قاضی کتنجی براون جکسون: انتخابی پیشگامانه که بعید است دادگاه عالی را تغییر دهد

قاضی کتانجی براون جکسون، نامزد ریاست جمهوری بایدن برای دیوان عالی، در صورت تایید صلاحیت، دیدگاه‌های تازه‌ای را برای این کار به ارمغان خواهد آورد. او ممکن است برای چندین دهه خدمت کند. اما دلیل کمی وجود دارد که فکر کنیم او می تواند در کوتاه مدت مسیر محافظه کارانه دادگاه را تغییر دهد.

جایگزینی او به جای قاضی استفان جی. بریر، یک لیبرال را جایگزین یک لیبرال خواهد کرد و هیچ کاری برای تغییر پویایی اساسی دادگاه کنونی، که توسط شش منصوب جمهوری خواه تحت سلطه است، انجام نمی دهد. در هر صورت، در مؤسسه‌ای که برای ارشدیت قائل می‌شود، جناح لیبرال سه نفره دادگاه در معرض از دست دادن قدرت است.

قضات جدید اغلب سال ها طول می کشد تا جای خود را پیدا کنند. قاضی بریر که در سال 1994 به دادگاه پیوست، در مصاحبه ای در سال 2006 گفت: “من در سه سال اول تا حد مرگ می ترسیدم.”

قاضی کلارنس توماس، که در سال 1991 به دادگاه پیوست، گفت که از همکاران جدیدش پرسیده است که چقدر طول می کشد تا گام هایش را برسانند. قاضی توماس در سال 1996 گفت: “به یک فرد، آنها گفتند که در شرایط عادی سه تا پنج سال طول می کشد تا با دادگاه سازگار شود.”

او افزود که شرایط خودش، با اشاره به جلسات تایید کبودی‌اش، او را به سمت «محدودیت‌های بیرونی» آن دوره سوق داد.

برآوردها در طول زمان تغییر نکرده است. قاضی فلیکس فرانکفورتر درباره قاضی لوئیس براندیس که از سال 1916 تا 1939 در دادگاه حضور داشت، نوشت: «آنقدر عقل خارق‌العاده‌ای که براندیس می‌گوید، چهار یا پنج سال طول کشید تا احساس کند که مشکلات فقهی دادگاه را درک می‌کند.

با این حال، وجود یک زن سیاه‌پوست در دادگاه ممکن است تفکر سایر قضات را به روش‌های ظریفی تغییر دهد.

قاضی آنتونین اسکالیا، که در سال 2016 درگذشت، زمانی به این فکر کرد که حضور قاضی تورگود مارشال، اولین قاضی سیاه‌پوست، نگاه همکارانش را به برخی پرونده‌ها در کنفرانس‌های خصوصی تغییر داد.

قاضی اسکالیا در مصاحبه ای برای زندگی نامه قاضی مارشال به خوان ویلیامز گفت: “مارشال فقط با نشستن در آنجا می تواند یک نیروی متقاعد کننده باشد.” او مجبور نیست زبانش را باز کند تا بر ماهیت کنفرانس تأثیر بگذارد و این که کنفرانس چقدر مسائل نژادی را جدی می گیرد.»