مسابقه اسب دوانی خیلی دور است که نمی توان نجات پیدا کرد. بهترین چیز بعدی این است که در مورد آن صادق باشیم | مسابقه اسب دوانی

مچند لحظه پس از عبور از سیم دوم در یک میدان 20 تایی، Eight Belles درشت باریک با دو قوزک جلویی شکسته در خاک فرو ریخت. در حالی که تلاش می کرد بایستد، استخوان گوشت را سوراخ کرد اما نتوانست. کف کت تیره اش و خون روی پاهای ژولیده اش زیر آفتاب اواخر بعد از ظهر می درخشید. در جایگاه جذاب چرچیل داونز، دریایی از لباس های رنگین کمانی و چهره های آرایش شده از وحشت و ناباوری یخ زد. مشت‌ها بلیط‌های شرط‌بندی و کوکتل‌های عرق‌ریزه را گرفته بودند، در حالی که آرواره‌ها زیر کلاه‌های شیک تزئین شده با تور و گل‌های پلاستیکی ارزان‌قیمت آویزان بودند. زندگی او که تازه وارد سومین سال خود شده بود، در آنجا در خاک و در پس زمینه گلدسته های دوقلو عتیقه به پایان رسید، درد و رنجی که در چشمانش دیده می شد تنها کسانی بودند که بالای سرش ایستاده بودند، در حالی که دامپزشک پیست دوز کشنده را فشار داد تا به رنج او پایان دهد. .

اگر هشت بلز از دربی کنتاکی 2008 جان سالم به در می برد، اکنون 17 ساله می شد، اسبی که به سال های طلایی خود نزدیک می شد. اما به دلیل استرس شدیدی که به خاطر کاری که مجبور به انجامش شده بود، اینطور نشد. سرنوشت اسب‌های مسابقه بی‌شماری پس از او نیز چنین بوده است. با وجود این، به دلیل فقدان طولانی مدت مقررات صنعت مسابقه، ثبت رکورد، شفافیت و تمایل، آمار واقعی هرگز نمی تواند مشخص شود.

ما به دربی امسال در روز شنبه نزدیک می شویم و در پی مرگی که مانند هشت بلز، هیچ کس آن را از دست نداد: مرگ مدینه روح پر ستاره. این دو قهرمانی که بیش از یک دهه از همدیگر متولد شده اند وجه اشتراک زیادی دارند. هر دو ستاره مشهورترین نژاد آمریکا در جریان استرس شدید فیزیکی اجرا جان خود را از دست دادند و هر دو فقط سه سال داشتند. با وجود سال‌ها بین مرگ‌شان، هر دو اسب نیز جرقه‌ای در مورد اخلاق و درستی این ورزش حساب کردند. چیزی که به وضوح تغییر نکرده است این است که اسب ها به طور معمول بر اثر حملات قلبی فاجعه بار و شکستگی دست و پا در حالی که در هجوم مسابقه و تمرین هستند می میرند. در حال حاضر این اتفاق کمتر از سال 2008 نیست. برای یک باشگاه ورزشی پر از افرادی که در یافتن الگوها ماهر هستند، امیدوارم آنها بتوانند یکی را در اینجا ببینند. مهمتر از آن این است که آنها آن را اعتراف کنند.

بنابراین همچنان باید تمرین اسب دوانی را زیر سوال ببریم. در تئاتر افکار عمومی، آینده قابل احترام این ورزش دور از انتظار است. مسابقه به سختی می تواند راه خود را از طریق یک رسوایی قبل از اینکه رسوایی دیگری در میان باشد، طی کند. پس از مرگ مشکوک روح مدینه در ماه دسامبر، داستان غم انگیز یک طرح خلاق پنج ساله در ماه فوریه رخ داد که هیچ کس در قبال آن پاسخگو نخواهد بود. همین امر در مورد بی عدالتی عجیبی که در مزرعه مجلل WinStar بر سر نریان هشت ساله Laoban افتاد.

افراد ناشناخته ای مانند مادیان 23 ساله Keepthename وجود دارند که در جوانی به قیمت 250000 دلار فروخته شده بود و در اوایل دهه 2000 توسط مربی تالار مشاهیر، استیو آسموسن، آموزش دیده بود، قبل از اینکه به یک زندگی پرورش دهند. مادیان شاه بلوط براق با علامت لیوان شراب روی بینی او 12 کره را طی 17 سال تولید کرد. او یک جنگجو بود. سپس چند هفته پیش در اوایل آوریل، Thoroughbred Athletes, Inc، یک امداد اصیل مستقر در اوکلاهاما، او را در خط لوله کشتار شناسایی کرد. او با جمجمه ای له شده کثیف و لاغر شده بود. سرش از درد و ناامیدی پایین آویزان بود. او منظره ای از بدترین غفلت قابل تصور بود. نجات برای خرید او از “قاتل” کمک مالی جمع آوری کرد و بلافاصله او را به روش انسانی کشته شد. عفونت شدیدی در سر او ایجاد شده بود که به جراحی گسترده نیاز داشت که احتمالاً نمی توانست زنده بماند.

