هواداران سیتی به یاد قدرت شفابخش دی بروین و قهرمانی احتمالی لیگ | شهر منچستر

اچچگونه یک قلب شکسته را ترمیم می کنی؟ نه به معنای واقعی کلمه. اگر منچستر سیتی هستید، راه حل شما برای یک قلب شکسته احتمالا این است که 30 میلیون پوند را برای استخدام 50 بهترین جراح قلب در جهان برای دفیبریلاسیون آن برای 10 سال آینده خرج کنید.

اما از نظر عاطفی، روشی که از گذشته برای غلبه بر یک آسیب اخیر قابل احترام است، این است که اطراف خود را با عزیزان محاصره کنید، خود را به کارتان بیندازید و لذت های ساده زندگی را دوباره کشف کنید، که در مورد سیتی معمولاً شامل کتک زدن های بی رحمانه تا نیمه است. تیم های لیگ برتر در اینجا این نیوکاسل یونایتد بدبخت بود که کلاس بوکس سیتی بود، وان هاجن داز به اندازه خانواده آنها، غنایم ساعت 3 صبح آنها با یک سابق گمشده.

البته تالار مادرید بعد از ظهر آویزان بود. چطور ممکن نیست؟ کمتر از 96 ساعت از شکست دیرهنگام آنها در نیمه نهایی لیگ قهرمانان نگذشته بود، و حتی با باریدن گل ها در ورزشگاه اتحاد، حال و هوای غم انگیز عجیبی در این مکان وجود داشت، شاید شبیه به بوفه انگشت شما. تشییع جنازه مادربزرگ خوشمزه، سالم، اما آیا واقعاً می‌توانید از یک پای مرغ بالتی لذت ببرید، وقتی نانا هشت فوت دورتر در تابوت باز دراز کشیده است؟ هواداران نیوکاسل در مورد شانس تلف شده سیتی در لیگ قهرمانان شعار می دادند و با خوشحالی آن زخم باز را خراش دادند. در حقیقت، احتمالاً به آنها کمک نکرد.

عبارت جالبی در یادداشت های برنامه پپ گواردیولا وجود داشت که در آن او به طور خلاصه شکست رئال مادرید را منعکس کرد و افزود: “اما اکنون با مردم خود به اینجا بازگشته ایم.” این شواهدی از ذهنیت قلعه‌ای بود که او از زمانی که به منچستر آمده بود سعی در ایجاد آن داشته است – باید گفت که با موفقیتی متفاوت. اکنون متوجه شدید که چرا او در کنفرانس مطبوعاتی جمعه خود به صراحت درباره ویرانی خود صحبت کرده بود، چرا اصرار داشت که سیتی بتواند با این شکست زندگی کند، اما هرگز آن را فراموش نکنید. تمام بعدازظهر می‌توانستید او را ببینید که دست‌هایش را روی خط تماس مثل آدم‌های تبلیغاتی تکان می‌دهد و سعی می‌کند جمعیت را به جنون داغ تبدیل کند.

اما جمعیت ورزشگاه اتحاد بی قید و شرط سروصدا نمی کند. تا حدودی این به دلیل تعداد قابل توجه توریست است، مشکلی که در بسیاری از باشگاه‌های بزرگ وجود دارد. با این حال، بیشتر به این دلیل است که جمعیت در شرایط سختی به سر می‌برند و در چند فصل گذشته احتمالاً می‌توانید تعداد دفعاتی را که این استادیوم با ناملایمات واقعی روبرو شده است، روی انگشتان خود بشمارید. در عوض، دمای پیش‌فرض استادیوم اتحاد بین سه حالت جابه‌جا می‌شود: ناراحتی غرغر، پیروزی پر شور و نوعی صدای سفید – صدای 600 پاس تکمیل‌شده با نرخ موفقیت 92 درصد، سر و صدای وجود بدون اصطکاک.

