – اساساً اسکیت بازی روی چرخ – اما میل غریزی او برای کنار گذاشتن با سرعت های سرسام آور به جای تمرکز بر پرش هایش توجه رنه هیلدبراند را به خود جلب کرد. که برای بیش از سه دهه، بچه های Ocala را به اسکیت بازان سرعتی در کلاس جهانی آموزش داده است.

جکسون به هیلدبراند، یک مربی داخلی سابق که بیش از 20 سال است روی یخ اسکیت نکرده است، اعتبار می‌دهد که به ایجاد یک پیش‌زمینه فنی همه‌کاره و استحکام ذهنی برای مسابقات در سطح المپیک کمک کرده است. “بازی ذهنی بخش بزرگی از کاری است که ما انجام می دهیم، به خصوص با ورزشی که بسیار فنی و فردی است مانند اسکیت سرعت.”

در زمانی که جکسون 10 ساله بود، او با دو تن از شاگردان باتجربه‌تر هیلدبراند که در اوکالا متولد شده بودند – بریتنی بوو و جوی مانتیا – که قبلاً مسابقات قهرمانی جهانی را در سراسر جهان به راه انداخته بودند، تمرین می‌کرد.

در 15 سالگی، جکسون اولین عنوان از چهار عنوان قهرمانی جهان را به دست آورد. او که خود را «موش پیست» توصیف می‌کند، در دنیای پرشور دربی غلتکی نیز برجسته بود، و در نقش پارازیت‌کننده با جکسونویل رولرگرلز انجمن دربی پیست مسطح زنان عالی بود. اما با پر شدن پرونده جایزه جکسون و نزدیک شدن به فارغ التحصیلی از دبیرستان، او با یک واقعیت تلخ روبرو شد: هیچ مدالی المپیک برای اسکیت درون خطی وجود ندارد.

استعدادیاب‌های اسکیت‌بازی ایالات متحده از او خواستند تا چرخ‌هایش را با تیغه‌ها عوض کنند، مسیری که بوو و مانتیا (و آپولو آنتون اوهنو پیش از آن‌ها) طی کردند، اما در ابتدا آنها را رد کرد. او در عوض به مدرسه رفت و در دانشگاه فلوریدا در همان نزدیکی ثبت نام کرد تا مدرک مهندسی را دنبال کند. اما پس از تماشای بوو و مانتیا به نمایندگی از ایالات متحده – و اسکیت مانیا – در بازی‌های زمستانی 2014 در سوچی، خارش المپیک بازگشت. جکسون می گوید: «این همیشه در پس ذهن من بود.

او برای اولین بار در سال 2016 در طول سفر به هلند با تردید وارد یک پیست یخ شد، تجربه ای که او آن را “بامبی روی یخ” توصیف می کند، لحظه ای که در ویدئویی که NBC در طول پخش تلویزیونی المپیک خود بی وقفه پخش می کرد، ثبت شد. یک سال بعد، او تصمیم گرفت به طور کامل به المپیک 2022 فکر کند.

“دوست نداشتم در آن خوب نباشم. وقتی برای اولین بار روی یخ سوار شدم، حالم بد بود و آن را دوست نداشتم. من کندترین بازیکن تیم بودم. من احساسی برای یخ نداشتم، و این سخت‌ترین بخش در انتقال است، که یخ و خطوط درونی بسیار متفاوت هستند.»

جکسون در المپیک زمستانی 2018 پیونگ چانگ از بین 31 اسکیت باز در رده 24 قرار گرفت، تجربه ای که برای متقاعد کردن او در مسیر درست کافی بود. از آن زمان، جکسون در 500 متر مسلط شده است، کوتاه ترین و کم تکنیک ترین مسابقه در مسیرهای طولانی. در آستانه بازی‌های المپیک امسال، جکسون در پیست بین‌المللی پیروز شد و اولین زن سیاه‌پوست آمریکایی شد که در مسابقات جام جهانی اسکیت سرعت پیروز شد – بهترین امتیاز قبلی او نهم بود – و خود را به عنوان یک بازیکن جدی معرفی کرد. مدعی پکن

جکسون می گوید: «همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد. من مطمئن هستم که بسیاری از رقبای دیگر خیلی بیشتر از من منتظر المپیک بودند. چون با رفتن به فصل، نمی دانستم کجا ایستاده ام.”

