رئیس تسکو از مالیات بادآورده حمایت می کند. این کار مثل همیشه نیست | زوئی ویلیامز

مناین لحظه حساسی برای رئیس تسکو است که تلاش می کند واقعیت را توصیف کند و در عین حال تقویت برند را حفظ کند که شخصی در جهنم MBA دوردست تصمیم به تقاضای سهامداران گرفت. در مصاحبه ای در برنامه امروز این هفته، جان آلن، که رئیس سابق CBI است، به طور کامل از دومین امر صرف نظر کرد. او آنچه را که صندوق‌دارها به او می‌گفتند توضیح داد: مشتریان از آنها می‌خواستند که وقتی قیمتشان به 40 پوند رسیده بود، توقف کنند. مردم از اتاق چرخش خارج شده اند. این یک توصیف ترد و خاطره انگیز بود از اینکه مردم در حال حاضر چقدر لاغر هستند، تأکیدی ضمنی بر این که این کار همه است، و اشاره ای بود، اگر بخواهید آن را بشنوید، که این بی سابقه است.

بسیاری از عبارات به طور تصادفی وارد زبان عامیانه شده اند، و ما از آنها به گونه ای استفاده می کنیم که گویی برای همیشه در آنجا بوده اند: فشار درآمد. افزایش نرخ؛ افزایش قیمت انرژی؛ بحران هزینه زندگی هیچ چیز پیچیده ای در مورد این واژگان جدید وجود ندارد، اما این تصور را ایجاد می کند که رویدادها فنی یا مبهم هستند. شنیدن انسانیت آلن این موضوع بسیار شگفت انگیز بود – هیچ چیز پیچیده ای در مورد آن وجود ندارد. فقط یک نفر است که جلوی صندوقدار ایستاده است و می‌گوید: «وقتی به 40 پوند رسیدی توقف کن، و امیدواریم وسایل ضروری درست شده باشد».

با این حال، جالب‌تر از آن این بود که او مالیات بادآورده‌ای بر شرکت‌های نفت و گاز را تأیید کرد. این یک دیدگاه بحث برانگیز نیست. شما می توانید در مورد اینکه آیا سود آنها “شرع” است یا خیر تقسیم کنید، اما کل صنعت سوخت های فسیلی در مجموع منکر این نیست که همه اینها یک اعتصاب خوش شانس بوده است، و اینکه آنها از زمان شروع سودآوری خود، نیمی از انتظار مالیات بادآورده را داشته اند. . با این حال، اگر قبلاً این مفهوم را شنیده باشید، از حزب کارگر بوده است. بنابراین این پیشنهاد که سیاست اپوزیسیون است، آشکارا دولت را به چالش می‌کشد تا زمانی که خودشان برگردند و آن را پیشنهاد کنند.

صاحبان مشاغل بزرگ بریتانیا، حداقل سال‌های جالبی را پشت سر گذاشته‌اند. از زمان کمپین همه پرسی برگزیت، آنها در چنگال یک امر عجیب و غریب بودند، جایی که هیچ کس که دبورا میدن نبود، اجازه نداشت در مورد فقدان فضیلت، از دیدگاه آنها، خروج از اتحادیه اروپا نظر داشته باشد. .

آن‌ها نمی‌توانستند قبل از آن درباره برگزیت نظری بدهند (در اینجا به چارلی مولینز «بولوک برای برگزیت» اشاره می‌شود، در صورتی که دیده شود که در نتایج دموکراتیک تداخل دارند. بعد از آن نمی‌توانستند نظر بدهند، چرا که اگر برخی از سهامدارانشان رای به خروج بدهند چطور؟ آن‌ها نمی‌توانستند درباره نوع یا اجرای برگزیت نظری بدهند، زیرا مهم این بود که بحث درباره آن متوقف شود و شفاف‌سازی شود. آن‌ها نمی‌توانستند درباره حزب محافظه‌کار نظری بدهند، مگر اینکه بی‌صدا از دایره کمک‌کننده‌های آن خارج شوند – یا اینکه توسط مدیران صندوق‌های تامینی که اکنون بر آن تسلط دارند، بیرون کشیده شدند؟ آنها حتی زمانی که نخست وزیر آشکارا گفت “لعنت به تجارت” که یک سرزنش واقعی است، نتوانستند پاسخ دهند.