مربی سابق Keepthename، آسموسن، بر دومین بازیکن مورد علاقه در دربی کنتاکی روز شنبه نظارت می کند، یک کلت خیره کننده به نام Epicenter. در یک اتفاق عجیب، یکی دیگر از کارآموزان مشهور آسموسن، Midnight Bourbon، که در دربی سال گذشته پنجم شد، چند روز پیش درگذشت. نه چندان دور از شهر چرچیل داونز، او پس از یک تمرین صبحگاهی به طور ناگهانی از ناراحتی دستگاه گوارشی بیمار شد و در عرض یک ساعت مرد. سه روز طول کشید تا انبار به طور عمومی درگذشت او را اعلام کند. ارواح بسیاری از اسب ها در آن زمین ها سرگردان هستند.

تقریباً می‌توان غرق بودن صنعت مسابقه را با ساختار پراکنده‌اش در تلاش برای حفظ فاصله از اسب‌هایی که دیگر سودی از آن‌ها نمی‌برد، تحسین کرد. هیچ سیستم ردیابی مادام العمری برای نژادهای اصیل وجود ندارد که این صنعت از طریق ثبت پرورش خود به نام The Jockey Club ایجاد و تأیید می کند. این صنعت می تواند هر تعداد اسبی را که دوست دارد ایجاد کند، از آنها در مسابقه و پرورش سود ببرد و بعد از خروج آنها از کسب و کار هیچ مسئولیتی در قبال اتفاقاتی که برای آنها اتفاق می افتد مدعی نباشد. اسب‌ها ردپایی را ترک می‌کنند و بی‌نهایت در موقعیت‌های ناشناخته خرید و فروش می‌شوند و کاملاً در دنیا تنها هستند. در مورد Keepthename، با وجود بیش از 60000 دلار درآمد فقط از تلاش‌های مسابقه‌ای او، نه آسموسن، نه پرورش‌دهنده‌اش Mocking Bird Farm، Inc، نه هیچ‌کدام از ارتباطات شناخته‌شده‌اش یا مسیرهایی که در آن دوید، و نه کسانی که مالک او بودند. راه، و نه صنعت مسابقه به هیچ عنوان، در نهایت مسئولیت قابل اجرا در قبال او نداشتند. این دقیقاً همان مسیری است که هزاران اسب مسابقه سابق خود را در آن پیدا می‌کنند و در گمنامی ناپدید می‌شوند و برای بسیاری این مسیر با مرگ آنها به پایان می‌رسد. همانطور که برای Keepthename ضعیف بود.

هرگز تحولی در مدل کسب و کار صنعت با بهترین منافع اسب ها به عنوان اولویت اصلی وجود نداشته است. اغلب به جای گوش دادن، علاقه‌مندان به مسابقه، نگرانی‌های فعالان حقوق حیوانات و عموم مردم را از بین می‌برند و در عین حال در حمایت از اسب‌ها شکست می‌خورند. حقیقت ناگفته این است که هرگز آن بیداری وجود نخواهد داشت، آن لحظه ای که ناگهان معادله معنا پیدا می کند و راه حل روشن می شود. مشکلات مربوط به رفاه اسب ها در مسابقات اتومبیلرانی سیستماتیک است و به همان شیوه ای که اسب ها در این ورزش نزدیک می شوند نشان داده شده است. برای عمل واقعی به نفع اسب ها نیاز به یک حسابرسی ایدئولوژیک عمیق در سطح تجارت و صنعت کلان و همچنین در ذهن اسب سواران و مردان است. اسب دوانی باید تصمیم بگیرد که آیا اسب ها به اندازه کافی اهمیت دارند تا اقدامات پیچیده، گران قیمت و غیر سنتی برای محافظت از آنها انجام دهند. در حالت ایده‌آل، این شبیه یک بازسازی تقریباً کامل از بالا به پایین است که اسب‌ها را در هر سطحی از تصمیم‌گیری در اولویت قرار می‌دهد. از سوله‌ی پرورش تا مراقبت‌های بعدی، از تعداد دفعات دویدن اسب، تعداد سال‌های خدمت آن، تا ادغام سبک زندگی طبیعی‌تر و دوست‌دار اسب‌ها برای اسب‌های مسابقه. در این و تنها این، امید است. علاوه بر این، باید یک دستگاه تندرو وجود داشته باشد که مجازات های شدید و پایدار را برای کسانی که اسب ها را تجاوز می کنند تقسیم کند. این شاید زندگی را نجات دهد.

