ایویکا اوسیم: غول فوتبال یوگسلاوی که دو بار رئال مادرید را رد کرد | فوتبال

منهمسرش آسیما گفت که ویکا اوسیم بیمار بود. آیا می خواهم روز بعد به آپارتمان او در سارایوو بیایم؟ اما روز بعد کمی بهتر شد. آسیما گفت برو کافه میدان، منتظر باش بعداً بیاد پایین. تا آن لحظه، صادقانه بگویم، انتظار زیادی نداشتم. اما بعد از یک ساعت یا بیشتر، او به آرامی خود را بر هم زد، نشست و شروع به صحبت کرد. صدایش ضعیف بود، چشمان رنگ پریده اش اشک آلود، اما وقتی سه ساعت بعد خداحافظی کردیم، به این دلیل بود که باید به فرودگاه می رفتم.

این در سال 2009 بود و اوسیم هنوز از عوارض سکته مغزی دو سال قبل رنج می برد که به دوران مربیگری تیم ژاپن پایان داد. او یک بازی آرسنال را تماشا می کرد و وقتی در بیمارستان آمد، اولین سوالش این بود که امتیاز نهایی چقدر بود. در حقیقت، او هرگز واقعاً بهبود نیافت و در روز یکشنبه، پنج روز کمتر از تولد 81 سالگی اش، درگذشت. اما او با فصاحت، متفکر و مستقیم صحبت می کرد.

او در مورد بازی برای یوگسلاوی صحبت کرد، زمانی که آنها انگلیس را در نیمه نهایی قهرمانی اروپا 1968 شکست دادند – “آنها دوندگان بزرگی بودند. شما مقابل نوبی استایلز، آلن مولری، بابی چارلتون بازی کردید، و فکر کردید که آنها باید با دوقلوهای خود نیز بازی کنند، زیرا به نظر می رسید تعداد آنها بسیار زیاد است. این یک شگفتی بزرگ بود، زیرا انگلیسی ها در آن زمان به بازی جوانمردانه معروف بودند. در فوتبال، در چنین بازی هایی گاهی اوقات خودتان را فراموش می کنید. امروز به عنوان یک تجارت بیش از حد پیش رفته است تا بازی جوانمردانه اهمیت پیدا کند. حتی بازی جوانمردانه امروز یک تجارت است.”

او درباره مدیریت ژاپن گفت: “آنها همه چیز را با توجه کامل پوشش داده اند و همه چیزهایی را که نیاز دارند می دانند، اما آنها به سادگی آن را ندارند. آنها عقده حقارت دارند و همچنین شما نمی توانید سنت را بخرید… هیچ خطری وجود ندارد، هیچ بداهه ای در ژاپن وجود ندارد و فوتبال بدون آن نمی تواند وجود داشته باشد… از طرف دیگر، کار در ژاپن بسیار آسان است زیرا نظم و انضباط بسیار سخت است اما شاید این خیلی خوب نباشد زیرا یک مربی را می کشد. ناگزیر شما شروع به از دست دادن ایده ها و قدرت می کنید. شما نمی خواهید بحران ایجاد کنید، اما به مشکلات نیاز دارید تا بتوانید راه حل ایجاد کنید. مهمترین چیز در ژاپن این است که آنها را وادار کنیم با سر خود فکر کنند، نه با سر دیگران.

او در مورد تجاری سازی صحبت کرد: «ما از نحوه بازی ادین ژکو هیجان زده نیستیم. ما منتظریم ببینیم او به کدام باشگاه خواهد پیوست و چه قیمتی خواهد داشت.” او دو بار در مورد رد کردن پست رئال مادرید و سال های افتخار خود در استورم گراتس صحبت کرد.

و با اندوه بی نهایت از جنگ صحبت کرد. اوسیم در جام جهانی 1990 سرمربی یوگسلاوی بود. او گفت: «تیم خیلی خیلی بهتر از کشور بود. فانتزی است که از آن نسل از بازیکنان گلایه کنیم و در مورد آنچه بعد از آن اتفاق افتاد صحبت نکنیم. افراد زیادی کشته شدند. کشور ویران شد. گاهی اوقات چیزهایی وجود دارند که مهمتر از فوتبال هستند.”

آنها در یک چهارم نهایی در ضربات پنالتی مغلوب آرژانتین شدند، بازی ای که در آن با وجود اینکه بعد از نیم ساعت به 10 نفر رسیدند، موقعیت های بهتری داشتند. اوسیم مجبور شد هافبک سرکو کاتانچ را کنار بگذارد زیرا خانواده او قبل از بازی تهدید به مرگ شده بودند. او گفت: “من نمی توانم کسی را متقاعد کنم که به این موضوع فکر نکند.” به جای همه چیزهای دیگر، باید مراقب نام، مذهب، باشگاه و منطقه کشوری بود که یک بازیکن در آن حضور دارد. شما باید همه چیز را محاسبه می کردید. همه چیز سیاست است. هر باشگاهی سیاست بود و به خصوص تیم ملی سیاست.

او سرخورده بود، اما رمانتیک باقی ماند. او گفت: “من به این فکر می کنم که اگر از آرژانتین عبور می کردیم چه اتفاقی می افتاد.” “شاید من خوشبین هستم، اما در توهم خصوصی خود فکر می کنم اگر یوگسلاوی در نیمه نهایی یا فینال بازی می کرد چه اتفاقی می افتاد، چه اتفاقی برای کشور می افتاد. شاید اگر جام جهانی را می بردیم، جنگی رخ نمی داد. فکر نمی‌کنم همه چیز به این شکل تغییر کند، اما گاهی اوقات خواب می‌بینید که چه اتفاقی می‌افتد.»

بیشتر از همه در مورد فوتبال صحبت کرد. اوسیم چیزهای زیادی بود: یک مهاجم قد بلند و ظریف که به خاطر توانایی دریبل‌زنی‌اش مشهور بود، او را در سدان، والنسین و استراسبورگ، جایی که دوران حرفه‌ای‌اش را به پایان رساند، دوست داشتند، همانطور که در زلیزنیکار در زادگاهش سارایوو بود. او مربی ای بود که می توانست به شدت با بازیکنانش سختگیر باشد (و مترجمانش که یکی از آنها را در جام ملت های آسیا در سال 2007 به گریه انداخت زیرا احساس می کرد عصبانیت خود را نسبت به بازیکنانش با قدرت ناکافی منتقل می کند). اما بیشتر از همه او بخشی از آن نسل بزرگ یوگسلاوی بود که با بازی و مربیگری به سراسر جهان سفر کردند، اما بیشتر از همه دوست داشتند در میدان بالکان روی یک قهوه بنشینند و خاطرات بازی را مرور کنند و بحث کنند.

او همچنان در ژاپن محبوبیت زیادی داشت، جایی که کتابی از گفته هایش بیش از 400000 نسخه فروخته شد و همچنان روزنامه نگاران ژاپنی مرتباً از او بازدید می کردند. در سال‌های پایانی زندگی، چون بیماری او را خسته کرده بود، فوتبال چیزی بود که اوسیم را ادامه داد، درباره آن صحبت کرد، یا برای تماشای بازی کودکان به زمین‌های بازی رفت. زندگی او بود. او از خیلی چیزهایی که تبدیل شده بود متنفر بود، و با این حال هنوز هم آن را دوست داشت، به خاطر لذتی که ارائه می کرد و روابطی که می توانست بین افراد بسیار متفاوت ایجاد کند. او قبل از هر چیز یک مرد فوتبال بود.