آبان نیوز انتشار آخرین خبرهای سیاسی اقتصادی اجتماعی ورزشی فناوری در آبان نیوز
به گزارش دپارتمان اخبار اقتصادی پایگاه خبری آبان نیوز ،
مندر اواخر قرن هجدهم، زمانی که تأثیر انقلاب صنعتی بر زندگی طبقه کارگر نوپا وارد شد، هزینه بالای سوخت، یک مطالعه اشاره میکند که «ساکنان بسیاری از مناطق جنوبی را مجبور به ترک پخت و پز خانگی کرد». هزینه سوخت در جنوب بسیار بیشتر از شمال بود. در نتیجه، فردریک مورتون ادن مشاهده کرد دولت فقرا (1797)، “آشپزی دهقان شمالی بسیار متنوع است، و سفره او اغلب با غذاهای گرم عرضه می شود”، در حالی که در جنوب، خانواده های طبقه کارگر قادر به پختن یا پختن سیب زمینی نبودند، بنابراین مجبور شدند. نان سفید ارزان بخرید و شام را سرد بخورید.
از آنجایی که پختن در خانه گران‌تر از خرید نان مغازه‌ای بود، به ازای هر جمعیت در مناطق فقیرنشین مانند همپشایر نانوایی‌های بیشتری نسبت به مناطق ثروتمندتر مانند یورکشایر وجود داشت. با گذشت بیش از 200 سال، ما به بریتانیا بازگشته‌ایم که در آن بسیاری از خانواده‌های فقیر به دلیل هزینه بالای سوخت، «مجبور شده‌اند آشپزی در خانه را کنار بگذارند». نه تنها انفجاری در استفاده از بانک‌های مواد غذایی رخ داده است، بلکه بسیاری از کاربران بانک‌های مواد غذایی “محصولاتی مانند سیب‌زمینی و سایر سبزیجات ریشه‌دار را کاهش می‌دهند، زیرا نمی‌توانند آن‌ها را بجوشانند”.
بیشتر بحث در مورد بحران هزینه زندگی به درستی در مورد تأثیر افزایش قیمت ها بر زندگی میلیون ها نفر بوده است که به ناامیدی کشیده شده اند. این فقط قیمت های متورم برای کالاهای اساسی نیست که چنین ناامیدی را ایجاد کرده است. همچنین عدم اطمینان درآمد و به ویژه رشد عظیم مشاغل ناامن و با دستمزد ضعیف در سال های اخیر است.
مطالعه‌ای که توسط دالیا جبریال و پدی بتینگتون، از اندیشکده‌های خودمختاری و مرکز مطالعات کار و اجتماعی انجام شده است، آنچه را «Uberisation» بازار کار می‌نامد، دنبال میکند. مشاهده میکند که «ناامنی به بخشی از زندگی کاری بریتانیا تبدیل شده است» و «نسبت نیروی کار به‌طور نامطمئن به کار گرفته شده است». نوعی ناامنی که زمانی صرفاً با اقتصاد گیگ مرتبط بود، اکنون در بسیاری از بخش‌های اشتغال در حال گسترش است: بخش‌های بهداشت و مراقبت، مهمان‌نوازی، نظافت، مو و زیبایی، حتی «مشاغل طبقه متوسط که قبلاً در دانشگاه‌ها محافظت می‌شد».
این گزارش با استفاده از نشانگرهایی مانند بیکاری، کم کاری، قراردادهای موقت، کار پاره وقت، دستمزد متغیر هفتگی و قراردادهای ساعت صفر برای ایجاد «شاخص ناامنی» نشان می دهد که «ناامنی از سال 2005 تا 50 درصد افزایش یافته است». تقریباً هر بخش شغلی ناامنی بیشتری نشان می دهد.
پس از سقوط مالی سال 2008، بیکاری به شدت افزایش یافت و در سال 2011 به 8.5 درصد رسید و در سال 2019 به کمترین میزان در 45 سال گذشته یعنی 3.8 درصد رسید. کاهش بیکاری به عنوان یک داستان موفقیت بزرگ اقتصادی مورد استقبال قرار گرفت. اما بیکاری تا حد زیادی کاهش یافته است زیرا کارگران به مشاغل کم دستمزد یا پاره وقت یا خوداشتغالی کشیده شده اند. قیمت پایین بیکاری به شدت ناامنی شغلی را افزایش داده است. لندن، که اغلب به عنوان ثروتمند دیده می شود، به ویژه از کار ناامن به شدت آسیب دیده است. بنابراین، جای تعجب نیست که زنان، جوانان و اقلیت های قومی وجود داشته باشند.
