میلیون ها تن حیوان مرده: رسوایی فزاینده ضایعات ماهی | صید ماهی

مندر فوریه 2022، یک کشتی ماهیگیری هلندی یک جریان نقره ای متشکل از 100000 ماهی مرده را رها کرد که چندین هزار متر مربع از اقیانوس را در سواحل فرانسه فرش کرد. صاحبان کشتی علت این تخلیه را یک توری معیوب می دانند. گروه های زیست محیطی ادعا کردند که این ماهی ها عمداً ریخته شده است.

حقیقت هرچه که باشد، آن منظره از زندگی دریایی تلف شده نوک کوه یخ بود: ارقام WWF نشان می دهد که در سال 2019، حداقل 230000 تن ماهی در آب های اتحادیه اروپا ریخته شده است. بیشتر ضایعات – 92٪ – مربوط به صید ترال در کف است، یک روش ماهیگیری که کف دریا را خراش می دهد و هر چیزی را که در مسیر خود قرار دارد به طور بی رویه جمع می کند.

اما این رقم کسری کوچک از یک موضوع حتی بزرگتر جهانی است. سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) تخمین می زند که 35 درصد از تمام ماهی ها، سخت پوستان و نرم تنان برداشت شده از اقیانوس ها، دریاچه ها و مزارع پرورش ماهی، قبل از رسیدن به بشقاب هدر می روند یا تلف می شوند.

ماهی ها بسیار فاسد شدنی و شکننده هستند، که آنها را در برابر ضایعات آسیب پذیرتر می کند، مشکلی که با خونریزی ماهی در هر مرحله از زنجیره تامین تشدید می شود. پیت پیرسون، مدیر ارشد ضایعات غذایی در WWF می‌گوید ضایعات ماهی به‌ویژه تکان‌دهنده است، زیرا آنها “حیوانات وحشی هستند، بنابراین ما در حال برداشت از حیات وحش هستیم”.

جمعیت ماهی ها در حال حاضر توسط صید بی رویه، آلودگی و بحران آب و هوا تهدید می شود. با توجه به اینکه نرخ فعلی مصرف ماهی پیش بینی می شود تا سال 2050 دو برابر شود، زباله ها به طور فزاینده ای در رادار تنظیم کننده ها قرار می گیرند. عمر پناروبیا، افسر شیلات در فائو می‌گوید: «ما باید کاری در مورد آن انجام دهیم.

کارشناسان می گویند که این با درک اینکه دقیقاً چه چیزی باعث ضایعات بین برداشت و بشقاب می شود، شروع می شود. این کار به دلیل زنجیره‌های تامین غیرشفاف شیلات، و مجموعه داده‌های ناقص که ناهماهنگ هستند، دشوار می‌شود، اگرچه شواهد واضح است که بیشتر ضایعات ماهی از نقطه استخراج شروع می‌شوند.

کمتر از نیمی از ماهی های مصرف شده توسط مردم به صورت وحشی در دریا صید می شود. پیرسون می‌گوید: «چنان فراوانی وجود دارد که ما رشد کرده‌ایم تا با نرخ‌های تلفات معین مشکلی نداشته باشیم،» اگرچه اشاره می‌کند که 34 درصد از ذخایر دریایی جهان اکنون بیش از حد صید می‌شوند. صید جانبی (صید ناخواسته، ماهی ناخواسته) نیز یک مشکل رو به رشد است: تقریباً 10 درصد از ماهیان صید شده در وحشی هر ساله در سراسر جهان دور انداخته می شوند که نشان دهنده 8.6 میلیون تن حیوان است. مقصر اصلی تجهیزات ماهیگیری نادقیق و سیاست هایی هستند که به ماهیگیران اجازه می دهد گونه های غیر هدف را دور بریزند.

یک محرک اقتصادی نیز وجود دارد. رشید سومیلا، استاد اقتصاد اقیانوس و شیلات در دانشگاه بریتیش کلمبیا، می‌گوید: «من فکر می‌کنم ارتباط قوی بین یارانه‌ها و زباله‌های موجود در آب وجود دارد.

