چرا نرخ وخیم دستمزد بیماران در بریتانیا برای اقتصاد بد است | کسب و کار

EasyJet صندلی‌ها را از هواپیماهای خود حذف می‌کند، Tui دیگر در پروازها وعده غذایی ارائه نمی‌کند، و شرکت‌های اتوبوس خدمات را کاهش می‌دهند. از سرفصل ها، به نظر می رسد که بریتانیا مشکل بزرگی با غیبت بیماری دارد زیرا کووید به کمبود کارکنان در سراسر اقتصاد می افزاید.

اما جدای از این حوادث، تصویر بزرگ بسیار متفاوت است. به لطف دستمزد کم بیماری – اکنون علیرغم وعده بوریس جانسون برای “بازسازی بهتر” از وضعیت اضطراری بهداشتی – اکنون به سطح قبل از کووید بازگشته است – بریتانیا جزو کمترین روزهای کاری از دست رفته به دلیل بیماری در جهان توسعه یافته است.

غیبت بیماری در سال گذشته با بازگشایی اقتصاد افزایش یافت، از پایین ترین سطح در سال 2020، زمانی که بیماری همه گیر باعث کاهش معاشرت ها شد و مردم می توانستند با وجود بیماری از خانه وارد شوند. با این حال، علیرغم افزایش از 3.6 به 4.6 روز در سال، میانگین تعداد روزهای از دست دادن بیماری به طور پیوسته کاهش یافته است – از هفت روز در سال در اواسط دهه 1990. حتی با وجود کووید و نیروی کار بیشتر، تقریباً 36 میلیون روز کاری کمتر در سال 2021 در مقایسه با سال 1995 از دست رفت که با کاهش یک پنجمی به 149.3 میلیون روز رسید.

منتقدان می گویند که دولت از فرصت طلایی در سخنرانی ملکه هفته گذشته برای تقویت حقوق کارگران چشم پوشی کرد و حزب جانسون برای رفع بحران هزینه های زندگی بی فکر است. پس از شکست انتخاباتی‌اش در سال 2019، او وعده لایحه‌ی استخدام را داد، اما هفته گذشته، با ناراحتی اتحادیه‌ها و گروه‌های کارفرمایی، نتوانست اقدامی انجام دهد.

“اگر دوره پس از یک بیماری همه گیر، که در آن نارسایی سیستم به شدت کاهش یافته است، زمان مناسبی نیست، چه زمانی است؟” راشل ساف، مشاور سیاستگذاری در موسسه منشور کارکنان و توسعه (CIPD) گفت. یک نظرسنجی از 6000 کارگر توسط سازمان تجارت متخصصان منابع انسانی نشان داد که در طول سه ماه گذشته، تقریباً نیمی از کارمندان با وجود اینکه احساس خوبی برای انجام وظایف خود نداشتند، سر کار رفتند. CIPD می گوید که رفع دستمزد بیماری باید برای کارگران و کارفرمایان یک اولویت باشد. ساف گفت: “ارقام غیبت تصویر واقعی سلامت جمعیت در سن کار را پنهان می کند.”

نرخ غیبت بیماری در بریتانیا کمتر از نصف میانگین اروپا و نزدیکتر به کشورهای در حال توسعه مانند ترکیه، ارمنستان و آذربایجان است.

کارشناسان اشتغال می گویند دلیل آن دستمزد بیماری است، جایی که بریتانیا نیز در انتهای جدول لیگ جهانی قرار دارد.

حقوق قانونی بیماری (SSP) 99.35 پوند در هفته است که توسط کارفرمایان تا 28 هفته پرداخت می شود. در اوایل همه‌گیری کووید، دولت شروع به پرداخت این مبلغ از روز اول بیماری کرد، اما در فوریه از روز چهارم به پرداخت پرداخت. این یکی از پایین ترین نرخ ها در گروه اقتصادهای ثروتمند OECD است. طبق گزارش TUC، 19 درصد از میانگین حقوق در بریتانیا تحت پوشش حقوق بیماری است. نرخ ها در اسپانیا (42 درصد)، سوئد (64 درصد) و بلژیک (93 درصد) بالاتر است، در حالی که حمایت تنها در کره جنوبی و ایالات متحده بدتر است، جایی که کارگران حق قانونی برای پرداخت دستمزد بیماری ندارند. آلمانی هایی که در مرخصی استعلاجی هستند به مدت شش هفته حقوق کامل و سپس 70 درصد تا 78 هفته دریافت می کنند.