اگر بتوانید شاهد مرگ یک اسب جوان به طور فاجعه بار در یک مسابقه یا تمرین باشید و بدون عذاب وجدان بیشتر از آن حرکت کنید، ضرری برای اسب های مسابقه خواهید بود. اگر بتوانید علناً برای مرگ اسبی که به طور مشخص می دوید عزاداری کنید، اما مرگ اسبی را که دویده است نادیده بگیرید، برای اسب های مسابقه ضرر خواهید داشت. این یک واکنش طبیعی برای مرگ خشونت آمیز یک حیوان بی گناه است که بر روی یک فرد تأثیر بگذارد تا او را برگرداند. اگر می‌توانید مکرراً شاهد مرگ اسب‌ها باشید و به «بازی» ادامه دهید، این مردم یا فعالان حقوق حیوانات نیستند که درک نمی‌کنند، بلکه شما هستید که حساسیت زدایی شده‌اید. من از روی تجربهی شخصی صحبت میکنم.

اگر بخواهیم منصف باشیم، طی سال‌های اخیر مسابقات مسابقه‌ای اقدامات قابل ستایشی را برای بهبود ایمنی اسب‌ها انجام داده است. این تلاش‌ها تا حدی موفقیت‌آمیز بوده است، اگرچه مقیاس‌پذیری آن تا چه حد دشوار است، زیرا این ورزش برای مدت طولانی در حال انقباض بوده است و اسب‌های کمتری نسبت به 20 یا 30 سال پیش روی پیست‌ها پا می‌گذارند. بهترین چیزی که می توان گفت این است که مسابقه ممکن است بتواند خود را برای اسب ها ایمن تر کند، اما هرگز ایمن نیست. با تحمل بحران‌های بی‌شماری وجودی، شاید اکنون لحظه واقعی انجام یا مرگ باشد. اگر مسابقه اسب دوانی به عنوان یک صنعت تصمیم بگیرد واقعیت را بپذیرد، شرافتمندانه ترین قدم بعدی این است که علناً صادق باشیم: اسب دوانی اسب ها را می کشد. ورزشی که شما دوست دارید و با آن زندگی می کنید اسب ها را می کشد.

این ورزش می تواند شروع شود اما با توجه به عدم وجود راه حل مراقبت پس از بسته بندی با حمایت مالی کافی توسط صنعت برای همه اسب هایی که از پیست خارج می شوند. در برخی مکان‌ها مانند لوئیزیانا، اسب‌های مسابقه‌ای سابق در خط لوله کشتار خونریزی می‌کنند. به آنها یک پست فیس بوک داده می شود و فرصت کوتاهی برای “ضمانت” قبل از حمل و نقل برای کشتار در مکزیک یا کانادا داده می شود. این مکان‌ها در ازای آزادی اسب، باج‌های خودسرانه و گاه ظالمانه دریافت می‌کنند. برای اسب ها به معنای خالص کلمه جهنم است. اگر تعداد انگشت شماری از امدادگران غیرانتفاعی مستقل و افرادی که برای نجات این نژادهای اصیل شبکه می کنند، سرمایه جمع آوری می کنند و خستگی ناپذیر کار می کنند، نبود، بسیاری از آنها با پایان های وحشتناکی روبرو می شدند. در حال حاضر، کمک های مردمی صنعت و قماربازان از طرف اسب ها ضروری است. اما آنها مشارکت در استثمار مداوم و اغلب مرگبار از اسب‌های جوان‌تر را که روزی به این کمک‌ها متکی خواهند بود، لغو نمی‌کنند. همه اینها در حالی است که یک محصول تازه از کره های جدید در زیر نور خورشید چشمک می زند.

امدادگران اصیل فنجان های حلبی خود را تکان می دهند در حالی که چرچیل داونز پروژه ای را اعلام می کند که 200 میلیون دلار برای بازسازی منطقه پادوک مسیر اختصاص می دهد. نمایش ناخالص ثروت در فروش صنعتی نیز به چشم می خورد، جایی که اسب های مسابقه دو ساله در پیش نمایش برای خریداران ثروتمند به صورت کسری در حال اجرا هستند. یکی از اسب‌های اسبی که اخیراً توسط Zedan Racing Stables، صاحبان مرحوم Medina Spirit خریداری شده بود، به قیمت 2.3 میلیون دلاری خرید و او تنها اسبی نبود که در آن تک فروشی Ocala، فلوریدا، میلیون‌ها اسب فروخت. عدم تعادل طنز است.

اگر مسابقه‌ای امیدوار است در تصویر بزرگ‌تری از آینده‌اش به خود کمک کند، اکنون زمان آن است که ممکن است به این سؤال بپردازد که در یک جامعه مدرن، فرهنگ، و احتمالاً یک سیستم قضایی که به طور فزاینده‌ای حیوانات را مستحق برخی حقوق اساسی می‌داند، چگونه عمل خواهد کرد. . کمترین آنها بقای تجارت انتفاعی است که آنها را ایجاد کرده است. پس از آن، همه اسب های مسابقه حق آینده ای امن و مالی را دارند. این چیزها از Eight Belles، Medina Spirit، Keepthename، Creative Plan، Laoban و هزاران ناشناس دیگر به سرقت رفته است. از اسب های جوانی که می آیند نیز گرفته نشوند.