پوچتینو و پارادوکس در PSG، باشگاهی که تقریبا غیرقابل مدیریت است | مائوریسیو پوچتینو

تیدر اینجا احتمالاً تنها یک کاری است که یک سرمربی می تواند در پاری سن ژرمن انجام دهد که می تواند شهرت او را افزایش دهد و آن قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا است – و حتی در آن صورت افراد زیادی به هزینه خالص 900 میلیون پوندی از زمان تصاحب قطر در این تیم نگاه می کنند. 2011 و فکر کردن: “درباره زمان.” مائوریسیو پوچتینو این کار را نکرده است.

اگر، همانطور که به نظر می رسد با وجود اصرار او برای ماندن در این هفته، او در تابستان PSG را ترک می کند، او این کار را با لکه دار شدن رتبه دوم لیگ در کارنامه خود انجام می دهد. او حداقل به انتقاداتی که مبنی بر اینکه هرگز موفق به کسب مدال نشده بود – با جمع آوری کوپه دو فرانس در فصل گذشته و عنوان قهرمانی لیگ 1 این فصل – پاسخ داده است، اما این حرف همیشه تا حد زیادی بی معنی بود. رساندن تاتنهام به سوم، دوم و سوم در فصول متوالی، و به دومین بالاترین امتیاز در تاریخ لیگ برتر خود (تعدیل دو یا سه امتیاز برای یک برد و اندازه بخش)، یک دستاورد بزرگتر است.

اما اکنون این حس وجود دارد که وضعیت پوچتینو در طول دو سال حضورش در فرانسه کاهش یافته است. حتی با ارائه تمام اخطارهای معمول در مورد نظرسنجی های رسانه های اجتماعی، قابل توجه است که وقتی گری نویل از او پرسید دنبال کردن توییتر در ماه گذشته، چه آنها ترجیح می‌دهند منچستریونایتد پوچتینو یا اریک ده هاگ را منصوب کند، 82 درصد به سراغ سرمربی بدون تجربه لیگ برتر رفتند.

البته شکست در قهرمانی در لیگ در فصل گذشته باید در مقابل پوچتینو حساب شود. بودجه PSG تقریباً دو برابر نزدیکترین رقبای خود است. این یک واقعیت تلخ در اقتصاد فوتبال مدرن فرانسه است که اگر PSG قهرمان لیگ نشود، یک شکست است. اینکه پوچتینو فقط نیم فصل در آنجا حضور داشت واقعاً بهانه ای نیست.

مشکل این بود که پاری سن ژرمن از 6 بازی مقابل لیل، موناکو و لیون، سه تیم دیگر که چهار تیم برتر را تشکیل می دادند، تنها 4 امتیاز گرفت. آنها در بازی‌هایی که مقابل سرسخت‌ترین حریفان قرار گرفتند، ضعیف بودند، که برای باشگاهی که چنین اولویتی را در لیگ قهرمانان اروپا قائل است یک مشکل بزرگ است.

اما این پارادوکس پاری سن ژرمن همیشه بوده است: هرچه قوی‌تر شود، کمتر به چالش کشیده می‌شود، و هر چه کمتر به چالش کشیده شود، برای پیروزی در نبردها در برابر تیم‌های نزدیک به سطح خودش مجهزتر است. سلطه باعث انحطاط می شود، به همین دلیل است که تاریخ پاری سن ژرمن در لیگ قهرمانان با سقوط های خنده دار همراه است.

آمدن لیونل مسی تنها این تمایل را تشدید کرد. سه جلویی مسی، نیمار و کیلیان امباپه ممکن است یکی از هیجان‌انگیزترین بازی‌هایی باشد که تا به حال ساخته شده است، اما هزینه‌ای دارد، و آن این است که زیاده‌روی آن‌ها باید با یک هافبک سخت‌گیرانه و عمیق متعادل شود، و در برابر انواعی از این تیم‌ها مبارزه کنند. فوتبالی یکپارچه که بهترین و نه صرفاً ثروتمندترین تیم های جهان را تعریف می کند. هیچ کدام از اینها فوتبال پوچتینو نیست و تقصیر او فقط این است که این کار را به دست گرفت.

شاید کسب درآمد سالانه 5.6 میلیون پوندی پس از کسر مالیات، زندگی در پاریس و گرفتن چند جام ارزان قیمت جذاب باشد، اما PSG به عنوان یک باشگاه تقریبا غیرقابل مدیریت است. ستارگان و منیت آنها غالب است. تحمیل نوعی پرس مدرن و منسجم که مشخصه تیم های پوچتینو در تاتنهام، ساوتهمپتون و اسپانیول بود تا حد زیادی بیهوده است.