در مراحل اولیه، عصبانیت غرغره بود که بر آن تاثیر می گذاشت. آیمریک لاپورته و ژائو کانسلو موقعیت های بزرگی را از دست دادند. همینطور کریس وود برای نیوکاسل. رحیم استرلینگ اعصاب باقیمانده را با یک گل ساده حل کرد. اما نیوکاسل هنوز هم می‌توانست با سهولت کامل توپ را در زمین بازی کند، هنوز هم می‌توانست توپ‌های دوم زیادی را در خط میانی به دست بیاورد، اغلب اوقات فقط یک پاس خوب از باز کردن کامل سیتی.

با این حال، حدود نیم ساعت بعد، اتفاق خنده‌داری افتاد. کوین دی بروین از موقعیت خود در کانال چپ به بالا نگاه کرد، مجموعه ای مختصر از محاسبات را انجام داد و یک ضربدر زیبا برای گابریل ژسوس در پست عقب بازی کرد. عیسی نمی توانست کاری با آن انجام دهد، اما به نظر می رسید که جادوی دی بروین فورا چیزی عمیق و اساسی را در استادیوم بیدار کرد. یادآوری از آنچه سیتی در آن خوب است. یادآور قدرتی که هنوز دارند. شاید حتی یادآوری باشد که چرا همه آنها این کار را انجام می دهند.

این، به اندازه هر کاری که او از نظر فیزیکی می تواند با فوتبال انجام دهد، استعداد دی بروین است. سیتی علیرغم همه برتری های فردی خود، بازیکنان بسیار کمی دارد که می توانند حال و هوای بازی را تغییر دهند، جمعیت را روی پا بگذارند، و آب و هوا را تغییر دهند.

در واقع، این کاملا درست نیست. ریاض محرز می تواند این کار را انجام دهد. فیل فودن می تواند این کار را انجام دهد. جک گریلیش در بهترین حالت خود مطمئناً می تواند این کار را انجام دهد. مشکل این است که آنها به ندرت فرصت انجام این کار را پیدا می کنند: تیم سه گانه توسط مدافعان، بسته به یک طرح اصلی پیچیده که اساساً مستلزم حفظ توپ بسیار سریع است.

احساس می کنید دی بروین از این نظر تقریباً منحصر به فرد است: بازیکنی که بیش از هرکسی مرکز احساسی این تیم به نظر می رسد. وقتی او وزوز می کند، شهر غوغا می کند. وقتی او ناپدید می شود، حتی اگر آنها برنده شوند، چیزی در مورد آنها سرد و دلسرد می شود.

مطمئناً تصادفی نیست که او نتوانست هیچ یک از دو بازی آخر سیتی را از لیگ قهرمانان اروپا به پایان برساند: پس از 72 دقیقه پرچمدار در مادرید از زمین خارج شد، سال گذشته توسط آنتونیو رودیگر در فینال مقابل چلسی حذف شد. هر بار که سیتی به رقابت ادامه می داد، به ایجاد موقعیت ادامه می داد. اما چیزی کم بود: هیجان، دندان ها، این مفهوم که هر لحظه ممکن است چیزی از هیچ به ذهن متبادر شود.

پس بحران تمام شد؟ این بحث در مورد اینکه آیا تیمی که قرار است چهارمین عنوان قهرمانی خود را در پنج سال گذشته کسب کند، به نوعی شکست خورده یا کوتاهی کرده است، همیشه به شدت مضحک به نظر می رسید. به همین ترتیب، اصرار بسیاری از هواداران سیتی مبنی بر اینکه آنها به نوعی مورد لعن و بدشانسی قرار گرفته اند، قربانیان برخی توطئه های تشکیلاتی هستند. با وجود تمام ناراحتی های اواسط هفته، آنها به تازگی نیوکاسل را 5-0 شکست داده اند، هر هفته بازی دی بروین را تماشا می کنند و در آستانه قهرمانی در لیگ برتر هستند. فعلا حالشون خوب میشه