دموکرات های لیبرال «از قبل برای انتخابات تیورتون و هونیتون کمپین می کنند | لیبرال دموکرات ها

اد دیوی گفت که لیبرال دموکرات ها پیش از تعیین تاریخ انتخابات پیش از انتخابات تیورتون و هونیتون کمپین انتخاباتی خود را آغاز کرده اند و حزبش را “یک ماشین مبارزاتی ضد توری” خواند که کلید حذف بوریس جانسون از قدرت است.

به دست آوردن کرسی دوون که توسط نیل پریش که مدت‌ها خدمت کرده بود، که به دلیل تماشای فیلم‌های مستهجن در مجلس عوام استعفا داد، خالی شد، کودتای بزرگ دیگری برای لیبرال دموکرات‌ها خواهد بود.

دیوی گفت که اگرچه تصدی این کرسی وظیفه بزرگی خواهد بود، اما موفقیت دموکرات های لیبرال در انتخابات دور دوم سال گذشته شمال شراپشایر – یکی دیگر از کرسی های روستایی که قبلاً توسط محافظه خواری بدنام شده بود – نشان داد که این امکان وجود دارد.

تقویت بیشتر در انتخابات محلی رخ داد، جایی که در میان نزدیک به 200 کرسی که لیبرال دموکرات به دست آوردند، آنها کنترل شورای سامرست را از محافظه کاران گرفتند، که نشان می دهد حزب در حال تجدید حیات در پایگاه خود در جنوب غرب انگلیس است.

دیوی گفت در انتخابات عمومی بعدی، این واقعیت که حزب او در مناطق تحت کنترل محافظه‌کاران رقابت می‌کند، که بسیاری از آنها در دیوار به اصطلاح آبی صندلی‌های کمربند رفت و آمد هستند، به این معنی است که آنها در مرکز هر مسیر انتخاباتی قرار می‌گیرند که منجر به شکست جانسون شود. دفتر.

او گفت: «من نمی‌توانم زمانی را به یاد بیاورم که لیبرال دموکرات‌ها برای برکناری محافظه‌کاران از قدرت مهم‌تر بودند. ما در راهپیمایی هستیم. ما آن دیوار آبی را بزرگ می کنیم. حس من این است که ما اکنون شتاب واقعی داریم.”

او افزود: «در کرسی‌هایی که در دفعه بعد شانس زیادی برای برنده شدن داریم، تقریباً همه آن‌ها در اختیار توری‌ها هستند. ما در حال تبدیل شدن به یک ماشین تبلیغاتی ضد توری هستیم.»

تیورتون و هونیتون آزمون بزرگ دیگری خواهند بود. در حالی که پیروزی در شمال شراپشایر و در اوایل سال 2021، چشام و آمرشام، لیب دم ها را به برگزیدگان فوری شرط‌بندان تبدیل کرده است، آنها در دو انتخابات عمومی اخیر با فاصله زیادی در جایگاه سوم قرار گرفتند.

فعالان لیبرال دموکرات در حال حاضر در حوزه انتخابیه حضور دارند و درها را می کوبند و دیوی احتمالاً در این هفته به آنها می پیوندد. کمپین بر روی مسائل فوق محلی مانند زمان انتظار آمبولانس و شماره پزشک عمومی متمرکز خواهد شد.

دیوی گفت: «ما قطعاً رقیب هستیم. و بعد از نورث شراپشایر، ما ثابت کرده‌ایم که در این گونه از جوامع روستایی، ما کسانی هستیم که مردم به آنها روی خواهند آورد.»

اما در واقع این کوه بزرگتر از شمال شروپشایر است. کنسرت سخت تری است. ما نتیجه سامرست را در کنار خود داریم، بنابراین می‌خواهیم با آن مبارزه خوبی کنیم. اما محافظه‌کاران می‌دانند که ما در مورد آنها هستیم.»

یکی از مزیت‌های دیوی می‌تواند این باشد که همانطور که هفته گذشته مطرح کرد، پریش به عنوان یک کاندیدای مستقل بایستد و در نتیجه رای محافظه‌کاران را تقسیم کند.

یکی از عوامل مهم‌تر، تصمیم ناگفته حزب کارگر برای اختصاص حداقل منابع به تیورتون است، به جای تمرکز بر انتخابات آتی ویکفیلد، که پس از محکومیت عمران احمد خان، نماینده حزب محافظه‌کار به اتهام تجاوز جنسی، ایجاد شد.

دیوی ایده یک پیمان بین حزب خود و حزب کارگر را رد می کند، نظریه ای که قبلاً توسط محافظه کاران مطرح شده است.

این چیزی است که من آن را رفتار منطقی می نامم. شما پول یا منابع را در صندلی هایی که شانس زیادی برای برنده شدن ندارید، پرتاب نمی کنید.

من مطمئناً فکر می‌کنم که رای‌دهندگان روی خلاص شدن از شر محافظه‌کاران بسیار متمرکز هستند. آنها فقط می توانند اعداد را بخوانند. به طور فزاینده‌ای، درهای افرادی را می‌کوبید که در غیر این صورت به حزب کارگر یا سبز رای می‌دادند و آنها می‌گویند، “بله، البته ما به شما رای خواهیم داد.”

لیبرال دموکرات ها همچنین شاهد روی آوردن تعداد فزاینده ای از محافظه کاران لیبرال تر به آنها هستند، چیزی که دیوی اذعان می کند که هم از تلاش های حزبش ناشی می شود و هم به طور قابل توجهی، بیزاری فزاینده نسبت به جانسون، حسی که با جریمه های انبوه برای احزاب غیرقانونی در داونینگ استریت تقویت می شود. .

دیوی گفت: “اگر من محافظان بودم، این چیزی است که بیشتر نگران آن بودم.” «رای دهندگان به تازگی بیدار شده اند. در شمال شراپشایر و سامرست آنها نیازی به متقاعد کردن نداشتند. و من فکر نمی کنم در دوون آنها نیازی به متقاعد کردن داشته باشند. آنها می‌دانند که برای خلاص شدن از شر محافظه‌کاران، پشت لیبرال دموکرات‌ها قرار می‌گیرید.»

دیوی می‌گوید بسیاری از چنین افرادی از داشتن جانسون به عنوان نخست‌وزیر «خجالت می‌کشند»: «آن‌ها میهن‌پرست هستند و می‌خواهند نخست‌وزیرشان کسی باشد که بتوانند به آن احترام بگذارند.

من به نخست وزیران با هر گرایش سیاسی احترام گذاشته ام. من ممکن است با آنها مخالف باشم، اما فکر نمی‌کردم آنها منافع شخصی و حزبی خود را همیشه و در همه جا بالاتر از منافع ملی قرار می‌دهند. من فکر می کنم ما نخست وزیری داریم که به منافع ملی اهمیت نمی دهد. من فکر می‌کنم که مردم این را می‌بینند و آن را دوست ندارند.»