دولت بریتانیا گفت که مقایسه بین المللی به دلیل تفاوت در سیستم هر کشور دشوار است، و گفت که این فرآیند را در بریتانیا با «یادداشت‌های مناسب» دیجیتالی معتبر که به جای یادداشت‌های دست‌نویس معتبر هستند، بهبود بخشیده است: «همانطور که یاد می‌گیریم با کووید-19 زندگی کنیم. گفت: “ما در حال بررسی سیستم SSP هستیم.”

کری کوپر، استاد روانشناسی سازمانی و سلامت در مدرسه بازرگانی منچستر، گفت که دستمزد ناکافی بیماری و شرایط اقتصادی نامطمئن مردم را مجبور می‌کند حتی در هنگام بیماری به کار ادامه دهند: «از تاچر به بعد، ما اقتصاد بریتانیا را آمریکایی‌سازی کرده‌ایم و امنیت آن را کمتر کرده‌ایم. حمایت کمتری نسبت به سایر کشورها ارائه می دهد.

روانشناس برجسته آمریکایی که در دهه 1980 اصطلاح “حضور گرایی” را برای توصیف نیاز به سر کار بودن حتی زمانی که به طور کامل کار نمی کند ابداع کرد، گفت که یک شبکه ایمنی ناکافی کوته بینانه و برای بهره وری مضر است. “نظر من این است که هرچه بیشتر با مردم به درستی رفتار کنید، به آنها احترام بگذارید و به آنها اعتماد کنید، از آنها محافظت کنید و امنیت را برای آنها فراهم کنید – نه 100٪ بلکه برخی – بیشتر از آنها خارج خواهید شد.”

کارشناسان هشدار می دهند که سوراخ هایی در سیستم وجود دارد. نه 4 میلیون کارگر خوداشتغال بریتانیا و نه کارمندانی که کمتر از 123 پوند در هفته درآمد دارند، حق SSP را ندارند. حدود 2 میلیون نفر در دسته دوم قرار می گیرند که 70 درصد آنها زن هستند.

برخی از کارفرمایان طرح‌های پرداخت دستمزد بیماری شغلی را ارائه می‌کنند، اما از زمانی که SSP در اولین دولت تاچر معرفی شد، شیوع این طرح‌ها به‌طور چشمگیری کاهش یافته است. در اوایل دهه 1980، 90 درصد از کارفرمایان این مزایا را ارائه می‌کردند، اما پس از دهه‌ها کاهش، وزارت کار و بازنشستگی در سال 2014، آخرین داده‌های موجود، تخمین زد که 26 درصد از کارگران تنها به SSP متکی هستند، در حالی که 17 درصد از آن استفاده نمی‌کنند. بدانند حقشان چیست

طرح‌های شغلی در بخش‌هایی متمرکز شده‌اند که دستمزد بالاتری دارند و کارگران کارخانه‌ها و خرده‌فروشی‌ها و مراقبین را – در وهله اول در میان کسانی که کمترین شانس را برای SSP دارند – در معرض حمایت ناکافی دولت قرار می‌دهند. با توجه به اینکه کارگران بخش خدمات با دستمزد بالاتر حداقل تا حدی از خانه به کار خود ادامه می دهند – عاملی که باعث کاهش غیبت بیماری در سال 2020 شد – منتقدان هشدار می دهند که یک چشم انداز دو لایه برای سلامت خوب در محل کار در حال ظهور است. کیت بل، رئیس اقتصاد و حقوق در TUC می گوید: «این یک مسئله طبقاتی است.

به طور واقعی، نرخ SSP امروز کمتر از زمانی است که در سال 1982 راه اندازی شد. اتحادیه ها و گروه های تجاری می گویند که باید به دستمزد واقعی زندگی 9.90 پوند در ساعت و 11.05 پوند در لندن – معادل پوند نزدیک شود. 361.35 و 403.33 پوند برای یک هفته کاری متوسط.

بل گفت: «هیچ کس نباید بین گذاشتن غذا روی میز یا انجام کار درست و ماندن در خانه هنگام بیماری یکی را انتخاب کند، اما این دقیقاً همان چیزی است که میلیون‌ها کارگر در بالا و پایین کشور با آن روبرو هستند. بارها و بارها به وزرا هشدار دادیم که دستمزد بیماری برای ادامه زندگی کافی نیست. این که وزرا سیستم دستمزد بیمار ما را اصلاح نکرده اند، بی پروا و معکوس است. بس است.»