با این حال، به یاد دارید که این اختیار یک خیابان یک طرفه بود: رهبران تجاری که تمایل به مرخصی داشتند، در انجام این کار بسیار باز بودند. شاید تعداد زیادی از آنها وجود نداشته باشند – جیمز دایسون، که بعداً تلاش کرد دفتر مرکزی خود را به سنگاپور منتقل کند، و تیم مارتین، رئیس Wetherspoon، که در شروع همه‌گیری پیشنهاد کرد که کارکنان بار او می‌توانند در تسکو شغل پیدا کنند. اما آنها به اندازه کافی سر و صدا کردند.

این درایت قاطعانه بخش خصوصی به دو کلیشه بزرگ سیاست کنونی کمک کرد – اول اینکه مخالفت با برگزیت و بعداً سوءمدیریت مالی عمومی در طول همه‌گیری همه‌گیر، یک پیگیری نسبتاً کودکانه است که بزرگ‌سالان و ثروت‌آفرینان این کار را نمی‌کنند. . دوم – و این دوام سوسکی مطلق دارد – که کسب و کارها دولت های محافظه کار را ترجیح می دهند زیرا آنها رفاه بیشتری ایجاد می کنند. هر دوی آنها سرابی از اقتدار و بلوغ را در اطراف جانسون و پروژه مرخصی ایجاد کرده اند که از نظر عینی بسیار بزهکارانه هستند. اپوزیسیون سیاسی منزوی، هیستریک و آزاردهنده به نظر می رسد – زنگ اتومبیل تنها و پر سر و صدا که توسط سگ هایی احاطه شده است که پارس نمی کنند.

در واقع، مالیات بادآورده به اندازه کافی رادیکال از حزب کارگر نیست. اشاره نمی‌شود که چرا صنایع سوخت‌های فسیلی در وهله اول تا این حد مسلط هستند، یا مرزی بین بحران کنونی و رها کردن بی‌عیب‌تر دیوید کامرون از “چرند سبز” و توقف مزخرف او در مزارع بادی وجود ندارد. به عنوان یک سیاست مستقل، مشکل را به عنوان یکی از شرکت‌های حریص مطرح می‌کند تا سیاست‌های اقتصادی که در وهله اول به آنها قدرت بازار می‌دهد.

با این حال، این اولین قدم ارزشمند در یک پروژه در حال تحول است، گامی که حداقل به درستی مقداری قدرت را به دولت در توانایی آن برای مداخله و کمک به افراد برای غلبه بر مشکلات باز می گرداند. پاسخ محافظه‌کاران به بحران – برای اختصار، «کار زیادی نمی‌توانیم انجام دهیم، آیا یک بانک مواد غذایی را امتحان کرده‌اید؟» – در تماس با هر ایده عملی حل می شود.

کارگر نباید به صداهای قابل اعتماد بازرگانی و بی طرفی سیاسی تکیه کند تا بتواند پروژه خود را تکامل بخشد. و تکیه بر توجه اعضای دولت احمقانه خواهد بود. آنها برای مدت طولانی با مصونیت از مجازات، یا حتی با خوشحالی، منافع تجاری را نادیده گرفته اند که بعید است ناگهان بنشینند و آنها را جدی بگیرند. با این حال، این لحظه را کمتر لرزه ای نمی کند. این یک تغییر دنده در چیزی است که حس مشترک شرکتی را تشکیل می دهد، از استعفا تا تشخیص اینکه شاید بیش از یک بازی در شهر وجود داشته باشد.