رنجرز در فینال لیگ اروپا قدرت اتحاد را نشان می دهد و ترسی ندارد | رنجرز

آ قسمت بعد از مسابقه برای قدردانی متقابل به عنوان stragglers راه خود را در امتداد Paisley Road West کمی قبل از ساعت 11:30 شب پنجشنبه. طرفدار RB Laipzig: “استادیوم عالی.” طرفدار رنجرز: “ما ضعیف بودیم.” طرفدار لایپزیگ: «زیر سگ؟ اینجا گلاسکو رنجرز است.» خنده، دست دادن و هر دو به راه خود ادامه دادند.

هر کسی که به روح فوتبال علاقه دارد – قطعاً در آلمان – ممکن است مناسب بداند که رنجرز به قیمت از دست دادن شاخه ورزشی یک امپراتوری نوشیدنی های انرژی زا به فینال لیگ اروپا صعود کند. ردبول و بال‌هایش نمی‌توانند ایبروکس را هنگام خواندن از صحنه بالا ببرند. کسانی که به عنوان بخشی از گروه لایپزیگ از آن بازدید کردند، به نظر می رسید که از جو بسیار شدیدتر از یک هفته قبل در RB Arena شگفت زده شده بودند.

آنچه که تبادلات اواخر شب بیشتر نشان داد این احساس بود که رنجرز هنوز به عنوان اپراتورهای جدی در اروپا در نظر گرفته می شود. اگرچه مسائل مختلف، عمدتاً با یک پایه در تاریخ، پشتیبان این نکته است، اما باور نکردنی است که جووانی فن برونکهورست تیمش را به فینال در سویا هدایت کند. این کاملاً به اعتبار رنجرز است. آنها کاملا لیاقت حضور در آنجا را دارند. بارسلونا و ناپولی از جمله تیم هایی هستند که حتی نتوانستند به جمع چهار تیم پایانی صعود کنند. با توجه به اینکه وستهم و لستر در همان شبی که رنجرز ایبروکس را به وجد می آورد، زحمت کشیدند.

مقیاس موفقیت تکاوران زمانی که پرسنل آنها مورد ارزیابی قرار می گیرند تاکید می شود. جیمز تاورنیر، مدافع راست، بهترین گلزن لیگ اروپا است. آلن مک گرگور دروازه بان 40 ساله است. آلفردو مورلوس، مهاجم اصلی ون برونکهورست، هر دو بازی نیمه نهایی را از دست داد. کمر روف پشتیبان او نیز همینطور بود. به سختی می توان به اسکات رایت، رایان جک، جو آریبو، فشن ساکالا، برنا باریسیچ یا کانر گلدسون اشاره کرد که تیم اصلی بوروسیا دورتموند یا لایپزیگ را دچار مشکل نخواهند کرد، اما هر دو باشگاه آلمانی توسط رنجرز کنار گذاشته شده اند. مسیر به مناسبت نمایش در سویل در 18 مه.

جان لاندسترام عزیز کنونی هواداران آیبروکس است و نسبت به این فصل بسیار پیشرفت کرده است، اما واقعیت این است که این انتقال رایگان از شفیلد یونایتد که در آن زمان قهرمان قهرمانی شده بود، که بین هافبک میانی و دفاع میانی در حال اختلاط بود، لایپزیگ را فتح کرد. تیمی که شامل یک مهاجم به نام کریستوفر انکونکو است که مورد توجه باشگاه های برتر قاره است و ارزش آن 70 میلیون پوند است. رنجرز راگ تگ روورز نیستند اما در سیاه و سفید هیچ کاری در فینال اروپا ندارند.

هواداران رنجرز نباید در چنین تحلیل های صادقانه ای گریه کنند. در عوض، آنها باید از وحدت – و مهارت – لذت ببرند که آنها را تا اینجا رسانده است. زمانی که سلتیک به فینال جام یوفا در سال 2003 رسید – همچنین در سویا – وجود هنریک لارسون برجسته به این معنی بود که آنها می‌توانستند در رقابت در حالت تقلب متهم شوند. وجه اشتراک باشگاه های گلاسکو، حتی با فاصله 19 سال، پس زمینه استادیوم است که به طور مداوم مخالفان خارجی را عصبانی کرده است. به نظر می‌رسید که صدای سرگیجه‌آور Ibrox، لایپزیگ را فلج کرده است، همانطور که در زمان‌های اخیر براگا، ستاره سرخ بلگراد و تعداد بیشماری دیگر را انجام داده است.

رنجرز هیچ دلیلی برای ترس از اینتراخت فرانکفورت ندارد. با توجه به امتیازات لیگ برتر اسکاتلند که به شهرستان راس کانتی و مادرول ارسال شد و مسابقات نیمه نهایی جام لیگ توسط هیبرنیان، بسیار کنجکاو است که بیان شود. اروپا شخصیت دوگانه رنجرز را برجسته می کند. برخی از آن‌ها ممکن است تاکتیکی باشند – رنجرز می‌تواند در لیگ اروپا بسیار بیشتر از آنچه در خانه انجام می‌دهد ضدحمله کند – اما به نظر می‌رسد که مردان ون برونکهورست زمانی که حریف خارجی هستند، سطح بیشتری از انعطاف‌پذیری را به دست می‌آورند. استیون جرارد این را در دوران تصدی خود پرورش داد و توسعه داد. این تیم در واقع توسط جرارد ساخته شده است. با این حال، ون برونکهورست، با تبدیل شدن به چهارمین مربی ای که رنجرز را به فینال اروپا هدایت می کند، از سلف خود پیشی گرفته است. آینتراخت در رده یازدهم بوندسلیگا قرار دارد، نه پله پس از دورتموند و شش پله بعد از لایپزیگ. رنجرز از این نبرد لذت خواهند برد.

طرفداران سلتیک این مقایسه را دوست ندارند، اما این مقایسه معتبر است. زمانی که آنها پس از ورشکستگی مالی رنجرز در سال 2012 از مزیت رقابتی گسترده ای در اسکاتلند برخوردار شدند، نتوانستند چیزی مانند پیشرفت اروپایی که قدیمی ترین دشمنانشان در حال حاضر انجام داده اند داشته باشند. برای نشان دادن عجیب‌ترین زمان‌ها، نتیجه‌ای که سلتیک قهرمان اسکاتلند است و رنجرز ادعا می‌کند یک جام اروپایی، هر دو نیمه اولد فرم را کاملا راضی می‌کند. هر کدام می‌توانند از فوتبال مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا لذت ببرند، چیزی که از فصل 08-2007 چنین نبوده است. ضریب شارژ اسکاتلند به گونه ای است که دو شرکت کننده خودکار به عنوان استاندارد در بالاترین سطح رقابت های اروپایی در معرض دید هستند. در شرایطی که تیم ملی زیر نظر استیو کلارک در جایگاه خوبی قرار دارد، تصویر کلی سالم تر است.

رنجرز احتمالاً اهمیت چندانی به این موضوع نخواهد داد زیرا آنها 18 می و استادیوم رامون سانچز پیزخوان را پیش بینی می کنند. آنها نیز نباید; در دهه گذشته چنین مبارزاتی وجود داشته است که نیمه آبی گلاسکو حق دارند از لحظه و لحظه خود به تنهایی لذت ببرند. این اجرا در خور ستایش بسیار زیاد بوده است. احمقانه است اگر رد کنیم که بهترین لحظه آن هنوز در راه است.