قراضه چهار بازی برای حفظ لیدز می تواند اشتهای مارش را برای مصیبت تحریک کند | لیدز یونایتد

تیروحیه او در اتاق گرم شده بود، در مرز شورش. ژانویه 2015 بود و نیویورک ردبولز تصمیم گرفته بود که جلسه ای را در تالار شهر با دارندگان بلیط های فصلی ترتیب دهد، تصمیمی که آنها به سرعت پشیمان شدند. ده روز قبل از آن، باشگاه مایک پتکه، مربی محبوب خود را اخراج کرده بود. اکنون، در یک شب سرد جمعه در هریسون، نیوجرسی، حدود 300 طرفدار خشمگین ردبولز می‌خواستند دلیل آن را بدانند.

با وجود اینکه قرار بود این جلسه غیرقانونی باشد و هیچ رسانه ای دعوت نشده بود، فیلم این عصر پر هرج و مرج به سرعت راه خود را در فضای مجازی پیدا کرد. مدیر کل، مارک د گراندپر، و مدیر ورزشی، علی کورتیس، بی‌رحمانه مورد سرزنش قرار می‌گرفتند و در هر لحظه حرفشان قطع می‌شد. “بچه ها شما چرندیات را نمی دانید!” یکی از هواداران بر سر آنها فریاد زد. برخی از هواداران خواستار بازپرداخت بلیط فصل خود شدند. دیگران صرفاً می خواستند نسبت به تصمیم اخراج پتکه، مردی که ردبول ها را به برخی از بزرگترین موفقیت های تاریخشان رسانده بود، ابراز انزجار کنند و یک مربی جوان بی خیال به نام جسی مارش را جایگزین او کنند.

برای مارش، که 10 روز قبل این شغل را با وجود داشتن حداقل تجربه مربیگری در لیگ برتر فوتبال، به او واگذار کردند، این ترسناک ترین معرفی بود که می توان تصور کرد. در حالی که توهین‌ها در سراسر اتاق پخش می‌شد، در حالی که نیویورکی‌های متحیر قول می‌دادند که دیگر از استادیوم بازدید نکنند، مارش به سادگی نشسته بود و به گوش می‌داد. در نهایت نوبت او بود که میکروفون را در دست بگیرد و صحبت کند و یک واقعیت بلافاصله به طرز عجیبی آشکار شد. داشت لذت می برد.

مارش گفت: «باور کنید یا نه، من عاشق این اشتیاق هستم. باشگاه های زیادی در این لیگ وجود دارند که هیچ کدام از این ها را ندارند. می‌دانم که مربی این تیم چقدر افتخار دارم. من برای حضور در اینجا هیجان زده هستم.»

یکی از طرفداران بر سر او فریاد زد: “تو یک سال فرصت داری.”

“میدونی چیه؟” مارش شوت برگشت. صادقانه بگویم: “من هر چیزی را که بتوانم به دست می‌آورم می‌گیرم.” این خط چند خنده به همراه داشت، و همانطور که او به صحبت ادامه می داد، مارش شروع به تسخیر اتاق کرد. به نوعی، این موقعیت ها جایی است که او همیشه در عنصر خود بوده است: ارتباط، برقراری ارتباط، کار کردن با یک جمعیت، بیان دیدگاه خود. او به هوادارانی که از تغییر اساسی می ترسیدند اطمینان داد.

او گفت: “من اینجا نیستم که همه چیز را 180 درجه ببینم.” من اینجا نیستم تا هویت باشگاه را از بین ببرم. سه سال بعد، زمانی که مارش باشگاه را به دو عنوان قهرمانی لیگ و یک نیمه نهایی لیگ قهرمانان کونکاکاف ترک کرد، منصفانه است که بگوییم او اثری از خود بر جای گذاشته بود.

بنابراین، به هر حال، کل کسب و کار گرفتن هدایت از یک اسطوره باشگاه با حسن نیت و جلب نظر هواداران بدبین: بله، جسی مارش آنجا بوده و این کار را انجام داده است. 16 روز و چهار بازی آینده مشخص خواهند کرد که آیا تصمیم لیدز یونایتد برای اخراج مارسلو بیلسا عزیز تصمیم درستی بوده است یا خیر.

در حالی که مارش برای بزرگترین مبارزه دوران مدیریتی خود آماده می شود، لازم به یادآوری است که با وجود تمام تردیدها و تمسخرهایی که او در هفته های اولیه حضور در فوتبال انگلیس به خود جلب کرده است، با وجود تمام استرس ها و فشارهایی که در طی دو هفته آینده در انتظار او هستند، شک دارید. این دقیقاً همان چیزی است که او آن را دوست دارد.

