برد فینال جام حذفی جوهر چلسی اما هیز را در بر می گیرد | جام حذفی زنان

سیهلسی ذاتا تیمی احساساتی نیست. آنها همچنین تیمی نیستند که به نظر می رسد بیش از حد درگیر مسائل مربوط به سبک و روند هستند. آنها می توانند فوتبال را از ستاره ها و فوتبال را از ناودان بازی کنند – اغلب در یک بازی، گاهی اوقات حتی در یک حرکت. آنها، با هر وسعتی از تخیل، جنبه زشت یا غیر جذابی برای تماشا نیستند. اما به همین ترتیب، ذره ای هوس تایید ندارند.

این در عمل به چه معناست؟ اگر شما جس کارتر هستید، به این معنی است که وقتی لورن همپ با 80 دقیقه بازی در فینال جام حذفی، در سر یک ضدحمله پنج بر سه منچستر سیتی، شروع به دویدن روی شما می کند، بلافاصله و به طور غریزی او را از بین می برید. اگر سام کر هستید، به این معنی است که حتی زمانی که در تمام مدت بازی به سختی توپ را لمس کرده اید، باز هم به نوعی با دو گل و یک مدال بر گردن خود زمین را ترک می کنید.

اگر شما ارین کاتبرت هستید، به این معنی است که حتی در انبوه یک نبرد کبودی و شکسته در میانه میدان، می‌توانید لحظه‌ای از لطف ناب بالستیک را پیدا کنید که بازی را بر سر آن تغییر می‌دهد. و اگر شما اما هیز هستید، به این معنی است که در تعویض یکی از بازیکنان تعویضی خود برای تعطیل کردن بازی تردیدی ندارید، حتی زمانی که آن بازیکن جی سویون باشد، بازیکنی که آخرین بازی خود را برای باشگاه شما انجام داده است.

شاید برای تیم بی طرف یا خالص، یک نقص ناخوشایند در نحوه پیروزی چلسی وجود داشته باشد: یک گل منحرف شده از کنار دروازه بان پریشان در یک بازی که واقعاً می توانست به هر طرف برود. در واقع، تصور بیان بهتری از آنچه چلسی انجام می دهد، برای چه چیزی و چگونه برنده می شود، سخت بود. لوب عجیب، فریاد 25 یاردی، کمانه خوش شانس: هیز از همه آنها یکسان تجلیل می کند، مانند صاحب یک شرکت ساختمانی استانی که به تازگی یک حکم حیرت انگیز دادگاه شهرستانی به نفع خود دریافت کرده است.

منچسترسیتی در اینجا 61 درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت. آنها 23 شوت به 9 ضربه چلسی داشتند، بیشتر دویدن، بیشتر فشار، بیشتر موقعیت ها و بیشتر هیجان را ایجاد کردند. آنها با 14 برد متوالی وارد این بازی شدند، بازیکنان کلیدی که از مصدومیت بازگشته بودند، با ریتم و حرکت خوب. هیچکدام کوچکترین ربطی نداشت. می توان آن را شانس فاسد یا عدم خونسردی نامید. در نهایت، وقتی صبح روز دوشنبه از خواب بیدار می شوند و با کبودی و قلب شکسته از خواب بیدار می شوند، از راه دور مهم نیست.

مطمئناً سیتی به نظر می‌رسید که مشتاق بازی با چلسی از نظر فیزیکی بود، و به طور تهاجمی قلمرو خود را تثبیت کرد و تهدیدات اصلی حمله را به شدت مشخص کرد. این یک افتتاحیه گیج کننده و گیرا بود، شبیه به قسمت ابتدایی بازی Scrabble که در آن به نظر می رسد هر دو بازیکن قصد دارند مجموعه ای از کلمات دو حرفی آزاردهنده و معمولا تخیلی را جمع آوری کنند. گل اول کر احتمالا همان چیزی بود که بازی به آن نیاز داشت. سیتی جلو آمد، چند مهار را کنار گذاشت و توسط همپ به تساوی رسید، کسی که داخل را قطع کرد و با پای راست ضعیف‌ترش توپ را وارد دروازه کرد.

به نظر می رسید که ضربه راه دور کاتبرت در یک ساعت، بازی را برده است، اما یک دقیقه مانده به زمان هیلی راسو یک حرکت هیجان انگیز را به پایان رساند و نتیجه را 2-2 کرد. بسیاری از تیم های ضعیف تر از چلسی ممکن است در آن مرحله فروکش کرده باشند. و با وجود تمام احساسات وحشتناک روز، همیشه احساس می‌کردم که هیز کنترل را در دست دارد، هنوز هماهنگ‌کننده است، هنوز بازی را چند لحظه قبل از هر کس دیگری می‌دید. او با آرامش در تعویض‌هایش رکاب زد. پنج در عقب چهار شد. چلسی آستین‌ها را بالا زد، خط‌های خود را پاک کرد، در مسافت طولانی مستقر شد و اعتماد داشت که حریفش ابتدا شکست خواهند خورد.

البته حق با آنها بود. بخش بزرگی از قدرت ویرانگر چلسی در این بازی‌ها همین حس اطمینان است: توانایی نه تنها در تصور پیروزی خود، بلکه به نوعی باعث می‌شود که حریفان نیز آن را تصور کنند. کر یک امر اجتناب ناپذیر بود، زیرا او روی دروازه سیتی در وقت اضافه ضربه می زد، یک انحراف گریزناپذیر که توپ را از الی روباک عبور داد، یک اجتناب ناپذیر از نحوه تماشای بازی تحت بالاترین فشار، با دبل روی توپ. صف و جمعیتی متشکل از 49000 نفر برای درام بیشتر منتظرند.

و با وجود همه برتری های موجود در زمین، هیز واقعاً وجه مشترک همه اینها است، معمار، رویاپرداز. سوپراستارها می آیند و می روند. تیم ها برچیده شده و دوباره ساخته می شوند. اما قبل از ورود هیز، بزرگترین چیزی که چلسی تا به حال برده بود، جام ساری کانتی بود. او این چیز را از ابتدا ساخت، تقریباً یک دهه به آن تبدیل شد، سلسله را تجدید و تازه کرد. اینگونه است که یکی دو جایزه بزرگ فوتبال داخلی را می برد بدون اینکه واقعاً ظاهراً از دنده سوم خارج شود.

برای خبرنامه جدید و رایگان فوتبال زنان ما ثبت نام کنید!

چلسی هیز بازی های بهتر، بازی های تاکیدی تر، بازی های مهم تری انجام داده است. اما شاید هرگز مسابقه‌ای وجود نداشته است که جوهر آن‌ها را کامل‌تر دربرگیرد. شما فکر می کنید آنها را روی طناب دارید، فکر می کنید آنها سوار بر شانس خود هستند، اما در واقع شما فقط بازی آنها را انجام می دهید و در اعماق وجود شما این را می دانید.

پس از آن، بازیکنان خسته چلسی و مربی خسته‌شان به سمت انتهای شرقی ومبلی رفتند، جایی که پرچم‌های آبی همچنان در اهتزاز بود. آنها سرخوش به نظر نمی رسیدند، بلکه سرکش به نظر می رسیدند، نه پیروز، بلکه اثبات شده بودند. به نظر می‌رسید که می‌گویند: «ما این هستیم». “تا حالا به ما شک کردی؟”