“این بخشی از کسی است که من هستم”: بردسلی پس از جراحات تلخ نیست و مجبور به خروج زودهنگام شد | زنان منچستر سیتی

سه سال پس از اینکه کارن باردسلی در شکست یک چهارم نهایی جام جهانی انگلیس مقابل نروژ، تاندون همسترینگ را از استخوان پاره کرد، شاید کمی زودتر از زمان برنامه ریزی شده او را مجبور به بازنشستگی کرد.

«نیاز به تعمیر داشت و متأسفانه تعمیر و توانبخشی درست در بحبوحه همه‌گیری سقوط کرد. دروازه بان می گوید و هرگز به نظر نمی رسید که درست باشد. ما تمام تلاش خود را کردیم و به نظر می رسد که من هرگز به طور کامل بهبود نیافته ام. من برای مدت کوتاهی به صورت قرضی به OL Reign رفتم [in Seattle] و دوباره عشق جدیدی برای بازی پیدا کردم. اما بله، متأسفانه، تاندون دوباره رفت و بعد از آن دیگر هرگز مثل قبل نشد.

بنابراین، پس از چند عمل جراحی دیگر، اساساً به نقطه‌ای رسید که از سطح خودم راضی نبودم و از برآورده نکردن انتظاراتم راضی نبودم.» تصویر بزرگ‌تر نیز نقش داشت: «اجازه دهید بگوییم جوان‌تر نمی‌شوم، و خطرات بیشتر از پاداش بود.»

بردسلی در سال 2013 به منچسترسیتی پیوست و در کالیفرنیا از پدر و مادری مانکونیایی به دنیا آمد، این فرصتی بود که به خانه برود. روز چهارشنبه پس از آخرین بازی خانگی سیتی در این فصل، او در زمین جشن گرفت. سیتی در جستجوی قهرمانی نیست، اما فوتبال لیگ قهرمانان اروپا در دستان آنهاست و با جمع آوری جام لیگ قاره ای در ماه مارس و با فینال جام حذفی در هفته در روز یکشنبه، این فرصت وجود دارد که فصل را با اوج بالایی پس از یک بازی پایان دهد. شروع سخت

بردسلی در مورد فینال ومبلی می گوید: “بدیهی است که مصدوم شدن به این معنی است که این یک ابزار واقعی نخواهد بود.” اما حضور در کل روز واقعاً خاص خواهد بود، نه تنها برای من، بلکه فکر می کنم برای دختران، برای باشگاه.

همانطور که فصل شروع شد، برای اینکه ببینیم چگونه به پایان رسیده است، به نوعی آرزو می کنیم که ای کاش فقط چند هفته دیگر فرصت داشتیم. گرفتن جام و شکست دادن چلسی در ومبلی در فینال جام حذفی، راهی واقعاً بسیار خوب برای پایان فصل و دوران حرفه ای من خواهد بود.

بردسلی موفقیت های بزرگی داشته است، 82 بار برای انگلیس بازی کرده، در هفت تورنمنت بزرگ بین المللی شرکت کرده و با تیم GB در بازی های المپیک 2012 لندن رقابت کرده است. مشکلات مصدومیت او را از شانس دومین بازی تابستان گذشته در توکیو محروم کرد.

“متاسفانه، [injuries have] او می گوید: بخش بزرگی از حرفه من بوده است. به نظر می‌رسد در بدترین زمان‌ها مجروح می‌شوم، اما در نهایت، این بخشی از داستان من است، بخشی از شخصیت من است، و به همان اندازه که عالی نبود و از آن لذت نمی‌برم، به شکل‌گیری شخصیت من کمک کرد. امروز.”

لندن 2012 یک رویداد برجسته بود. از نظر سایر تورنمنت های مهمی که من در آنها حضور داشته ام، کمی متفاوت است. او می‌گوید که بیشتر شبیه جشن گرفتن استعدادهای شگفت‌انگیز در ورزش است، زیرا بدیهی است که در دهکده با این همه ورزشکار باورنکردنی در مقایسه با او نیستی.»

«همه همینطورند. زمانی که سرنا ویلیامز یا لبرون جیمز، همه دونده‌های کلاس جهانی مانند یوسین بولت را می‌بینید، یک لحظه سورئال واقعی بود و می‌گویید: “چه خبر است؟” واقعا عالی بود

همچنین اولین تجربه من و تا کنون تنها تجربه برابری واقعی من بود. تیم مردان و تیم زنان همه چیز را دقیقاً یکسان انجام دادند و من فکر کردم که این باور نکردنی است و این واقعاً چشمان من را باز کرد که اوضاع چگونه باید باشد. حتی موضوع دریافت یکسان نبود، مسئله این بود که این منابع هستند که ما به طور مساوی تقسیم می کنیم.

ما در یک هتل ماندیم، وعده‌های غذایی یکسانی داشتیم، زمان‌های صرف غذا با هم داشتیم، محل‌های تمرینی مشترکی داشتیم. ما با یکدیگر آشنا شدیم … تجربیات خود را به اشتراک گذاشتیم.

شایسته خالکوبی حلقه های المپیک روی مچ دست او بود. او می‌گوید: «به یاد می‌آورم وقتی 15 یا 16 ساله بودم با برخی از دوستانم در دبیرستان شوخی می‌کردم و می‌گفتم: «آیا خوب نیست اگر یکی از ما به المپیک برود؟» ما گفتیم این تنها باری است که خالکوبی می کنیم. من در نهایت به المپیک رفتم و دوستانم گفتند: “خب، بهتر است به این قول عمل کنی.” چنین چیزهای کوچکی هرگز فکر نمی کنید اتفاق بیفتد.»