روزنامه‌نگاری ورزشی نسبت به گذشته کمتر جنسیت‌گرایانه دارد – اما هنوز راه زیادی در پیش است | فوتبال

در اعماق زمستان سال گذشته اسکاتلند، گروهی از روزنامه‌نگاران زن – از جمله خود من – جلوی لپ‌تاپ‌های ما جمع شدند تا درباره برنامه‌های سالیانه مربیگری ما برای استعدادهای زن آینده‌دار بحث کنند.

برای پرداختن به این واقعیت که تعداد کمی از نویسندگان ورزشی قبلاً درخواست داده بودند، تصمیم گرفتیم پنج مکان را برای آنها حلقه بزنیم. اما ما به مشکلی برخوردیم: یافتن روزنامه نگاران کافی برای پر کردن جایگاه ها غیرممکن بود.

سازمان ما، زنان در روزنامه‌نگاری اسکاتلند (WiJS)، که برای برابری در این بخش کمپین می‌کند، چند ماه آینده را صرف تحقیق در مورد آنچه که ما فکر می‌کردیم یک موضوع تنوع است، گذراند. ما متوجه شدیم که تنها سه نفر از 95 نویسنده در رسانه‌های ورزشی چاپی اسکاتلند زن بودند.

سپس متوجه شدیم که دو سوال درگیر خودمان بوده است: خبرنگاران زن در این صنعت با چه موانعی روبرو هستند و برای حل آنها چه کاری می توانیم انجام دهیم؟

پاسخ کار با دو دانشجوی پژوهشی مطالعات جنسیتی در دانشگاه Strathclyde بود که با چند روزنامه‌نگار زن که در رسانه‌های ورزشی چاپی کار می‌کردند، مصاحبه کردند. مهم است که چاپ را از پخش متمایز کنیم، جایی که نمایندگی خبرنگاران زن که ورزش را پوشش می دهند بسیار بهتر است.

همان هفته ای که گزارش آنها منتشر شد، انجمن نویسندگان فوتبال اسکاتلند میزبان جوایز سالانه خود بود. امسال برای اولین بار دستاوردهای زنان در ورزش جشن گرفت، و با این حال من یکی از مهمانان انگشت شماری بودم که در اعتراض به اظهارات جنسیتی که توسط سخنران بعد از شام، بیل کوپلند، بیان شد، از آنجا خارج شدم. آ توییتی که برای همبستگی پست کردم با پخش کننده ایلید باربور، که او نیز از آنجا خارج شد، منجر به جریانی از توجه مطبوعات شد.

هانا نیکول و روآن کلارک، دو زن جوان تاثیرگذار که دانشجوی کارشناسی ارشد در دوره مطالعات جنسیت کاربردی دانشگاه هستند، در یک پیچ و تاب هیجان انگیز، منتظر بودند تا تحقیقات خود را عصر بعد از شام ارائه کنند. سخنرانی کوپلند به عنوان یک نمونه واقعی از یافته‌های آنها عمل می‌کند – و ثابت می‌کند که ما هنوز راهی داریم تا تبعیض‌های جنسیتی ریشه‌کن شود.

روزنامه نگاران زن مورد بررسی گفتند که از طرفداران فوتبال مورد آزار و اذیت زن ستیز ناپسند قرار گرفته اند و دستمزد کمتری نسبت به همتایان مرد خود دریافت کرده اند (داده های دولت بریتانیا شکاف جنسیتی را در روزنامه ها بین 5 تا 21 درصد نشان می دهد). آنها در اتاق های خبر مورد عبارات جنسیتی قرار گرفتند و احساس می کردند که برای تبلیغ نادیده گرفته شده اند.

با این حال، خبرهای خوبی نیز وجود داشت. یکی از شرکت کنندگان گفت که این بخش در چند دهه گذشته “مسیر طولانی” را طی کرده است. تعدادی از روزنامه نگاران زن گفتند که معتقدند جنسیت آنها فرصت هایی را ایجاد کرده است، مانند باز شدن مصاحبه شوندگان مرد با آنها. ظهور ورزش زنان نیز درها را باز کرده است. گفته می‌شود که سردبیران ورزشی مرد به پیشنهادهایی که در مورد پوشش مسابقات زنان توسط نویسندگان زن واکنش نشان داده‌اند، واکنش مثبت نشان داده‌اند.

در شام فوتبال نویسان، تأثیر دگرگون کننده چنین متحدانی را در عمل دیدم. وقتی از جایم بلند شدم و از اتاق خارج شدم، تعدادی از روزنامه نگاران مرد پشت میز من به نشانه همبستگی به دنبالم آمدند. به سختی می توان با کلمات بیان کرد که حضور آنها در کنار من چقدر تقویت کننده بود. در روزهای بعد به ده ها خبرنگار – که اکثرا مرد بودند – که این خبر را پوشش می دادند، نظر دادم. همه آنها ابراز ناامیدی و انزجار کردند.

من ترجیح می‌دهم به جای نگاه کردن به پاسخ‌های مردان به توییتم، روی این تجربیات مثبت تمرکز کنم، که می‌گویند نمی‌توانم یک شوخی را تحمل کنم، در واقع بیرون نرفته‌ام، چیزی به نام جنسیت وجود ندارد. شوخی می کنم یا اینکه من باور نمی کنم چون نام گوینده را نیاوردم یا دقیق عبارات سخنان او را توضیح ندادم.

به همین دلیل این کار را نکردم. چون بحث معناشناسی یا لغو شخص روی صحنه نیست. این در مورد صادق بودن در مورد فرهنگی است که به او اجازه می داد در وهله اول روی صحنه دعوت شود، هر چند این حقیقت ناراحت کننده باشد. تحقیقات ما نشان می دهد که این فرهنگ در سال های اخیر پیشرفت هایی داشته است. اما همانطور که شام ​​یکشنبه شب ثابت کرد، اخیراً مشکلی پیش آمده است.

بیشتر از همه، استفاده از آن رویداد به عنوان یک کاتالیزور برای تغییر است – تغییری که در حال حاضر اتفاق می افتد. در اینجا اثبات است. چند روز پیش ایمیلی به صندوق ورودی WiJS افتاد. این از جانب یک خبرنگار مرد راگبی بود که وقت خود را در قالب تجربه کاری ارائه کرد، که یکی از توصیه های ارائه شده در گزارش برای کمک به خبرنگاران زن بیشتر برای چاپ میزهای ورزشی بود. سپس یک پیشنهاد دیگر آمد و سپس یک پیشنهاد دیگر. یک نویسنده مرد دو و میدانی پیامک فرستاد تا از او بپرسد چه کاری می تواند انجام دهد.

این نوع رویکرد واحد تنها راه رو به جلو است. آخرین چیزی که ما می خواهیم یا نیاز داریم، شکاف جنسیتی در روزنامه نگاری اسکاتلند است. اگر می‌خواهیم نسل‌های آینده زنان از رسانه‌های ورزشی چاپی منجمد نشوند، حرکات حمایتی بسیار مهم است. من معتقدم یخ در حال حاضر شروع به آب شدن کرده است.