تغییر در هوا با خروج اینتر از یووه دست خالی در فینال جام حذفی | سری آ

بدر پایان شب در ورزشگاه المپیکو، همه چیز را دیده بودیم: شش گل، دو پنالتی، یک کارت قرمز داده شده و دیگری که احتمالا باید. آخرین دوره جام دربی ایتالیا، بیش از 120 دقیقه کثیف اما فریبنده برگزار شد و با اخبار فوری همراه شد. جورجیو کیه لینی، کاپیتان یوونتوس اعلام کرد که این تیم را ترک می کند. ایوان پریسیچ، برنده مسابقه اینترناسیونال، پیشنهاد کرد که او نیز به زودی ادامه خواهد داد.

خطرات قبل از شروع بازی مشخص بود. برای یوونتوس این آخرین فرصت برای نجات یک فصل ناامیدکننده بود. انتخاب مجدد ماسیمیلیانو آلگری به عنوان سرمربی تابستان گذشته قرار بود نشان دهنده بازگشت به اخلاق اصلی باشگاه باشد، جمله معروف جیامپیرو بونیپرتی که “برنده شدن مهم نیست، تنها چیزی است که اهمیت دارد”. در عوض آنها برای اولین بار پس از 11 سال در خطر تمام شدن بدون هیچ جامی بودند.

اینتر کمپین مثبت تری داشته است، اما هنوز هم حس پیشرفت زیر نظر سیمونه اینزاگی مخاطره آمیز بود. آنها یوونتوس را شکست داده بودند تا در ژانویه قهرمان سوپرکاپ شوند، اما اجازه دادند رهبری سری آ از انگشتان آنها خارج شود و باعث مقایسه نامطلوب با تیمی شود که فصل گذشته با هدایت آنتونیو کونته بی رحمانه راهی اسکودتو شد.

اینزاگی متهم بود که به تیمش اجازه داده تا به هویت قبلی خود به عنوان “پازا اینتر” – دیوانه اینتر – اشاره ای به یک خط در سرود باشگاه کند. کونته ماموریت خود را پایان دادن به آن روزها اعلام کرده بود و گفته بود تیمش “معمول و قوی” خواهد بود.

اینکه آیا این مقایسه حتی منصفانه است یا نه قابل بحث است. کونته روملو لوکاکو و اشرف حکیمی را به عنوان ستون های تیم اینتر خود داشت که هر دو او را از درب خروج دنبال کردند. همچنین درست است که اینتر همچنان می تواند عنوان قهرمانی این فصل را کسب کند و دو امتیاز کمتر از میلان در دو بازی باقی مانده است. پیش از اینزاگی، علاوه بر این، این تیم یک دهه بدون انجام یک بازی حذفی لیگ قهرمانان اروپا و 11 سال بدون فینال کوپا ایتالیا را پشت سر گذاشت.

با این حال، احتمال به پایان رساندن این فصل تنها با سوپرجام نمی توانست برای او جذاب باشد. بهترین فوتبال اینتر در این فصل یک کلاس جدا از بیشتر سری آ بوده است و مطمئناً از هر چیزی که اخیراً یوونتوس تولید کرده است آسان تر است.

برای لحظه ای چهارشنبه شب، به نظر می رسید که اینتر ممکن است در یک کانتر پیروز شود. نیکولو بارلا در دقیقه هفتم دروازه را باز کرد و از سمت چپ به داخل دروازه رفت و یک شوت از لبه محوطه به اطراف ماتیا پرین خم کرد. اینتر مسلط بود، ابتدا توپ را تصاحب کرد و مشتاق بود که پس از در اختیار داشتن توپ، آن را در حرکت نگه دارد. یوونتوس، مثل خیلی وقت ها، در حال هجوم بود.

اما بازی به یک مصدومیت و یک مصیبت دروازه بانی تبدیل شد. دانیلو که در سمت راست دفاع یوونتوس را شروع کرد، یک عضله کشید و در دقیقه 41 آلوارو موراتا، مهاجم، جای خود را گرفت. این بازیکن اسپانیایی درست پس از پایان نیمه تمام، ضربه ای را که الکس ساندرو به او وارد کرد، در حالی که از کنار او در لبه محوطه شش قدم عبور می کرد، به ثمر رساند.

مشخص نبود که موراتا چقدر تماس برقرار کرده است، اما ژست او برای فریب سمیر هاندانوویچ کافی بود. دروازه بان اینتر در موقعیت مناسبی قرار داشت تا در پست نزدیک خود یک مهار مستقیم انجام دهد، اما اجازه داد توپ به سمت ران او منحرف شود.

در عرض دو دقیقه، یوونتوس پیش افتاد، دوسان ولاوویچ توپ را به زور وارد کرد پس از اینکه هاندانوویچ در پایان یک ضد تلاش اولیه او را مهار کرد. بازیکنان اینتر در یک کرنر در بالای زمین گیر افتاده بودند.

