دیدگاه گاردین درباره بمب‌های کربنی: دولت‌ها باید نه بگویند | سرمقاله

تیاین روزگار ترسناکی است جالب است بدانید که تنها چند ماه پس از نمایش اهداف مشترک بین‌المللی در اجلاس آب و هوای Cop26 در گلاسکو، کشورهایی از جمله ایالات متحده، کانادا و استرالیا از جمله کشورهایی هستند که مخرب‌ترین پروژه‌های نفت و گاز را دارند و تهدید به شکستن هدف می‌کنند. محدود کردن گرمایش جهانی به 1.5 درجه سانتیگراد تحقیقات آبان نیوز نشان داده است که بزرگترین شرکت های سوخت فسیلی جهان دارای 195 پروژه “بمب کربنی” هستند که هر کدام حداقل 1 میلیارد تن CO2 منتشر می کنند.₂ – و 60٪ در حال حاضر در حال انجام است. تنها ماه گذشته، کمیته بین‌المللی تغییرات آب و هوا هشدار داد که جهان در مسیر فراتر رفتن از هدف 1.5 درجه سانتیگراد است، و آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل، دولت‌هایی را که در سوخت‌های فسیلی جدید سرمایه‌گذاری می‌کنند به عنوان «رادیکال‌های خطرناک» توصیف کرد. روز دوشنبه، یک پیش‌بینی جدید هشدار داد که احتمال اینکه یکی از پنج سال آینده از حد 1.5 درجه سانتیگراد فراتر رود 50 درصد است.

در مواجهه با این مخاطرات و این شواهد، اقدامات بزرگترین شرکت های انرژی جهان گیج کننده و همچنین خشمگین است. چرا غول‌های انرژی به سرمایه‌گذاری در پروژه‌های سوخت فسیلی ادامه می‌دهند که می‌توانند چنین آسیب‌های عظیمی را ایجاد کنند؟ یکی از کارشناسان پیشنهاد می‌کند که «شکل ناهماهنگی شناختی» پشت امتناع یا ناتوانی دولت‌ها و همچنین کسب‌وکارها از تغییر مسیر علی‌رغم خطرات است. یکی دیگر می‌گوید مقیاس تولید برنامه‌ریزی‌شده نشان می‌دهد که شرکت‌های نفتی هنوز در مورد گرمایش جهانی، هر آنچه که علناً ادعا می‌کنند، انکار می‌کنند – یا «بی‌اعتنایی کامل به جوامع آسیب‌پذیرتر آب و هوا، معمولاً فقیر، رنگین پوستان و دور از زندگی‌شان» دارند. یکی از فعالان اقلیم چنین بی پروایی را به «ذهنیت استعماری» نسبت داد، که با توجه به شدت عواقب مورد انتظار گرمایش کنترل نشده، می تواند به همان اندازه نسل کشی توصیف شود.

پیروزی پرزیدنت جو بایدن بر دونالد ترامپ در انتخابات آمریکا در سال 2020 به امید طلوع جدیدی برای همکاری جهانی آب و هوا منجر شد. اما جو مانچین، سناتور دموکرات ایالت ویرجینیای غربی، لایحه رئیس جمهور را که شامل اقدامات اقلیمی بود، غرق کرد. تحقیقات ما، بر اساس داده های صنعت، نشان می دهد که ایالات متحده به دور از کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، 22 پروژه بزرگ در خط لوله دارد. رانندگان آمریکایی، همراه با استرالیایی‌ها، کانادایی‌ها و سعودی‌ها، بزرگترین ذینفعان جهان از یارانه سوخت جاده‌ها هستند.

رهبرانی از جمله ترامپ، ولادیمیر پوتین و ژایر بولسونارو با دولت‌های نفتی خاورمیانه کار کرده‌اند تا تلاش‌های کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای را از مسیر خود خارج کنند. شرکت‌های انرژی قطر، گازپروم روسیه و آرامکو عربستان سعودی در صدر جدول توسعه کوتاه‌مدت نفت و گاز قرار دارند. اما بسیاری از بمب‌های کربنی تحت صلاحیت دولت‌های غربی هستند که از نظر تئوری برای حل مشکل آب‌وهوایی امضا شده‌اند. تعهد سال 2009 گروه 20 برای حذف تدریجی یارانه ها نادیده گرفته شده است. شرکت های چینی نیز سرمایه گذاری زیادی در اکتشاف نفت و گاز انجام داده اند.

زمان زیادی گذشته است که بپذیریم سیستم انرژی جهانی ما خود یک بمب است. حرص و طمع کنترل نشده ما را هر چه بیشتر به ورطه نزدیک می کند. دولت ها باید به طور جداگانه و با هم راه هایی برای ارتقای سلامت بلندمدت کره زمین به جای سود کوتاه مدت بیابند. چاره ای جز مجبور کردن شرکت ها برای حذف خطرناک ترین سرمایه گذاری ها وجود ندارد. البته، این یک شوک اقتصادی ایجاد می کند، اما پیشرفت در انرژی های تجدید پذیر به این معنی است که گزینه هایی غیر از اعتیاد به کربن وجود دارد. برای جلوگیری از بدترین سناریوها، مجموع انتشار گازهای گلخانه ای باید تا سال 2030 به نصف کاهش یابد. ادامه مسیر فعلی ما پوچ گرایانه خواهد بود. باید جلوی سازندگان بمب های کربنی گرفته شود.