Sonic the Hedgehog لیورپول را نجات داد و شب بزرگ ویارئال را خراب کرد | لیگ قهرمانان

یورگن کلوپ روی انگشتانش کلیک کرد: “تو رنج می کشی و بعد…”

ممکن است نه به این سادگی و نه آنی باشد، و مطمئناً به این سادگی هم نبود، اما همانطور که مشخص شد سرمربی لیورپول در پیش بینی خود دور از دسترس نبود.

آه، آنها زجر کشیده بودند، مطمئناً و آنها هم واکنش نشان داده بودند. شاید نه به اندازه یک مشت روی دکمه قرمز انگشتان. تصمیمی هم که در رختکن در نیمه دوم گرفته شد: زندگی با لوئیس دیاز متفاوت است، به ویژه به این دلیل که او متفاوت است. و بنابراین وقتی همه چیز دوباره شروع شد، او آنجا بود. آنها به او نیاز داشتند.

وقتی سوت نیمه تمام شد، سرامیکا بلند شد و شروع کرد به شعار دادن: “بله، ما می توانیم!” این اولین باری نبود که این کار را انجام می‌دادند – این کلمات از همان ابتدا هر چند وقت یک‌بار ظاهر می‌شدند – اما این بار واقعاً منظورشان این بود: 2-0 در شب، امتیاز مجموع 2-2 و بازی در آنها ویارئال در آستانه یک چیز خاص بود، یک دستاورد پوچ دیگر برای تیمی که سوپرلیگ آن را پشت سر می گذاشت و مانند هیچ کس دیگری لیگ قهرمانان را آبرومند کرده بود.

یوونتوس، بایرن و لیورپول؟ این سه باشگاه 14 جام اروپایی بین خود دارند. ویارئال حتی یک فینال هم نداشت، اما اکنون نزدیکتر از همیشه بود، یک فراخوان بزرگ ترین باشگاه های قاره در مسیر شکست خوردند. فقط، همانطور که لیورپول برای اولین بار با دو گل عقب بود، هنوز شکست نخورده بود و همانطور که اونای امری هشدار داده بود، این تیمی است که می تواند هزاران راه به شما آسیب برساند.

پائو تورس گفته بود: “هیچ فیلمنامه کاملی وجود ندارد”، اما وجود داشت و این بود، حتی بهتر از آنچه آنها برنامه ریزی کرده بودند، هنوز کمتر جرات باور کردن را داشتند.

شاید خیلی خوب بود؟ به ویارئال نگاه می‌کنم و فکر می‌کنم: چه کار کنم؟ دو بر صفر، شاید بهترین فوتبال خود را بازی نکردی. آن را راه اندازی کنید. این دقیقا همان کاری است که ویارئال انجام خواهد داد. آنها به دنبال آن خواهند رفت.”

همه چیز خیلی بعید به نظر می رسید. لیورپول در تمام فصل با دو گل بیشتر شکست نخورده بود و حتی جو برای بازگشت مساعد به نظر نمی رسید. طوفان کتاب مقدسی در طول شب و تمام روز غوغا کرده بود، رودخانه‌ها در خیابان‌ها، هواداران به همان اندازه که در خیابان‌ها آواز می‌خواندند به دنبال سرپناهی بودند. به ندرت ممکن است دقایقی قبل از نیمه نهایی اروپا کمتر فرصتی به نظر برسد، فرناندو روگ، رئیس ویارئال، گفت که نگران است که آب و هوا “چیزی را از این موضوع دور کند”.

حتی اگر ویارئال آن را برگرداند، برنامه همیشه محتاطانه به نظر می رسید. امری در مورد نیاز به “بی رحمی در دفاع” صحبت کرده بود. تورس گفته بود که یک گل آنها را به گل می‌اندازد و اصرار داشت: “اگر مهم نیست که در دقیقه اول بیاید یا در دقیقه ششم.” در عوض، پس از تنها سه آمد. یک ثانیه بعد از 41، آن سکوت بر باد رفت، باورها در میان آنها هجوم آورد، سروصدا این شب را به شبی خاص تبدیل کرد، حتی در نهایت با شکست.

ویارئال بر لیورپول غلبه کرد، شدتی که قبلاً آنها را مهار می کرد اکنون به هم رسیده است. این طوفان عالی بود، بارانی که در اطراف آنها می بارید دیگر در جایگاه ها دیده نمی شد، برای این کار بسیار سرگرم کننده بود.

فرانسیس کوکلین، ظاهراً یک هافبک دفاعی، پشت مدافعان کناری می‌دوید. دنی پارجو کنترل را در دست می گرفت. جرارد مورنو، غایب در آنفیلد، همه لمس های هوشمندانه.

آلبیول توپ را بیرون آورد. اتین کاپو دو لحظه فوق‌العاده ظریف را برای دو گل به ثمر رساند، اولی توسط Boulaye Dia و دومی توسط Coquelin.

این خبر خوبی برای ویارئال بود. خبر بد این بود که آنها به قدری سریع انجام داده بودند که مانند لیورپول تصمیمی برای گرفتن داشتند. شاید خیلی سریع بوده؟ اکنون سطح، آنها چیزی برای از دست دادن، چیزی برای نگه داشتن داشتند. نیمه دوم نشان می دهد که آنها ممکن است نابخردانه انتخاب کرده باشند یا شاید – یک واقعیت ساده که اغلب اوقات به راحتی فراموش می شود – این بیشتر در مورد تیمی بود که آنها در مقابل خود داشتند. تیمی که به رهبری دیاز، یکی از بازیکنان فوتبال سونیک جوجه تیغی، اکنون آنها را پاره کرد.

همچنین ذکر دروازه بانی که پشت سر آنها ایستاده بود، ممکن است به همان اندازه ظالمانه باشد که غیرواقعی باشد. لیورپول در حالی که ترنت الکساندر-آرنولد را رها کرد، مانه به وسط حرکت کرد، ماشین قرمز به جلو حرکت کرد، سریع و سریعتر، لیورپول سه بار در 12 دقیقه به ویارئال ضربه زد. دو بار توپ از طریق پاهای جرونیمو رولی وارد دروازه شد، یک بار که او نام خود را با ضربه زدن از روی دروازه خود به ارمغان آورد و آن را بدون محافظ رها کرد.

در یک چشمک، یک کلیک انگشتان، از بین رفت. واکنش بی رحمانه و کامل بود.

رولی، مردی که پنالتی و پنالتی‌اش را به ثمر رساند، فصل گذشته ویارئال را به عنوان قهرمانی لیگ اروپا رساند و به آنها اجازه داد در وهله اول به لیگ قهرمانان اروپا برسند، خمیده به نظر شکست خورده بود. پشت سر او، سرامیکا، شکسته اما مغرور کف زد. همانطور که معلوم شد، نه، آنها نمی توانستند اما برای یک لحظه واقعا فکر می کردند که می کنند. راه درازی را پیموده بودند.

چطور می‌توانم دوستت نداشته باشم، وقتی که باعث شدی برای اولین بار در اروپا برنده شوم؟» هواداران آواز خواندند، در حالی که لحظات پایانی به پایان رسید و لیورپول به پاریس رفت و به دنبال هفتمین بازی خود بود.