کشش لیگ برتر می تواند برای بایرن مونیخ و بوندسلیگا دردسر ایجاد کند | بایرن مونیخ

افاز 2013 تا 2022، برنده عنوان در آلمان با همین نام است. بایرن مونیخ دهمین قهرمانی متوالی خود را جشن می گیرد. یک دهه تسلط در پنج لیگ قوی اروپا یک تازگی است. چنین آماری در اروپا فقط از باشگاه هایی مانند اسکنتو ریگا، دینامو زاگرب، روزنبورگ یا دینامو برلین از اوبرلیگا آلمان شرقی شناخته شده است.

بایرن باشگاهی است که قهرمان می شود. در 50 سال گذشته بوندسلیگا، آنها 30 بار در صدر جدول قرار گرفته اند. آنها این را مدیون هویت منحصر به فرد خود هستند: به عنوان باشگاه بازیکنان. یک نسل موفق از نسل دیگر قدرت می گیرد. و بازیکنان سابق برای مدت طولانی در سکان هدایت بوده اند.

این پایه توسط سپ مایر، فرانتس بکن‌باوئر و گرد مولر، بازیکنان بومی و فوتبالیست‌های سطح جهانی پایه‌گذاری شد. آنها هدیه ای برای باشگاه و ملت فوتبال بودند. از تیم آنها که سه بار قهرمان جام ملت‌های اروپا شده بود، رهبری دهه‌های بعد به خدمت گرفته شد.

در پایان دهه 70، یک فوتبالیست به نام اولی هوئنس مسئولیت باشگاه را بر عهده گرفت. او بیش از 40 سال و برای مدت طولانی همراه با هم تیمی های سابقش بکن باوئر و کارل هاینز رومنیگه رهبری آن را بر عهده داشت. آنها درک فوتبال را با ویژگی های رهبری ترکیب کردند و به باشگاه کمک کردند تا به موقعیت استثنایی در آلمان دست یابد.

از آن زمان تاکنون، باشگاه بر اصولی تکیه کرده است که فقط در آلمان می تواند از عهده آن برآید. بهترین آلمانی ها یا بهترین های بوندسلیگا توسط بایرن شناسایی و خریداری می شوند. در آنجا آنها باید خود را در میان رقابت های قوی نشان دهند.

یک بازیکن آلمانی معمولی در بایرن عملا به طور خودکار برای تیم ملی بازی می کند. در اوایل دهه 80 آنها را رومنیگه و پل برایتنر، در اواخر دهه هشتاد لوتار ماتئوس، آندریاس برمه و کلاوس اوگنتالر، از اواسط دهه 90 اولیور کان، یورگن کلینزمن، دوباره ماتئوس و بعدها میشائیل بالاک نامیده می شدند.

اگر بازیکنان از شهر یا منطقه آمده باشند، این یک قدرت و یک هویت اضافی با باشگاه را آزاد می کند. تیم های بزرگ اینگونه تشکیل می شوند. از سال 2005، درست مانند 40 سال قبل، تیمی از بازیکنان بومی در کلاس جهانی رشد کردند. باستین شواین اشتایگر، توماس مولر و من به “mia san mia” اشاره ویژه ای دادیم: این نگرش که باشگاه همیشه در همه چیز به خودش اعتماد دارد و بقیه همیشه در همه چیز به آن اعتماد دارند. امروز مولر و مانوئل نویر با رابرت لواندوفسکی عناوین خود را تضمین می کنند. در سال 2020، این تیم سه گانه سال 2013 را تکرار کرد.

بایرن و مونیخ همه چیز دارند که به موفقیت کمک می کند: یک استادیوم مدرن، یک شهر عالی، هواداران زیاد. در واقع، مکان های کافی در آلمان با پتانسیل مشابه وجود دارد. اما هامبورگ از هواداران پول قرض کرد و مانند شالکه، فرانکفورت، برلین و کولن سقوط کرد. دورتموند دو دهه پیش تقریباً ورشکست شد و در بایرن مونیخ آویزان بود. و بنابراین بوندسلیگا، دومین لیگ قدرتمند دنیا از نظر مالی، از سال 1997 منتظر کسی غیر از بایرن برای قهرمانی در جام ملت‌های اروپا بوده است.

