“من هر روز دلم برای آنها تنگ می شود”: پسری که تمام خانواده خود را در حمله هوایی اسرائیل از دست داد | غزه

Oمار ابوالعوف در حال تجدید نظر برای امتحانات نهایی مدرسه خود است، با این امید که بتواند به اندازه کافی موفق شود تا رویای خود را برای مهندس شدن دنبال کند، اما تمرکز برای این جوان 17 ساله دشوار است. ذهن او دائماً به سمت خانواده‌اش می‌رود، که همه آنها سال گذشته در اثر حمله هوایی اسرائیل ساختمان مسکونی آنها را در یک محله طبقه متوسط ​​شهر غزه ویران کردند.

مادربزرگش، منار، در اتاق نشیمن خانه عموی پسر، جایی که او اکنون زندگی می کند، گفت: “مثل اینکه او به جای دیگری می رود.” “تمام خانواده او رفته اند، بیهوده.”

اوف 12 ساعت را در زیر ساختمان فروریخته گذراند و دستش را دور بدن خواهر 12 ساله اش طلا گذراند. برادرش توفیق، 17 ساله، چند ساعت زنده ماند. آن‌ها در تاریکی با یکدیگر صحبت می‌کردند و در غبار آوار خفه می‌شدند. توفیق به او گفت که مادرشان ریم مرده است. قبل از اینکه تیم های امداد به آنها برسند، توفیق نیز بر اثر جراحات جان باخت. پدر آنها، ایمن، متخصص داخلی در بیمارستان اصلی غزه نیز در این حمله کشته شد.

درگیری 11 روزه در ماه مه گذشته بین اسرائیل و حماس، گروه شبه نظامی فلسطینی که نوار غزه را کنترل می کند، عوف را کاملاً تنها گذاشت. با گذشت یک سال، این نوجوان همچنان از مشکلات عصبی در دست و پای راست خود رنج می برد. او گفت که او در تلاش برای بازسازی زندگی خود است، اما هنوز نمی تواند چیزی را که اتفاق افتاده است، درک کند.

«رمضان و عید امسال خیلی سخت بود. هر روز دلم براشون تنگ میشه فکر نمی‌کردم زندگی‌ام اینطور باشد.» من زیاد بیرون نمی روم. گاهی اوقات دوستانم به دیدن من می آیند، اما همه ما باید الان درس بخوانیم. تنها سرگرمی من بعد از این حادثه گریه کردن است.»

اوف اکنون با خانواده عمویش زندگی می کند، نه چندان دور از خانه قدیمی خود در خیابان الوحده، یک گذرگاه شلوغ پر از بلوک های آپارتمانی، مغازه ها و کافه ها که در آن 44 نفر در حمله اسرائیل در 16 مه سال گذشته کشته شدند. این حمله تنها مرگبارترین حادثه در درگیری بود که 256 فلسطینی در غزه و 14 نفر در اسرائیل کشته شدند.

نیروهای دفاعی اسرائیل اعلام کردند که مرگ غیرنظامیان در خیابان ودا “ناخواسته” بوده است، که ناشی از فروریختن پایه‌های زیرزمینی یک ساختمان نظامی مورد هدف حماس است که بلوک‌های مسکونی در خیابان بالا را فرو ریخت. گروه های حقوق بشری مانند عفو بین الملل گفته اند که این حادثه ممکن است جنایت جنگی باشد.

به گفته وزارت مسکن حماس، یک سال بعد، تنها 5 درصد از 1000 واحد مسکونی، جاده ها و سایر زیرساخت های تخریب شده در اثر بمباران نوار غزه، بازسازی شده است.

بسیاری از کمک‌های مالی سازمان ملل و سایر کمک‌های مالی خارجی اغلب در مذاکرات طولانی دیپلماتیک متوقف می‌شود یا توسط مقامات اسرائیلی و مصری که از زمان تصرف کنترل گروه اسلام‌گرا در سال 2007 منطقه را محاصره کرده‌اند، ممانعت می‌شود. محاصره عملی منجر به فروپاشی سیستم مراقبت‌های بهداشتی شده است. ، آب غزه را مسموم کرد و دو میلیون نفر از ساکنان این منطقه کوچک را برای مقابله با قطعی برق دست و پنجه نرم کرد.

آوارهای آخرین دور نبرد ممکن است پاکسازی شده باشد، اما چاله‌های شکاف و زمین‌های شنی پر از زباله باقی مانده است، که هر روز یادآور زندگی‌ها و خانه‌های از دست رفته است. بر روی پوستری که در مقابل خانه ویران شده عوف آویخته شده است، چهره سه کودک کشته شده در آخرین دور جنگ، در سال 2014، به عابران نیز نگاه می کند.

تنش ها بین حماس و اسرائیل دوباره در حال افزایش است. رهبران این گروه شبه‌نظامی از موج حملات تروریستی اخیر علیه اسرائیلی‌ها که 19 کشته برجای گذاشت، ستایش کردند و از شهروندان فلسطینی اسرائیل و ساکنان کرانه باختری اشغالی خواستند حملات بیشتری انجام دهند. حماس همچنین تهدید کرده است که در صورت ادامه درگیری های اخیر در مسجد الاقصی اورشلیم، به جنگ همه جانبه دیگری خواهد رسید.

در پاسخ، مقامات اسرائیلی گزارش شده است که به یحیی سنوار، رهبر ارشد حماس در غزه هشدار داده اند که آخرین سخنرانی های او در تحریک تروریسم به اسرائیل آزادی پاسخ نظامی می دهد.

اسرائیل تنها گذرگاه مرزی را برای اکثر 12000 فلسطینی در غزه با اجازه کار در بیرون به مدت دو هفته بست و رسانه های اسرائیلی گزارش داده اند که دولت در حال بررسی محدود کردن تعداد آنها در آینده است.

از دست دادن درآمد به فلاکت روزانه افزوده است در جایی که اکنون یک نسل کامل در محاصره پر ازدحام و آلوده ساحلی به دام افتاده اند: بیکاری در غزه حدود 50 درصد است و کارگرانی که به اسرائیل رفت و آمد می کنند نگران هستند که این کار را انجام دهند. دیگر نمی تواند روزانه 1.5 میلیون دلار درآمد جمعی به خانه بیاورد.

اوف که قبلاً همه چیز را از دست داده است می گوید برایش مهم نیست که جنگ دیگری رخ دهد. او امیدوار است روزی غزه را ترک کند – شاید برای تحصیل در خارج از کشور – اما آینده آنقدر طاقت فرسا است که نمی توان به آن فکر کرد.

او گفت: «بیان تمام چیزهایی که احساس می کنم سخت است. می‌خواستم سخت کار کنم، نتایج امتحاناتم را جشن بگیرم، به دانشگاه بروم… می‌خواستم کاری کنم که پدرم به خودم افتخار کند. اما در عوض، من تنها هستم.»