جاش وولف، هم تیمی سابقش در شیکاگو فایر، یک بار سبک بازی مارش را توصیف کرد: «غر زدن زیاد، عصبانیت و ناله کردن زیاد». مارش، یک هافبک دفاعی پست و بدنی که 57 کارت زرد گرفت، از آن دسته افرادی بود که اگر کارت زرد را نداشت، به دنبال کارت زرد می گشت. مشاجره و دعوا در رختکن امری عادی بود. و همینطور در مورد مربی مارش که برند شخصی خود را بر اساس سلیقه برای رویارویی سازنده بنا کرده است.

سه سال پیش ویدئویی به طور گسترده به اشتراک گذاشته شد از فریاد زدن مارش بر سر بازیکنانش در ردبول سالزبورگ در جریان بازی لیگ قهرمانان اروپا در آنفیلد. “این یک بازی دوستانه لعنتی نیست [It is not a fucking friendly]!» او در ترکیبی جالب از آلمانی و انگلیسی به سر می برد. “این یک بازی لعنتی در لیگ قهرمانان است [game]! ما باید [we must] لعنتی گیر کن!» شور و شوق سخنرانی مارش طرفداران زیادی را به خود جلب کرد، اما همه محتوای آن را درک نکردند. او تیمش را سرزنش می کرد که به بازیکنان لیورپول بیشتر سرزنش نکرد. او می خواست که آنها انتقام بگیرند.

در حال حاضر، اگر هشت بازی اول او در لیدز را با 26 بازی تحت هدایت بیلسا در این فصل مقایسه کنید، می توانید عناصری از این سبک را مشاهده کنید که شروع به نفوذ کرده اند. خطاها در هر بازی از 14 به 17 افزایش یافته است. مالکیت از 54٪ به 50٪ کاهش یافته است. مهمتر از همه، دفاع فاجعه آمیز تشدید شده است، سیستم نشانه گذاری انسان بیلسا برای دفاع منطقه ای کنار گذاشته شده است و نتایج شروع شده است. از آنجایی که مارش اعداد اصلی لیدز را در اختیار گرفت نشان می دهد که آنها در دفاع و حمله در نیمه اول هستند، حتی اگر 4-0 در خانه منچسترسیتی را شکست دهند – همان تیمی که در این فصل 6 گل از تیم بد بخت مارش گذشت. – یادآور ضعف هایی بود که باقی مانده است.

مطمئناً دوران مارش در لایپزیگ مانند یک اشتباه از سوی هر دو به نظر می رسد، تیمی که به تدریج در حال تبدیل شدن به یک تیم مبتنی بر مالکیت بود و تحت هدایت یولیان ناگلزمن مربی ای را استخدام می کرد که هنوز با دکترین ضد حمله و ضد پرس ازدواج کرده بود. احساس می‌کند لیدز یک باشگاه مناسب‌تر است، یک باشگاه طبقه کارگر با ذهنیت محاصره دائمی و گوش مشتاق برای کوچک‌ترین چیزها. او مدت کوتاهی پس از ورود گفت: “من دوست دارم آدم ضعیفی باشم.” “من نمی دانم چرا. من با آن همذات پنداری می کنم.» سوال اصلی، از آنجایی که لیدز یکشنبه با لیست بازی های غیر قابل رغبت از آرسنال، سپس چلسی و برایتون در خانه و دیدار از برنتفورد در روز پایانی روبرو می شود، این است که آیا برای حفظ آنها کافی است یا خیر. چهارم از پایین، دو امتیاز بیشتر از اورتون اما با یک بازی بیشتر، سرنوشت لیدز دیگر در دست آنها نیست و مارش هم همینطور.

با وجود تمام انتقاداتی که به انتصاب او می شود، مارش بهتر از هرکسی می داند که این بردها و امتیازات هستند که او را مشخص می کنند. الهام بخش یا آزاردهنده؟ کاریزماتیک یا خودپسند؟ یک رویا یا به سادگی مردی که عاشق صدای صدای خودش است؟ مارش هفت سال پیش به هواداران متخاصم ردبولز گفت: “اگر ما شکست بخوریم، از من متنفر خواهید شد.” “اگر ما برنده شویم، شاید یاد بگیری من را تحمل کنی.”

در 24 مه به جاناتان لیو بپیوندید تا با اندی کول و سایرین، در مورد نقشی که فوتبالیست های سیاهپوست بریتانیایی در داخل و خارج از زمین بازی کرده اند صحبت کنید. بلیط را از اینجا رزرو کنید.