غرب در مورد حمله روسیه به اوکراین چه می تواند بکند؟ | اوکراین

پس از آنچه که ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو آن را “تهاجم تمام عیار روسیه به اوکراین” توصیف کرد، غرب باید تصمیم بگیرد که چگونه به آنچه امانوئل ماکرون فرانسوی از آن به عنوان نقطه عطفی در تاریخ اروپا یاد می کند، واکنش نشان دهد.

با این حال، آیا غرب اکنون می تواند به اوکراین بیش از ترکیبی از دعا، تحریم و تظاهرات دیپلماتیک ارائه دهد؟ در طول این درگیری، اطلاعات غربی نشان داده است که قادر است قدم بعدی پوتین را پیش بینی کند، اما توانایی کمتری برای متوقف کردن آن دارد. بوریس جانسون به مردم اوکراین گفت «ما با شما هستیم»، اما اینکه این همبستگی غربی در عمل به چه معناست، اکنون قابل بحث است.

ائتلاف 30 کشوری ناتو به تعهد خود مبنی بر اینکه هرگز نیرویی برای محافظت از اوکراین به عنوان عضوی غیر از ناتو اعزام نخواهد کرد، پایبند است. فراخوان‌های محافظه‌کاران برای حمایت هوایی اوکراین در ناتو هیچ حمایتی ندارند.

در عوض، غرب عزم روسیه را از طریق تحریم‌های سخت و از سوی برخی کشورها در ارائه تسلیحات در صورت مقاومت، آزمایش خواهد کرد.

تحریم‌های هماهنگ شده در واشنگتن، لندن، برلین و بروکسل که در روز پنجشنبه اعلام شد، به‌عنوان عظیم اعلام می‌شوند، اما پوتین روی صندوق جنگی 600 میلیارد دلاری (450 میلیارد پوندی) نشسته و از افزایش قیمت نفت به بیش از 100 دلار در هر بشکه سود خواهد برد. این امر او را نسبت به پنج سال پیش برای جذب سرمایه کمتر به غرب وابسته می‌کند و تسلط او بر رسانه‌های روسیه چنان است که شانس اعتراضات داخلی را تحت فشار قرار می‌دهد، چه رسد به سرنگونی، رئیس‌جمهور 69 ساله حداقلی به نظر می‌رسد. اگر الیگارشی ها علیه آنها تحریم شوند، ممکن است شکایت کنند، اما پوتین به قدری عمیق است که نمی تواند عقب نشینی کند.

یکی از دیپلمات‌های مستقر در لندن این هفته پس از تماشای نشست امنیت ملی روسیه که از تلویزیون پخش می‌شد گفت: «ما قبلاً در مورد حلقه داخلی پوتین صحبت می‌کردیم. حلقه درونی وجود ندارد. فقط پوتین وجود دارد. یکی دیگر گفت: «تنها چیزی که افکار عمومی روسیه را تغییر می‌دهد دیدن کیسه‌های بدن توسط مادران روسیه است».

نیکولای پتروف از اندیشکده چتم هاوس هشدار داد “تمام زیرساخت های مخالفان سیاسی و مخالفان ویران شده است و بسیج افکار عمومی را برای کرملین بسیار آسان تر می کند.”

پیش‌بینی‌های وحشتناک انگلیسی‌ها در مورد غرق شدن پوتین در باتلاق میدان نبرد اکنون مورد آزمایش قرار خواهند گرفت. بسیاری از اوکراینی‌ها در رسانه‌های غربی ظاهر می‌شوند تا تأیید کنند که پوتین اراده اوکراین برای مبارزه را دست کم گرفته است. آنها اصرار دارند که دولت دست نشانده وفادار به مسکو را تحمل نخواهند کرد. اما صف‌های طولانی ترافیکی که از کیف به سمت غرب فرار می‌کنند، داستان دیگری را نشان می‌دهد. این احتمال وجود دارد که زندان های اوکراین از مخالفان پر شود.

در کوتاه‌مدت، از جمله در آلمان، بحثی در مورد تسلیح مقاومت وجود خواهد داشت، با برخی از رهبران حزب سبز و CDU که قبلاً از این امر حمایت می‌کنند.

آنالنا بائربوک، وزیر امور خارجه آلمان، در آخر هفته گفت که این لحظه برای آلمان نیست که یک چرخش 180 درجه ای در چنین سیاست راهبردی انجام دهد. با این حال بحث زنده است. آنگرت کرامپ-کارن باوئر، وزیر دفاع سابق آلمان، گفت: «از دست ما بسیار عصبانی هستم که از لحاظ تاریخی شکست خوردیم. پس از گرجستان، کریمه و دونباس، ما چیزی که واقعاً پوتین را منصرف کند، آماده نکرده ایم.

