به غول‌های انرژی مالیات نگیرید – آنها در آینده بریتانیا سرمایه‌گذاری می‌کنند. بیایید به آن بپردازیم | تسا خان

تیتصویری از السی، مستمری بگیر 77 ساله که سوزانا رید از صبح بخیر بریتانیا به عنوان مثال در مصاحبه با بوریس جانسون درباره بحران هزینه زندگی در روز سه شنبه استفاده کرد، تکان دهنده بود. مجبور به خوردن فقط یک وعده غذایی در روز و سوار شدن بر اتوبوس برای جلوگیری از روشن کردن بخاری در خانه: از نظر اخلاقی – و سیاسی – غیرقابل دفاع است. فقط تصور کنید که مردم چه اقدامات شدیدی را در پاییز انجام خواهند داد، زمانی که دما کاهش می یابد و قبوض انرژی دوباره افزایش می یابد.

به گفته رید، قبض انرژی السی از 17 پوند در ماه به 85 پوند در ماه افزایش یافته است. در همین حال، شرکت انرژی BP به تازگی سود سه ماهه اصلی خود را نزدیک به 5 میلیارد پوند اعلام کرد. سود شل احتمالاً به همین میزان زیاد خواهد بود. جانسون در پاسخ به این سوال که آیا می‌خواهد بخشی از سود غول‌های نفتی مانند بریتیش پترولیوم و شل را برای کمک به افرادی مانند السی دریافت کند، گفت: «اگر مالیات بادآورده‌ای را بر شرکت‌های انرژی اعمال کنید، به این معنی است که آنها را از تولید این شرکت منصرف می‌کنید. سرمایه‌گذاری‌هایی که می‌خواهیم ببینیم.»

لابی انرژی ادعا می کند که این صنعت 20 میلیارد پوند در پروژه های بریتانیا برای استخراج نفت و گاز از هم اکنون تا سال 2026 سرمایه گذاری خواهد کرد تا امنیت انرژی بریتانیا را ایجاد کند. با کنار گذاشتن یک لحظه از ضرورت انکارناپذیر آب و هوا برای حفظ نفت و گاز جدید در زمین، آیا مردم بریتانیا واقعاً از این “سرمایه گذاری” منبع مطمئنی از انرژی مقرون به صرفه به دست خواهند آورد، همانطور که به نظر می رسد جانسون معتقد است؟

به طور خلاصه: نه. طبق تحقیقات Uplift، سازمان مبارزاتی که من هدایت می کنم، سه چهارم این “سرمایه گذاری” برنامه ریزی شده – 72٪ – در میادین نفتی دریای شمال (در مقابل گاز) است و اکثر این نفت – 80٪ – احتمالاً خواهد بود. به خارج از کشور ارسال شود. سرمایه‌گذاری در این میادین نفتی سود کلانی را برای شرکت‌های انرژی که مجوز این مناطق را دارند، به همراه خواهد داشت، اما کمک چندانی به تامین انرژی برای خانوارهای بریتانیا نخواهد کرد.

فقط به میدان نفتی عظیم کلر BP در سواحل شتلند (نزدیک میدان کامبوی شل) نگاه کنید. بریتیش پترولیوم می‌خواهد در گسترش این میدان سرمایه‌گذاری کند – با کسب مجوز برای پروژه کلر ساوث خود – اما بعید است نفت موجود در آن به بریتانیا ختم شود: همانطور که اشاره شد، بریتانیا بیشتر نفت خود را صادر می‌کند.

هفته گذشته، وزیر بازرگانی، کواسی کوارتنگ، مملو از برنامه های BP برای توسعه یک میدان کوچکتر دیگر، Murlach بود. توییت کردن“من ترجیح می دهم بیشتر گاز خود را از داخل تامین کنیم.” اما ما محاسبه کرده‌ایم که اکثر – 80٪ – از ذخایر کوچک مورلاخ، دوباره نفت است، احتمالاً برای صادرات، با مقدار نسبتاً کمی گاز. بیشتر آنچه در دریای شمال باقی مانده نفت است. این تحولات مربوط به تامین امنیت انرژی بریتانیا نیست، بلکه صرفاً برای شرکت های نفت و گاز است.

