کلوپ مشکل گشا، ریست را فشار می دهد تا لیورپول را به یک فینال دیگر سوق دهد | لیورپول

Luis Díaz موتور را روشن کرد و پس سوزها را آماده کرد. او در سمت چپ حرکت کرد و خوان فویت، مدافع راست ویارئال را با خود همراه کرد. آهسته کرد و دوباره رفت و از او دور شد. وینگر لیورپول به تازگی به عنوان بازیکن تعویضی در نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا، بازی برگشت تیمش در ورزشگاه د لا سرامیکا وارد نیمه شده بود و در حال آزمایش نشانگر خود بود و بررسی می کرد که آیا او را شکست داده است یا خیر. پاسخ قاطعانه بود. او انجام داد.

دیاز آن را می دانست. همه همین کار را کردند و وقتی لیورپول شروع به بازی سه شنبه شب کرد – البته با 45 دقیقه تاخیر – احساس می کرد که چیزی به برق وصل شده است و برق دوباره برگشته است.

با این حال، برای یورگن کلوپ، کاتالیزور در جای دیگری قرار داشت، در جزئیاتی نزدیک‌تر به قلب او، اساسی‌تر. سرمربی لیورپول همه چیز را در نیمه اول مشاهده کرده بود که اشتباه پیش می رفت، برتری 2-0 تیمش در بازی رفت از بین رفت – و شاید بدتر هم می شد.

آلیسون خوش شانس بود که درست قبل از اینکه فرانسیس کوکلین گل دوم ویارئال را به ثمر رساند، یک پنالتی را دریافت نکرد و این یکی از آن چالش‌هایی بود که مهم نیست که چند بار بازی را تماشا می‌کردید، تشخیص اینکه دروازه‌بان ابتدا چه چیزی را گرفته بود دشوار بود – توپ. یا جیوانی لو سلسو. آشفته بود، بیشتر شبیه عملکرد لیورپول. با شک و تردید، که احتمالاً سود آن آلیسون را از نظر هیئت داوران VAR نجات داد.

کلوپ گفت: «تمام دنیا فکر می‌کردند بازی بیشتر از 2-1 3-0 بود. دستیارش پیت کراویتز به او می گفت که چیزی در دسترس نیست. هیچ بازی تقویتی وجود نداشت، هیچ حرکتی وجود نداشت، لیورپول با شروع سریع ویارئال و گل دقیقه سوم بولای دیا به مشکل خورد. کلوپ با اشاره به تک تک بازیکنانش افزود: “ما در نیمه اول 11 مشکل داشتیم.”

اما کلوپ زمانی که نبی کیتا به همین ترتیب روی یک پاس در فضای خالی انجام داد، احساس کرد که اوضاع تغییر می کند. هافبک سادیو مانه را جلوی خود داشت، به علاوه دیگران از جمله دیاز و در نهایت لیورپول به جلو نگاه می کردند.

کلوپ گفت: “ما چرخیدیم و با چهار یا پنج بازیکن به سمت آخرین خط آنها می دویدیم.” صادقانه بگویم، وقتی دیدم می‌توانیم با توپ بچرخیم و برای اولین بار از خط آنها عبور کنیم، می‌دانستم که شانس خوبی برای برگرداندن آن داریم.»

لحظه‌ای نسبتاً کوچک به نظر می‌رسید – برای مثال، نه به اندازه تهدید دیاز. اما وقتی یک تیم دارای سبکی مانند لیورپول است، روشی که همه آنها می‌دانند کار می‌کند و به کار خود ادامه می‌دهد، بازگشت اطمینان زیاد لازم نیست.

این چیزی است که لیورپول را به حریفان ترسناکی تبدیل می کند. حتی وقتی به پایین نگاه می کنند، همیشه راه بازگشتی وجود دارد و آنچه قبل از زدن سه گل بی پاسخ نیمه دوم خود برای صعود به فینال در پاریس در 28 مه قابل توجه بود، شفافیت روند فکری بود، آرامش پس از گل اول. نیمه طوفان؛ کالیبراسیون مجدد آسان زاویه ها

کلوپ از رویارویی با یک «مشکل فوتبالی» در نیمه‌دیم صحبت کرد، به‌ویژه روشی که ویارئال مرد به‌نفر را نشان می‌داد و سه نفر جلوی او – مانه در چپ، محمد صلاح در سمت راست، دیوگو جوتا در وسط – چگونه بودند. بیش از حد ثابت بوده است

“تو آنجا توپ را می دهی [to the forwards] کلوپ گفت و ویارئال در این چالش پیروز می شود. در نیمه اول به دلیل حرکات اشتباه نتوانستیم یک توپ را در خط جلو نگه داریم.

و لیورپول نیز به دلایل مشابه نتوانست در خط هافبک پیشرفت کند. وقتی تیاگو آلکانتارا به عمق زمین افتاد، تحت فشار زیادی قرار گرفت و نتوانست گزینه های مورد نظر خود را ببیند.

کلوپ گفت: “اما اگر مانند ویارئال فشار بیاورید، فضاهای دیگر را باز خواهید کرد.” راه حل این نبود که لوئیس راه حل بود، بلکه این بود که ما بیشتر حرکت کردیم. تفاوت این بود که من صحبت می کردم [to the players about] در نیمه – که ما شروع کردیم به انجام کاری که از ابتدا می خواستیم.

“اولین گلی که ما از فابینیو زدیم… موقعیتی بود که او در جایی بود که قبلاً در آن بازی نبوده بود. فقط قرار گرفتن در نیمه فضا، ارائه آن در پشت. ما توپ را پاس دادیم و او در پایان کمی خوش شانس است [the shot going through the legs of the goalkeeper, Gerónimo Rulli] اما ما مجبور شدیم خطوط آنها را بشکنیم.”

رقابت با بوروسیا دورتموند در سال 2016 و بارسلونا سه سال بعد، یک بازگشت کلاسیک کلوپ نبود، زیرا لیورپول واقعاً در این بازی عقب نبود. این چیزی بود که بازیکنان در فواصل زمانی به خودشان گفتند. 2-2 بود و گل بعدی بسیار مهم بود. و به خصوص وحشیانه هم نبود – مثلاً با تکیه بر لحظاتی از جادوی فردی همانطور که باشگاه های خاصی در این فصل انجام داده اند.

لیورپول به سادگی از نظر ذهنی به حالت اولیه برگشت و اعتماد کرد که پیروزی از آن آنها خواهد بود – و نه اگر – آنطور که می خواهند بازی کنند، همانطور که می خواهند حرکت کنند. اندی رابرتسون، مدافع چپ، در مورد حال و هوای رختکن در نیمه دوم گفت: “منصفانه بگویم، آرام بود.” راه حل فوتبال ساختارمند و منسجم بود. این همان چیزی است که اعتماد به نفس قهرمان به نظر می رسد.