با یک داور دیگر ممکن است آنها منفجر شوند. مارسلو بروزوویچ در پاسخ به جریمه شدن به دلیل خطا روی پائولو دیبالا، توپ را برداشت و آن را به بیرون فرستاد. داور، پائولو والری، ملایمت را انتخاب کرد. سپس در دقیقه 78 یک پنالتی جنجالی به سود اینتر گرفت.

لئوناردو بونوچی مطمئناً با لائوتارو مارتینز تماس گرفت زیرا مهاجم به دنبال مهار یک ناک دان درون محوطه بود و دستی را روی شانه او گذاشت و از پشت به او فشار آورد. ماتییس دی لیخت نیز نزدیک بود و به سختی می‌توانستیم ببینیم که آیا او پای لائوتارو را که ایستاده است، قطع کرده است یا خیر.

چیزی که در تکرارهای اسلوموشن واضح به نظر می رسید، این بود که لائوتارو هنگام افتادن بونوچی پای دیگرش را گیر کرده بود و به نظر می رسید که او به شکلی دراماتیک تر مانع شده است. غرفه VAR خطای واضح و آشکاری را مشاهده نکرد. هاکان چالهان اوغلو با یک پنالتی درخشان به گل تساوی رسید و آنقدر به گوشه بالا سمت راست ضربه زد که در مسیر ورود به تیرک دروازه را شکست.

احساس بی عدالتی یوونتوس در حال جوشیدن بود. آلگری به دلیل اعتراضات بیش از حد یک کارت زرد دریافت کرد – و بعداً قرمز شد – اما تعویض های او در واگذاری ابتکار عمل در نتیجه 2-1 نقش داشت، بونوچی و مانوئل لوکاتلی جایگزین دنیس زاکاریا و فدریکو برناردسکی شدند در حالی که تیمش به امتیاز 5-5 عقب نشینی کرد. 4-1.

یوونتوس زمانی که پیشتازی خود را تسلیم کرد، برای انطباق با نوع دیگری از بازی تلاش کرد. اینتر یک پنالتی دیگر را در ابتدای وقت اضافه به دست آورد، زمانی که دی لیخت استفان دی وریج را پایین آورد. چالهان اوغلو در این مدت کنار کشیده شده بود، اما پریشیچ با تظاهراتی مشابه تبدیل به گل شد.

کروات سه دقیقه بعد گلزنی را کامل کرد و با ضربه ای زیبا از کفش دیگرش دامنه استعداد خود را نشان داد. او در آخرین بخش این فصل بازیکن برجسته اینتر بوده است و هواداران قبل از شروع بازی تشویق شدند تا بپه ماروتا مدیر اجرایی اینتر را بشنوند که باشگاه آماده است تا او را با قراردادی جدید فراتر از قراردادی که منقضی می‌شود امضا کند. ماه

پریسیچ در چند ثانیه پس از سوت پایان، پاسخ بسیار متفاوتی داد. وی در پاسخ به سوالی در مورد مذاکرات روی برنامه تلویزیونی داخلی کانال 5 گفت: شما اینگونه با بازیکنان مهم صحبت نمی کنید.

او مصاحبه را ناگهانی به پایان رساند و این پاسخ را در هوا معلق گذاشت. به نظر نمی‌رسید که او برای پیوستن به هم تیمی‌هایش که زیر کروا جشن می‌گیرند، ضربه‌ای به او وارد کند، اما از دست دادن بازیکنی که در پنج هفته گذشته چهار گل و چهار پاس گل داده است، به راحتی نمی‌توان بلعید.

با این حال، همیشه آسان‌تر است که طرف روشن را با مدال برندگان در گردن خود پیدا کنید. دقایقی بعد نوبت کیلینی بود که مقابل دوربین ها قرار بگیرد. وقتی مصاحبه‌گرش از او پرسید که پایان فصل با دست خالی چه احساسی دارد، اعتراف کرد: «من به این کار عادت ندارم. این مدافع در 17 سال حضورش در بیانکونری 20 جام به دست آورده است، اگرچه او و هم تیمی هایش از تیم 06-2005 یک اسکودتو را در نتیجه رسوایی کالچوپولی به دست آوردند و تعداد آنها 21 بود.

کیلینی تایید کرد که این آخرین فصل بازی او در یوونتوس خواهد بود، اما گفت که هنوز تصمیمی در مورد بازنشستگی یا به دنبال آخرین ماجراجویی در زمین ندارد. او گفت: “این 100٪ انتخاب من است.” “اکنون باتوم به دیگران می رسد. من تا زمانی که می توانستم در زمین ماندم و جنگیدم، اما این ایده را دوست ندارم که نتوانم مسابقات را در سطح بالایی انجام دهم.”

فینال جام حذفی در برابر رقبای بزرگ یوونتوس صحنه ارزشمندی برای خداحافظی بود. اما انجام این کار در حالی که بازیکنان اینتر می رقصیدند و به نوبت از طریق یک مگافون شعار هواداران را هدایت می کردند، احتمالاً آنگونه نبود که او این صحنه را تصور می کرد.