دیاز در ویارئال تغییر مسیر داد و لیورپول را به فینال لیگ قهرمانان اروپا فرستاد | لیگ قهرمانان

برای لیورپول، دهمین حضور در فینال جام ملت‌های اروپا و تلاش برای هفتمین بار قهرمانی در جام اروپا است. این شبی بود که کلاس آنها به ویژه کنترل و خونسردی آنها را از ابتدای سال به بعد همه چیز را در پیش گرفت و چشم انداز چهار برابری بی سابقه را افزایش داد.

هیچ وقت شک نکردی؟ نه دقیقا. نیمه اول برای یورگن کلوپ و بازیکنانش سخت بود، برتری آنها در بازی رفت با شورش ویارئال از بین رفت. آنها از طریق بولای دیا و فرانسیس کوکلین گلزنی کردند و چیز دیوانه کننده این بود که تیمی که در لالیگا در رده هفتم قرار دارد، تیمی که تجربه کمی در این شب ها دارد، می توانست بیشتر از این ها داشته باشد.

چگونه لیورپول بعد از این وقفه دوباره خود را تثبیت کرد، کاتالیزور آن معرفی لوئیز دیاز توسط کلوپ در سمت چپ بود. قرارداد ژانویه عملا غیر قابل بازی بود. انگار سوئیچ زده شده بود و متأسفانه چراغ ها روی دروازه بان بی نظم ویارئال، جرونیمو رولی خاموش شد.

زمانی که فابینیو با ضربه ای از زاویه به او ضربه زد، او کتک خورد و به نظر می رسید توپ از او عبور می کند و این یک ضربه چکشی برای او و تیمش بود. و هنگامی که دیاز از میان پاهایش به سر یک ترنت الکساندر آرنولد برخاست، دوباره کتک خورد، قالب ریخته شد.

لیورپول تلاش کرد تا برتری خود را تایید کند و این یک ترفند ذهنی به نظر می رسید که اوضاع در نیمه اول بسیار متفاوت بود. سادیو مانه گل سوم را به ثمر رساند و رولی را شکست داد، پس از اینکه دروازه بان بدبخت از خط خود خارج شد و لیورپول ممکن بود با متلاشی شدن حریفانش گل های بیشتری به ثمر برساند.

هیچ کس نسبت به مقیاس چالشی که ویارئال با آن روبرو بود کور نبود. به جز آنهایی که در غرفه‌ها به رنگ زرد پوشیده شده‌اند یا ضدآب‌هایی که بیشتر در کشتی‌رانی دیده می‌شوند. باران تمام روز باریده بود. مردی که در سیستم PA یک مؤمن بود. او قبل از ظهور تیم ها فریاد زد: “بازگشت ممکن است.” پشتیبانی خانه فریاد زد: “بله، ما می توانیم.” چند آمار قبل از بازی خیلی قاب کرده بودند.

لیورپول از ابتدای سال در مجموع 69 دقیقه در مسابقات عقب افتاده بود. آنها در 28 بازی 17 دروازه خود را بسته نگه داشته بودند. آنها در تمام فصل با دو گل یا بیشتر شکست نخورده بودند. ویارئال به آنها توجه نکرد. آنها آرزوی زدن گل اول را داشتند. وقتی در عرض سه دقیقه رسید، آنها در سرزمین فانتزی بودند. فریاد آمد: «بله، می‌توانیم» و این بار به نظر متفاوت بود.

تیم Unai Emery در همان ابتدا بالا رفت، آنها وارد چالش شدند و لیورپول را به هم ریختند. بلافاصله آنها مانند طرف تغییر یافته ای به نظر می رسیدند که مدیر به آنها قول داده بود. آنها بارها و بارها در پشت مدافعان کناری لیورپول فضاهایی پیدا کردند.

هدف اولیه همه چیز در مورد لمس ابریشمی اتین کاپو بود. او پشت اندی رابرتسون را پاره کرد تا به پاس بال چپ پرویس استوپینان برسد و اولین کات بک عالی بود، در یک صفحه برای بولای دیا، که از ویرجیل ون دایک جدا شده بود. ضربه وارد صحنه های هذیان آور شد.

لیورپول باید سر خود را تکان می داد تا نوعی کنترل را برقرار کند، اما این ویارئال بود که بوی خون داد و در نیمه اول به سمت ژوگولار رفت که در خاطره کسانی که آنجا بودند ماندگار خواهد شد. آنها شرایط را برای تیمی که در بازی اول زندگی را از آنها گرفته بود، بسیار ناراحت کننده کردند. در آن زمان، ویارئال به سختی از نیمه راه عبور کرده بود. حالا آنها برای بردن توپ بالا قدم گذاشتند. آنها پاس های خود را انتخاب کردند که بارها لیورپول را تهدید می کرد.

ویارئال قبل از 20 دقیقه فرصت 2-0 را داشت. دنی پارخو یک شوت پایین را با فاصله کمی ارسال کرد در حالی که جرارد مورنو از روی ارسال دیگر استوپینان به رابرتسون ضربه سر زد، در حالی که شاید بهتر از این کار می کرد. مورنو از تهدید می درخشید، بازگشت او از مصدومیت یک تونیک قوی بود.

لیورپول می‌توانست تا قبل از این فاصله کمی پیش برود، به جز یک استراحت برای محمد صلاح که منجر به شکست دیوگو جوتا و عقب انداختن رائول آلبیول شد. ویارئال همچنان به فشار آوردن ادامه داد و لیورپول را در خط میانی شکست داد و بدشانس بود که در دقیقه 37 زمانی که نابی کیتا توپ را از دست داد و مورنو در جیووانی لو سلسو بازی کرد، پنالتی دریافت نکردند. به نظر می رسید آلیسون قبل از اینکه او را پاک کند تردید داشت و اگر دروازه بان تکه ای از توپ را به دست می آورد، کاملاً از روی طراحی نبود.

ویارئال گریه نکرد. در عوض، با این باور که در رگ هایشان جریان داشت، دوباره گل زدند. کاپو پس از بازگشت به داخل رابرتسون با چرخش کرایف از آن عبور کرد و کوکلین جلوی الکساندر-آرنولد پرید تا خانه را به قدرت برساند.

بیچاره رولی ویارئال همه چیز را داده بود، اما آنها محو شدند و کاپو در اواخر وقت اخراج شدنش، ناامیدی را خلاصه کرد و برای یک چالش ضعیف دوم، زرد دوم را دریافت کرد.