سپس در آستان پکن، جکسون فکر کرد که رویای المپیک او پس از یک لغزش پرهزینه در آزمایشات ژانویه در ایالات متحده که به نظر می رسید به قیمت یک جایگاه در تیم تمام شد، از بین رفت. بوو جایگاه خود را به جکسون پیشنهاد کرد، حرکتی که در نهایت بعد از اینکه چندین کشور سهمیه خود را بازگرداندند و بوو توانست در 500 متر نیز شرکت کند، غیرضروری شد.

آن عمل سخاوتمندانه فقط پیوند آنها را تقویت کرد. هنگامی که جکسون در پکن موفق به کسب مدال طلا شد و اولین ملکه سرعت آمریکا پس از بانی بلر شد، برخی از بلندترین تشویق ها در میدان تقریباً خالی از طرف دوست و مربی دیرینه او بود.

بوو که چهار شب بعد در دوی 1000 متر برنز گرفت، گفت: «فکر می‌کنم یک جورهایی از بازی خارج شدم. «آنقدر جیغ زدم که تقریباً از حال رفتم. من نمی‌توانم بیشتر از این به هم تیمی‌اش بودن افتخار کنم و خوشحالم که بخشی از این پازل هستم.»

جکسون امیدوار است که موفقیت او در صحنه جهانی بتواند نشان دهد که چه چیزی ممکن است و استعداد اسکیت سرعت و به طور کلی ورزش های زمستانی را گسترش دهد.

«رسانه دقیقاً بخش مورد علاقه من در کار نیست، اما مهم است زیرا شما باید داستان را به بیرون منتقل کنید. بنابراین این چیزی است که من از انجام آن لذت می برم، تلاش می کنم افراد بیشتری بدانند که این ورزش وجود دارد. و سپس از آنجا، جمع آوری پول برای کمک به آنها در شروع کار،” او می گوید.

او با Edge Sports، یک سازمان غیرانتفاعی که برای عادی سازی بدن های سیاه و قهوه ای در پیست های یخ و پیست های اسکی در سراسر کشور کار می کند، همکاری می کند تا شعبه ای در یوتا ایجاد کند. در پنج سال گذشته، او را خانه سالت لیک سیتی می نامند، نه چندان دور از بیضی المپیک که در آن تمرین می کند.

او می‌گوید: «وقتی به ورزش‌هایی فکر می‌کنید که معمولاً اقلیت‌های بیشتری دارند، این ورزش‌هایی است که می‌توانید یک توپ را بردارید و کفش‌هایی تهیه کنید که ورود به آن برای کسی بسیار آسان‌تر است». وقتی فکر می کنید که من وارد ورزشی مانند اسکیت سرعت در مسیرهای طولانی شوم، خیلی بعید است، زیرا این کاری است که پدرم نمی توانسته انجام دهد و احتمالاً حتی از وجودش هم نمی دانسته است.»

پدرش، تریسی، ژوئن گذشته از اوکالا به سالت لیک سیتی نقل مکان کرد. مادرش زمانی که او سال آخر دبیرستان بود درگذشت، اما فداکاری او به پدرش، تحصیلات و اسکیت او منبعی از قدرت بود. او می‌گوید: «من واقعاً به این سه نفر اعتماد کردم و زندگی بهتر شد.

از زمان فارغ التحصیلی با درجه ممتاز از دانشگاه فلوریدا در سال 2015 در رشته علوم و مهندسی مواد، جکسون مدرک کاردانی خود را در علوم کامپیوتر اضافه کرد و در حال کار به سمت دانشیار دیگری در حرکت شناسی است. من می خواهم وارد بیومکانیک شوم، که به نوعی گسترده است، اما شاید چیزی شبیه به پروتز باشد. انجام کاری که بتواند به جنبش پارالمپیک کمک کند، خیلی خوب است.»

اگرچه جکسون خود را ابتدا یک دانش آموز و سپس یک ورزشکار می داند، اما معتقد است که او فقط سطح پتانسیل خود را خراش داده است. او می‌گوید که این شامل انشعاب به 1000 متر می‌شود – «بنابراین من می‌توانم بیش از 37 ثانیه مسابقه در المپیک انجام دهم» – در حالی که در فاصله مشخص خود در اوج باقی می‌مانم. پس از چند ماه استراحت، جکسون برای فصل جام جهانی که از نوامبر آغاز می شود، آماده می شود. و بازی‌های المپیک زمستانی 2026 در میلان/کورتینا دوامپزو هم بسیار دور و هم نزدیک است.

او می‌گوید: «احساس می‌کنم الان واقعاً نمی‌توانم متوقف شوم، زیرا همین دو سال پیش، هنوز خوب نبودم. “من باید روی چیزهای زیادی کار کنم. این تنها آغاز است.”