تحقیقات Sumaila نشان می‌دهد اگرچه یارانه‌ها از لحاظ تاریخی برای حمایت از ماهیگیران کوچک ابداع شده‌اند، اما امروزه 80 درصد از 35.4 میلیارد دلار (26.4 میلیارد پوند) یارانه ماهیگیری به تعداد انگشت شماری از ناوگان صنعتی اختصاص می‌یابد. اینها شامل ترالرهای غول پیکری می شود که به طور منحصر به فردی برای سفر به دریاهای آزاد و ماهیگیری بیش از حد مجهز هستند که منجر به دور انداختن آنها در مقیاس صنعتی می شود.

سومیلا می‌گوید که تأثیر صید غیرقانونی و گزارش‌نشده نیز مهم است، زیرا احتمالاً تن‌های بیشتری را در ضایعات ماهی‌های جهانی افزایش می‌دهد.

غذا برای 3 میلیارد نفر

ضایعات ماهی چیزی بیش از از دست دادن فیزیکی ماهی است: برای 3 میلیارد نفری که رژیم غذایی آنها به ماهی بستگی دارد، یک فرصت غذایی از دست رفته است.

«روایت این است که ما باید برای تغذیه توده‌های در حال رشد بیشتر تولید کنیم، اما بهترین راه برای این است [increasing] Shakuntala Thilsted، رهبر جهانی تغذیه و سلامت عمومی در World Fish و برنده جایزه جهانی غذا در سال 2021 می گوید: عرضه باعث کاهش تلفات و ضایعات می شود.

بسیاری از سیستم های کنترل شده آبزی پروری (یا “مزرعه های ماهی”) – که بیش از نیمی از عرضه ماهی ما را تولید می کنند – را به عنوان راه حلی برای هدر رفتن ماهیگیری وحشی می دانند. اما دیو لاو، دانشمند ارشد در مرکز جانز هاپکینز برای آینده‌ای قابل زندگی، می‌گوید که عوامل مختلفی مانند بیماری‌ها نیز باعث خسارات قابل توجهی در مزارع می‌شوند. لاو می گوید: «مرگ و میر در استخرهای ماهی در واقع منبع مهمی از غذای بالقوه از دست رفته است.

ضایعات ماهی پس از برداشت ادامه می یابد – اگرچه نحوه باز شدن آنها بسته به مکان متفاوت است. به گفته پناروبیا، فائو تخمین می زند که 27 درصد از کل ماهیان در سطح جهان پس از فرود تلف یا تلف می شوند، اما در کشورهای کم درآمد احتمال تلف شدن ناخواسته ماهی تا تلف شدن آن بیشتر است.

یک مطالعه نشان داد که در غنا، بورکینافاسو و توگو، 65 درصد از ماهی های تلف شده در خشکی به دلیل حمل و نقل نامناسب، نبود امکانات ذخیره سازی و خنک کننده در کشتی های ماهیگیری و در طول زنجیره تامین طولانی است.

ماهی ها نیز پس از توزیع ناپدید می شوند، اما در اینجا مقصر خرده فروشان و مصرف کنندگان هستند، تقریباً منحصراً در کشورهای با درآمد متوسط ​​و بالا. در آمریکای شمالی، اقیانوسیه و اروپا، ضایعات ماهی در مصرف بسیار بیشتر از هر منطقه دیگری در جهان است.

پیرسون فکر می‌کند که خرده‌فروشان در ایالات متحده تا حدی با اولویت دادن به ماهی‌های بزرگ و تازه برای فروش با قیمت بالاتر که به سرعت فاسد می‌شوند، به این مشکل کمک می‌کنند. او می‌گوید: «این یک تراژدی واقعی است، زیرا تمام مسیر را در زنجیره تأمین جابجا کرده است، و پس از آن ما با نرخ ضرر 10 تا 30 درصدی در فروشگاه مواد غذایی راحت هستیم».