بنابراین، بله، دوران پوچتینو در پاری سن ژرمن بسیار طاقت فرسا بوده است و بله، دو سال از دوران حرفه ای یک مربی را نمی توان به عنوان نامربوط تلقی کرد، اما موفقیت در پاری سن ژرمن تقریبا غیرممکن است – سلف اخراج شده او، توماس توخل، که او نیز چنین کاری را انجام می دهد. مسئولیت شکست در لیگ، فصل را پس از انتقال به چلسی با قهرمانی در لیگ قهرمانان به پایان رساند.

نتایج در ماه‌های پایانی در تاتنهام افت کرده بود، صعود به فینال لیگ قهرمانان اروپا پایان ناگوار فصل 19-2018 را پنهان می‌کرد، و زمانی که او در نوامبر 2019 اخراج شد، در رده چهاردهم لیگ برتر بودند، اما مشکلات تیم مدتهاست که توسط پوچتینو علامت گذاری شده بود.

انتقال به استادیوم جدید بودجه‌ها و سرمایه‌گذاری محدود را محدود می‌کرد، اما به همان اندازه که پوچتینو احساس می‌کرد که بازیکنی کهنه شده است، مشکل بزرگی بود – و سبک مدیریت شدید او به این معنی است که او ممکن است بازیکنان خاصی را سریع‌تر از سایرین خسته کند. .

منچستریونایتد که با انتصاب ژوزه مورینیو زمانی که او مدت ها از اوج خود گذشته بود، سوخته بود، ظاهرا نگران بود که بهترین روزهای پوچتینو پشت سر او باشد. و این درست است که سه سال گذشته چندان چشمگیر نبوده است. اما او دو سال از تن هاگ کوچکتر است، حتی اگر سه سال بیشتر مدیریت کرده باشد، و تجربه وسیع تری دارد.

دلایل کاملاً خوبی برای انتصاب تن هاگ وجود دارد، مشروط بر اینکه ساختار مناسبی به او داده شود. اما اگر تصمیم یونایتد واقعاً تحت تأثیر بی جهت، همانطور که گفته شد، تحت تأثیر نگرانی ها از رو به زوال پوچتینو یا آن نظرسنجی قرار گرفت، تنها بر نگرانی در مورد عدم درک فوتبال در بالای باشگاه تأکید می کند.

این مثل شرایط مورینیو نیست. بعید است که رکود خفیف اخیر پوچتینو به دلیل از دست دادن انرژی یا انگیزه او، تلاش او برای برقراری ارتباط با بازیکنان جوان تر یا اینکه فوتبال فراتر از تفسیر او از آن حرکت کرده است، باشد.

پس اگر پوچتینو در تابستان از پاری سن ژرمن جدا شود، چه می شود؟ یونایتد برای او ایده‌آل به نظر می‌رسید، زیرا به نظر می‌رسد از نیروی شخصیتی و همچنین توانایی مربیگری لازم برخوردار است. ممکن است او فقط یک سال صبر کند و آن فرصت دوباره از راه برسد.

اما احتمال دیگری ممکن است زودتر رخ دهد، با توجه به اینکه آنتونیو کونته گزینه اصلی برای جایگزینی او در پاری سن ژرمن است – در واقع، فراتر از زین الدین زیدان، که ظاهراً امیدوار است پست فرانسه پس از جام جهانی را بگیرد، کونته تنها کاندیدای جایگزین واقعی در حال حاضر است. و این بازگشت به تاتنهام است.

خرد متعارف می گوید که هرگز نباید به عقب برگردید، اگرچه دیوید مویس چیز دیگری می گوید. و پوچتینو، با توجه به امتیازات و تضمین‌هایی که احتمالاً دنیل لوی برای متقاعد کردن او به بازگشت باید ارائه دهد، به طرز عجیبی با قدرت بیشتر بازمی‌گردد – و اگر کونته را از دست بدهد، اعتبار می‌خواهد یک چهره بزرگ را بپذیرد. پوچتینو همچنین با توجه به اینکه هشدارهای چهار سال پیش او به وضوح درست بود، شهرت خود را تقویت خواهد کرد. این کمی کار ناتمام است که ممکن است به طور رضایت بخشی به نتیجه برسد.