برجسته‌ترین و تکان‌دهنده‌ترین بیان ناامنی شغلی اخراج اخیر توسط P&O تقریباً 800 نفر از کارکنان کشتیرانی آن بود. خشم گسترده ای از جمله از سوی وزرا، که از پیتر هبلتویت، رئیس اجرایی، خواستند استعفا دهد و دولت همه قراردادها با P&O را بررسی کند، وجود داشت. اما این سیاست ها و قوانین دولت است که در وهله اول چنین اخراج های دسته جمعی را ممکن کرده است.
اقدامات P&O مخصوصاً وحشیانه بود، اما کارفرمایان اغلب از سیاست “آتش و استخدام مجدد” استفاده می کنند. یک مطالعه در سال گذشته نشان داد که به 10٪ از همه کارگران گفته شده است که در شرایط بدتر برای شغل خود دوباره درخواست دهند یا با اخراج مواجه شوند. این رقم برای جوانان 18 تا 24 ساله تقریباً دو برابر شده است. بریتیش گاز، بریتیش ایرویز، شرکت اتوبوسرانی Go North West و بسیاری دیگر در سال گذشته برای اخراج و استخدام مجدد کارگران تلاش کرده اند. اکتبر گذشته، دولت لایحه یکی از اعضای خصوصی را برای غیرقانونی کردن این عمل مسدود کرد. برای چهار دهه، دولت‌های متوالی، به نام ایجاد بازار کار «انعطاف‌پذیر»، اخراج کارگران را برای کارفرمایان آسان‌تر و واکنش اتحادیه‌ها را سخت‌تر کرده‌اند. ریشه های این روند به دهه 1980 و حمله مارگارت تاچر به اتحادیه ها و مدل اجتماعی پس از جنگ برمی گردد. این اولین بار نیست که P&O کارگران را به صورت دسته جمعی اخراج می کند. در سال 1988، این شرکت از قوانین تاچر برای اخراج 400 کارگر، کاهش دستمزد و ساعات کاری بیشتر سوء استفاده کرد و سپس از اختلاف 16 ماهه ای که پس از آن به وجود آمد برای شکستن اتحادیه ملی دریانوردان استفاده کرد.
هنگامی که کارگر جدید در سال 1997 به قدرت رسید، برخی اقدامات حفاظتی مهم مانند حداقل دستمزد ملی و اعتبارات مالیاتی را معرفی کرد، اما قوانین ضد اتحادیه محافظه‌کاران را حفظ کرد و حرکت به سمت بازار کار انعطاف‌پذیرتر را تقویت کرد. در اوایل دهه 2000، چیزی ایجاد شد که برخی تحلیلگران آن را بازار کار «ساعت شنی» می نامند، که از یک طرف بین «مک جابز» با دستمزد بد و از سوی دیگر «مک جابز» با پاداش سخاوتمندانه تقسیم می شود، و مشاغل «متوسط» فشرده می شوند.
از آنجایی که اعضای اتحادیه کارگری از 13.2 میلیون در سال 1979 به پایین ترین رکورد 6.2 میلیون در سال 2016 کاهش یافت (از زمانی که اندکی بهبود یافته و به 6.6 میلیون نفر رسیده است)، کسانی که بیشتر به حمایت اتحادیه نیاز دارند، کمترین احتمال عضویت در اتحادیه را دارند. این مانند بازگشت به روابط کار اوایل قرن بیستم است. گسترش مشاغل ناامن و با دستمزد ضعیف در بازار کار منعطف بدون حمایت اتحادیه های کارگری عامل اصلی بحران هزینه زندگی بوده است.
نیاز مبرمی به واکنش فوری به افزایش قیمت ها، از افزایش مناسب مزایا و حداقل دستمزد گرفته تا کاهش افزایش قیمت انرژی وجود دارد. اما به همان اندازه مهم به چالش کشیدن سیاست‌هایی است که بازار کار ناامن را تحت پوشش بازاری انعطاف‌پذیر ایجاد کرده‌اند: نیاز به لغو محدودیت‌های اتحادیه‌های کارگری و حذف حقوق کارفرمایان برای اخراج و استخدام مجدد و جلوگیری از تشکیل اتحادیه‌ها. بیشتر از همه، نیاز به اطمینان از حمایت اتحادیه از کارگران کم دستمزد، کم‌ایمن‌تر، گسترش کار اتحادیه‌هایی مانند IWGB و RMT وجود دارد.
بریتانیای قرن بیست و یکمی که در آن انعکاس فقر سوختی اواخر قرن هجدهم و ناامنی کار در اوایل قرن بیستم وجود دارد، چیزی نیست که ما باید تحمل کنیم.
این خبر از خبرگزاری های بین المللی معتبر گردآوری شده است و سایت اخبار امروز آبان نیوز صرفا نمایش دهنده است. آبان نیوز در راستای موازین و قوانین جمهوری اسلامی ایران فعالیت میکند لذا چنانچه این خبر را شایسته ویرایش و یا حذف میدانید، در صفحه تماس با ما گزارش کنید.
