نبی کیتا با افزایش سرعت لیورپول در رقابت قهرمانی، نیوکاسل را پایین آورد | لیگ برتر

چندی پیش نیست که یورگن کلوپ به ادی هاو اجازه داد تا به تمام مناطق آنفیلد دسترسی داشته باشد، زیرا او به یک همکار خارج از کار اجازه داد تا تقریباً هر حرکت او را تحت الشعاع قرار دهد. سرمربی لیورپول شاید چانه زنی نکرده بود که هاو بعداً به محض اینکه هدایت نیوکاسل را بر عهده گرفت، یکی از تحلیلگران کلیدی خود به نام مارک لیلاند را شکار کند – یا جان تازه ای در تیم قدیمی استیو بروس دمید که این شروع ناهار در آفتاب تاین ساید نشان دهنده آن بود. تهدیدی غیرمنتظره برای شانس قهرمانی مرسیسایدرها.

در واقعیت، آنقدرها هم که نتایج نشان می‌دهد فشرده نبود، اما یک یازده نفره لیورپول که توسط مو صلاح و تیاگو آلکانترا که در ابتدا نیمکت نشین شده بودند تماشا می‌شدند، همچنان مجبور شدند برای پیروزی سخت تلاش کنند که نه تنها فشار را بر منچسترسیتی حفظ می‌کند، بلکه به رکورد بی سابقه نیوکاسل با 6 پیروزی پیاپی خانگی پایان داد.

جیمز میلنر یک شروع نادر و آخرین بازگشت به یک باشگاه سابق را با ایجاد گل افتتاحیه برای نبی کیتای چشمگیر پس از بیرون آمدن از یک چالش 50/50 با فابیان شر که صاحب توپ شده بود، رقم زد. برخورد این زوج باعث شد تا هاف میانی نیوکاسل برای چند دقیقه روی زمین دراز بکشد که از نظر هاو دور از ایده آل بود.

او چگونه می‌توانست با شر روی پاهایش کار کند، زیرا کیتا متعاقباً در اطراف مارتین دوبراوکا دریبل زد و سپس از دیوار مدافعان نیوکاسل که با عجله ساخته شده بود، شوت زد.

در حالی که کلوپ با خوشحالی هوای رقیق را کوبید، هاو کاملاً تحت تأثیر قرار نگرفت. همراه با اکثریت جمعیت بیش از 52000 نفری که در پارک سنت جیمز جمع شده بودند، او متقاعد شده بود که آندره مارینر اشتباه کرده است که پس از تکل میلنر، بازی را ادامه داده است. با بررسی VAR که تصمیم دیگری گرفت، گل ایستاد و شر در نهایت لنگ لنگان به قلب دفاع میزبان بازگشت.

واضح است که در حالی که هم تیمی هایش در لیورپول جشن می گرفتند و فیزیوتراپیست های نیوکاسل منتظر حضور در بازی بودند، ویرجیل فن دایک قبلاً مستقیماً به سراغ حریف آسیب دیده خود رفته بود تا ببیند آسیب زیادی ندیده است. پس از گذراندن مدت طولانی به دلیل مصدومیت جدی زانو، نیمی از مركز مركز كلوپ ظاهراً این روزها اولویت ها را تغییر داده است.

اگرچه میگل آلمیرون برای مدت کوتاهی فکر می‌کرد که پس از دور زدن آلیسون به تساوی رسیده است، تلاش مهاجم پاراگوئه‌ای به درستی برای آفساید متوقف شد. به همان اندازه که آلمیرون و آلن سن ماکسیمین تلاش کردند و به همان اندازه که برونو گیمارش در خط میانی تلاش کردند – از جمله بازی به یاد ماندنی میلنر – سخت بود، لیورپول تا به حال کنترل زیادی را به دست گرفته بود و از بیش از 70 بازی در هر بازی لذت می برد. سنت از مالکیت

جردن هندرسون به شدت درگیر این انحصار توپ بود، و هافبک سابق ساندرلند ظاهراً از هو کردن عمده او الهام گرفته بود که با هر تماس او استقبال می کرد. در واقع هندرسون خیلی نزدیک بود قبل از نیمه کاره با یک ارسال خوب یک گل برای دیوگو جوتا ایجاد کند. آن مانور با انجام شگفتی های آکروباتیک دوبراوکا به پایان رسید تا ضربه سر تند و سریع جوتا را به نحوی به ایمنی منحرف کند.

اگر هندرسون موفق شده بود جانجو شلوی را از صحنه خارج کند، یک دوئل دیگر در خط میانی، این بار که کیتا و جو ویلاک در آن شرکت داشتند، نیز راه مرد لیورپولی را طی می‌کرد و ویلاک تأثیری حاشیه‌ای بر روند دادرسی داشت.

با توجه به اینکه زخم‌های آن درگیری با میلنر که شر را ترک می‌کند اغلب به‌طور مشابه بی‌اثر است، وقتی هاو جمال لاسلس را جایگزین او کرد، جای تعجب نداشت. کاپیتان نیوکاسل به سختی وقت خود را پیدا کرد قبل از اینکه سادیو مانه کلوپ را پس از برخورد با ارسال جو گومز از سمت راست قبل از اینکه ضربه او را با فاصله باریک و بیهوده و با فاصله زیاد ارسال کند، فحش دهد.

این نشان داد که هوو توانست کریس وود را جایگزین ویلوک کند و کمی بعد، کلوپ مانه و هندرسون را با صلاح و فابینیو عوض کند. حرکت فوق‌العاده هوشمند صلاح به زودی دن برن و لاسلز را در معرض خطر قرار داد.

نه اینکه زمانی که سنت ماکسیمین در وود فقط برای نیوزیلندی بازی می کرد که مستقیماً به آلیسون شلیک کند، آنها به اندازه کلوپ عصبی بودند. در ابتدا این یک اشتباه بزرگ به نظر می رسید، بنابراین احتمالاً به همان اندازه برای وود خوب بود که پرچم آفساید یک خط نشان می داد که هیچ گلی به حساب نمی آمد. با این حال، کلوپ احساس کرد لازم است تیاگو را به این مناسبت معرفی کند.

تنها چیزی که باقی مانده بود این بود که دوبراوکا یک بار دیگر در حفظ شوت جوتا برتری یابد. هاو و کلوپ در سوت پایان بازی فاصله سردی را حفظ کردند و لیورپول همچنان در گردن منچسترسیتی نفس می کشید.