زمانی که خرده‌فروشان ماهی تازه را در اولویت قرار می‌دهند، «اثر موجی این است که مصرف‌کنندگان بیشتر آن را در خانه‌های خود هدر می‌دهند. درصد به مصرف کنندگانی می رسد که ماهی نخورده را در سطل زباله می گذارند.

یخ زده؟

راه حل هایی برای کاهش فساد ماهی در طول زنجیره تامین وجود دارد. افزایش دسترسی به فناوری‌های زنجیره سرد در کشورهای کم‌درآمد، همراه با روش‌هایی مانند چادرهای خشک‌کن با انرژی خورشیدی، می‌تواند ماندگاری ماهی را افزایش دهد. Peñarubia می‌گوید ماهیگیران و پردازنده‌ها همچنین به آموزش در مورد نگهداری و نگهداری بهتر ماهی نیاز دارند تا تلفات را محدود کنند.

در پایان مصرف‌کننده، پیرسون و لاو استدلال می‌کنند که ما باید افراد بیشتری را تشویق کنیم که ماهی منجمد را انتخاب کنند، که می‌تواند تقاضا برای ماهی تازه در فروشگاه‌های مواد غذایی را کاهش دهد و مقداری را که در خرده‌فروشی و خانه‌های مردم تلف می‌شود، محدود کند.

Thilsted پیشنهاد می‌کند که اشتهای خود را فراتر از فیله ماهی همه‌جا به ماهی‌های کوچک‌تر و دوکفه‌ای‌ها که می‌توانند به طور کامل برای کاهش ضایعات مصرف شوند، متنوع کنیم. «اگر مفهوم ما از «ماهی» فیله‌ای روی ماهیتابه باشد، پس ما در مسیر تلفات و هدر رفتیم، زیرا بخش خوراکی آن را به بخش کوچکی از کل کاهش داده‌ایم.»

محصولات جانبی ماهی موجود را می توان گرفت و به محصولات جدید تبدیل کرد. سر، باله ها و استخوان های ماهی از صنعت ماهیگیری در حال حاضر منبع کود و خوراک هستند. اکنون مبتکران در حال یافتن کاربردهایی برای همه چیز از پوست ماهی برای درمان سوختگی و ضایعات سخت پوستان برای ساخت بسته بندی های زیست تخریب پذیر هستند.

پیرسون می‌گوید: «ایده استفاده کامل چیزی است که باید در تمام زنجیره‌های تأمین مواد غذایی فراگیر شود»، که با این حال هشدار می‌دهد که ما نباید در این راه‌حل‌ها اغراق کنیم. مگر اینکه محصولات جانبی ماهی جایگزین سهمی از تقاضای ماهی شوند، آنها صرفاً از ضایعات استفاده می کنند – نه کاهش آن در منبع.

پیرسون می گوید، در نهایت، پیشگیری بهترین راه حل است، از دریا شروع می شود، جایی که این مشکل شروع می شود. ماهیگیران باید به تجهیزات انتخابی بیشتری برای ماهیگیری مجهز شوند و با سیاست هایی که از دور ریختن ماهیگیری جلوگیری می کند، کمک کنند. سومیلا بر نیاز به “یارانه های خوب” که می تواند به سمت ماهیگیری هدایت شود که به پر کردن ذخایر وحشی کمک می کند تأکید می کند: “ما باید پول مالیات دهندگان را در راه هایی خرج کنیم که بازخورد مثبت مردم به طبیعت و طبیعت به مردم را تقویت کند.”

پیرسون می‌گوید: برای نسل‌ها ما معتقد بودیم که “اقیانوس بزرگ است و ما می‌توانیم هر چیزی را که می‌خواهیم ببریم.” اکنون می‌آییم تا محدودیت‌های آن را ببینیم. و زمانی که محدودیت هایی دارید، باید کارآمدتر شوید.»