کیر گیلز، همچنین از Chatham House، از غرب خواست محتاط باشند. با نگاهی به رکورد موفقیت 100 درصدی روسیه در سرکوب جنبش‌های مقاومت در سرزمین‌هایی که اشغال کرده است – اغلب با استفاده از سطوح قرون وسطایی وحشیگری و ایجاد رعب و وحشت در جمعیت غیرنظامی – ما می‌پرسیم که کمک به مقاومت چه چیزی به دست می‌آید و آیا وضعیت را بدتر می‌کند یا بهتر.” تصاویر ویرانی در حلب، گروزنی و افغانستان نشان می دهد که ارتش روسیه چقدر می تواند بی رحم باشد.

استولتنبرگ گفته است که این موضوع به تک تک کشورها بستگی دارد که در مورد کمکی که به هر مقاومتی ارائه می کنند تصمیم بگیرند. اما خطرات آن زیاد است. پوتین در سخنرانی خود هنگام اعلام تهاجم، هشدار داد که خارجی‌هایی که وسوسه می‌شوند مداخله کنند، «عواقبی خواهد داشت که هرگز در تاریخ خود با آن مواجه نشده‌اید» – اشاره‌ای پنهان‌کننده به جنگ هسته‌ای.

همچنین این خطر وجود دارد که شورش باعث تشدید بحران پناهجویان در سراسر اروپای مرکزی شود.

در آژانس مرزی فرونتکس اتحادیه اروپا برنامه هایی در مراحل ابتدایی است تا برای هجوم صدها هزار پناهجو آماده شود. برخی از دیپلمات‌ها خوش‌بین هستند که برخلاف سوریه در سال 2015، واکنش سیاسی وجود نخواهد داشت و به این نکته اشاره می‌کنند که بسیاری از اوکراینی‌ها قبلاً در اروپا استقبال شده‌اند. در حال حاضر حدود 15000 اوکراینی در برلین زندگی می کنند. اما مستبدان آموخته اند که پناهندگان سلاح جنگ هستند.

لیز تراس، وزیر امور خارجه بریتانیا، آشکارا گفته است که این خطر جدی وجود دارد که پوتین، با قضاوت بر اساس سخنانش، در اوکراین متوقف نشود، بلکه می خواهد امپراتوری روسیه را احیا کند و نیروهای غربی را از همه کشورهای سابق پیمان ورشو خارج کند.

بن والاس، وزیر دفاع، همچنین هشدار داده است که پوتین “تمام تنش” را پیش گرفته است و تقریباً هر سیاستمدار غربی که از مسکو بازگشته بود، از رفتار و ناتوانی او در تمرکز بر راه حل های واقع بینانه برای بحران ناراحت بود.

این بدان معناست که وقتی اوکراین توسط پوتین بلعیده شود، روسیه قادر خواهد بود نیروهای خود را – زمینی، هوایی و موشکی – در پایگاه‌های غرب اوکراین و همچنین بلاروس که عملاً استقلال خود را از دست داده است مستقر کند.

او ممکن است به کشورهای بالتیک حمله نکند، اما در موقعیت استراتژیک بهتری برای درخواست عقب نشینی ناتو به مرزهای پیمان ورشو و ایجاد یک کریدور زمینی از طریق لهستان برای اتصال کالینینگراد، مقر ناوگان بالتیک روسیه، قرار دارد.

این به معنای هزینه های دفاعی بالا، وابستگی کمتر به انرژی روسیه و نیروهای بیشتر در مرزهای ناتو خواهد بود. فنلاند و سوئد ممکن است به دنبال پیوستن به ناتو باشند. اگر پوتین کمتر ناتو می خواست، ممکن است بیشتر به دست آورد.

در نهایت، غرب باید با سؤالاتی در مورد اعتبار کل ساختار امنیتی دیپلماتیک پس از جنگ روبرو شود.

چهارشنبه شب، دیپلمات های سازمان ملل متحد گرد هم آمدند تا روسیه را در یک نشست اضطراری، به ریاست روسیه، روسای این ماه شورای امنیت سازمان ملل، محکوم کنند. این نماد درجه ای بود که سازمان ملل به طور کامل به خطر افتاده است. اما ممکن است یک صدای دیپلماتیک در نیویورک وجود داشته باشد که بیشتر غرب را آزار دهد – صدای نماینده چین. در اظهارات کوتاه خود، او با مطالعه روی حصار باقی ماند و از محکوم کردن روسیه امتناع کرد و دانستن درد و رنج غرب ممکن است چیزی جز فرصت های پیش رو برای آن فراهم نکند.