اما سرمایه‌گذاری این شرکت‌ها در تامین انرژی تجدیدپذیر بریتانیا چیست، که – بر خلاف منابع نفت و گاز – در واقع منجر به کاهش قبوض انرژی می‌شود؟ Harbor Energy، بزرگترین اپراتور در دریای شمال، صراحتاً سرمایه گذاری در انرژی های تجدیدپذیر در آینده نزدیک را رد کرده است و در عوض به استراتژی صفر خالص خود و مشارکت در پروژه های جذب و ذخیره کربن در بریتانیا اشاره کرده است، فناوری که تاکنون در این زمینه کارساز نبوده است. مقیاس در سایر نقاط جهان است.

از 49 تولیدکننده فعلی نفت و گاز در دریای شمال، تنها 11 شرکت نیز انرژی های تجدیدپذیر را در بریتانیا تولید می کنند. حتی این بدان معنا نیست که نیرویی که آنها تولید می‌کنند به خانوارهای بریتانیا می‌رسد: برخی فقط برای تامین انرژی زیرساخت‌های نفت و گاز برق تولید می‌کنند. مردم بریتانیا از این موضوع چیزی عایدشان نمی شود.

آیا این همان سرمایه گذاری است که نخست وزیر می خواهد بیشتر از آن ببیند؟ تولید انرژی تجدیدپذیر کم یا اصلاً گرانبها، و حفاری های زیادی برای نفت برای صادرات توسط شرکت هایی که در سال های اخیر در عملیات خود در دریای شمال، مالیات شرکت بریتانیا را صفر پرداخت کرده اند؟ سال گذشته، دولت طرحی را تهیه کرد – قرارداد انتقال دریای شمال – که در آن هیچ هدف الزام‌آوری برای صنعت برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای یا سرمایه‌گذاری در انرژی‌های تجدیدپذیر گنجانده نشد.

استراتژی امنیت انرژی ماه گذشته هدیه دیگری به این صنعت بود. حفاری جدید نفت و گاز را دوبرابر کرد و دور جدیدی از مجوزهای نفت و گاز و روندی را برای تسریع تصویب پروژه‌های جدید مانند میدان گازی کامبو، کلیر ساوث و شل، اعلام کرد. به گفته Friends of the Earth Scotland، در صورت تایید، جکداو تنها حدود 1 تا 2 درصد از تقاضای گاز بریتانیا را در طول عمر خود تامین می کند، اما همان میزان آلودگی را به اندازه نیمی از انتشار سالانه اسکاتلند تامین می کند. استراتژی انرژی دولت تنها سه روز پس از صدور شدیدترین هشدار IPCC مبنی بر اینکه زیرساخت‌های سوخت فسیلی موجود و برنامه‌ریزی‌شده ما را از محدودیت‌های آب و هوای قابل زندگی عبور خواهد داد، صادر شد.

تولید جدید نفت و گاز داخلی در بهترین حالت، تأثیری حاشیه‌ای بر صورت‌حساب‌های انرژی بریتانیا خواهد داشت. این منبع انرژی ایمن و مهمتر مقرون به صرفه را فراهم نخواهد کرد. کاری که انجام خواهد داد این است که اطمینان حاصل شود که صنعت سوخت های فسیلی می تواند به درآمد نقدی نفت و گاز از دریای شمال ادامه دهد، در حالی که میلیون ها خانوار برای پرداخت صورت حساب های مارپیچ تلاش می کنند. اگر زمانی بود که دولت در کنار مردم بر سر تعداد انگشت شماری از شرکت‌های ثروتمند نفت و گاز قرار بگیرد، اکنون این لحظه است.