از یک طرف، این کار را برای بایرن راحت می کند. از آنجایی که رقابت های ملی با رقابت های بین المللی همخوانی ندارد، آنها بیش از هر کس دیگری در آلمان از رشد اقتصادی در بهترین فوتبال اروپا سود می برند. از سال 1998، آنها گردش مالی خود را بیش از 6 برابر کرده اند. به ندرت کس دیگری برای بازیکنانی که می خواهد پیشنهاد دهد. این مزیت بزرگ حتی مراحل ضعف را نیز امکان پذیر می کند.

از سوی دیگر، اکنون خطری وجود دارد. از اواخر دهه 1980، زمانی که صنعتگران ایتالیایی به عنوان حامیان فوتبال، یارانه متقابل پرداخت کردند، سری آ برای یک دهه خوب لیگ برتر بود. ماتئوس، برهمه، کلینزمن، رودی وولر و توماس هاسلر، عمده قهرمانان آلمانی جهان در سال 1990، در بهترین سال های خود در ایتالیا بازی کردند. در این دوره که به سختی یک فینال بدون یوونتوس و میلان برگزار شد، بایرن قهرمان لیگ قهرمانان اروپا نشد.

اکنون ممکن است با یک دهه لیگ برتر روبرو باشیم که توسط کارآفرینان بسیار ثروتمند از سراسر جهان تأمین مالی می شود، اما همچنین کشورهایی که می خواهند شهرت خود را با رویدادهای ورزشی بزرگ بهبود بخشند. امسال ممکن است شاهد سومین فینال انگلیسی در چهار سال باشیم. فقط فصل 2019-2020، زمانی که لیگ قهرمانان در قالب مینی و تحت شرایط پیچیده همه گیر برگزار شد، استثنا بود.

این موازی با دوران ایتالیا می تواند عواقبی داشته باشد. لواندوفسکی در سال 2014 از دورتموند به بایرن آمد. امروز، بهترین مربیان جهان تسلیم کشش انگلیس می شوند و محبوب ترین بازیکنان بوندسلیگا دیگر به بایرن تغییر نمی کنند. ارلینگ هالند احتمالاً مانند کای هاورتز دو سال قبل به لیگ برتر خواهد رفت و گمانه زنی هایی در مورد جدایی سرژ گنابری وجود دارد.

اگر تعدادی از استعدادهای برجسته این نسل در لیگ انگلیس جذابیت بیشتری نسبت به لیگ آلمان ببینند، این موضوع برای بایرن و بوندسلیگا مشکل ساز خواهد شد.

بایرن در این رقابت بین لیگ ها نمی تواند روی حمایت آلمان حساب باز کند و ضعف بوندسلیگا نیز می تواند در درازمدت باعث تضعیف باشگاه شود. شاید این روند در حال حاضر در حال انجام است. از سال 2010 تا 2016، بایرن در 7 تلاش شش بار به نیمه نهایی و سه بار به فینال رسید. از سال 2017 تا 2022 آنها چهار بار آخر را دو بار در شش تلاش انجام دادند. در این فصل آنها برای دومین بار متوالی قبل از نیمه نهایی حذف شدند، این بار مقابل ویارئال.

این در حالی است که نسل مدیریت قدیمی در حال خداحافظی هستند. برای مدت طولانی، هونس، که بایرن برای او یک کار زندگی بود، باشگاه را مانند یک مالک هدایت می کرد. امروز، دو بازیکن سابق، حسن صالحیمیدزیچ و کان، قهرمان لیگ قهرمانان اروپا از سال 2001، دوباره در راس کار هستند.

وظیفه آنها این است که اکنون تیم را تقویت کنند که همه فریاد سرمایه گذاری می زنند و هیچ کس در مورد استعدادهای جوان خود صحبت نمی کند – به روشی که مناسب باشگاه و کشور باشد، با ستاره های ملی و بین المللی که خانه خود را در مونیخ خواهند ساخت. متعلق به قله اروپا – این آرزوی بایرن مونیخ است.