کیتی تیلور: “این بزرگترین مبارزه است، نه تنها در بوکس زنان بلکه در کل ورزش” | بوکس

تیاو ساکت و انحصاری باشگاه ورزشی نیویورک در سنترال پارک جنوبی فاصله زیادی با باشگاه بوکس سنت فرگال در بری، کانتی ویکلو دارد، جایی که کیتی تیلور برای اولین بار در یک حرفه قابل توجه دستکش را به دست آورد که شنبه شب در میدان مدیسون به اوج خود می رسد. باغ تیلور در محیط جدید عجیب و غریب با لمس ملایم حرکت می کند، لبخند می زند و گپ می زند در حالی که ما در راهروهای مجلل در جست و جوی سوئیتی هستیم که در آن خطری را که در برابر آماندا سرانو در مهم ترین مبارزه در تاریخ مختصر بوکس زنان وجود دارد در نظر بگیرد. .

تیلور و سرانو به اولین مبارزان زن تبدیل خواهند شد که در گاردن تیتر یک صورتحساب می‌شوند و اولین زنانی هستند که هر کدام بیش از یک میلیون دلار از یک مسابقه درآمد کسب می‌کنند. حداقل در این معنای سطحی، محیط مجلل ما معنا پیدا می کند. اما تیلور بیشتر در خانه در یک باشگاه ورزشی سنگ‌آلود می‌ماند و من آنقدر برای زندگی پرمخاطب ناسازگار هستم که صحبت‌های فوری در لابی انجام شد تا تصمیم بگیرند که آیا حتی باید اجازه ورود به این منطقه از امتیازات را بگیرند یا خیر. من که مستقیماً از لندن از هواپیما بیرون آمدم و به تاکسی رفتم تا تیلور را به موقع ببینم، هنوز با شلوار جین قدیمی چروکیده و احتمالاً چروکیده ام هستم. من کد لباس را نادیده گرفتم و سرانجام توافقی صورت گرفت که اجازه ورود به باشگاه از طریق یک آسانسور در پشت ساختمان به من داده شد.

تیلور سرگرم و آرام است و با دانستن اینکه معمولا چقدر از مصاحبه‌ها، کنفرانس‌های مطبوعاتی و هر نوع هیاهو متنفر است، با نزدیک شدن به بزرگترین دعوای زندگی‌اش، اندازه‌گیری حال و هوای دوست‌داشتنی او قابل توجه است. وقتی می‌پرسم آیا اکنون همه چیز جدی‌تر است، او یک تمایز کلیدی می‌کند. “بخشی که بسیار شدیدتر به نظر می رسد، جنبه رسانه ای است. خیلی بیشتر از حد معمول اتفاق افتاده است، اما تیتر یک مبارزه بزرگ در مدیسون اسکوئر گاردن خاص است. این نمادین ترین مکان در بوکس است و من مثل بقیه هستم. من به محمد علی علیه جو فریزر فکر می کنم [in 1971] و آن شب هایی که تاریخ در باغ ساخته شد. این یک رویا است که در چنین نبردی مقابل یک قهرمان بزرگ در آماندا سرانو قرار بگیریم و خوب است که به مردم بگوییم چقدر پیشرفت کرده ایم.

تیلور در ذهنش به بری برمی گردد، جایی که، همانطور که سال گذشته به من گفت، “ما خانواده بسیار بسیار فقیری بودیم که در ناهموارترین منطقه زندگی می کردیم.” از آن زمان ثروت و شکوه وجود داشته است، و تیلور برای مدت طولانی محبوب ترین شخصیت ورزشی در ایرلند بوده است، اما بوکس یک تجارت انفرادی و بی رحمانه است. بوکس زنان حتی منزوی تر و دشوارتر است. در یک بعد از ظهر بی‌حال، تیلور به تمام چیزهایی که برای رسیدن به این نقطه غلبه کرده و همچنین درد ناشی از اجازه ندادن به مبارزه در ایرلند فکر می‌کند.

او می گوید: «در آغاز کار آسانی نبود. “بوکس در خون خانواده من جریان دارد، اما هیچ فرصتی برای دختران وجود نداشت. من به دنبال برادرانم به ورزشگاه رفتم [at St Fergal’s] چون پدرم بوکسور بود. اما هنوز مجبور بودم وانمود کنم که پسر هستم تا دعوا کنم. ما مجبور شدیم نام من را دقیقاً به عنوان کی تیلور بگذاریم. روسری را می‌کشیدم، موهایم را داخل می‌کشیدم تا کسی نتواند آن را ببیند و آن‌طور وارد رینگ می‌شدم. وقتی برنده شدم و روسری را از سر بیرون آوردم، وقتی همه ناگهان دیدند که من یک دختر هستم، غوغا به پا می‌شود.»

تیلور بیشتر از زنان خانواده اش به رهبری مادر و مادربزرگش که به تازگی 90 ساله می شود الهام می گیرد. این کمک کرد که مادرش، بریجت، اولین زن داور بوکس در ایرلند بود. تیلور در مورد مادر پیشگامش می گوید: «من خیلی جوان بودم که واقعاً نمی توانستم بفهمم او چه کار می کند. اما این نشان می‌دهد که خانواده‌ام چقدر به من در بوکس کردن کمک کردند.»

او رابطه پیچیده‌ای با پدرش پیتر داشته است، به‌ویژه پس از جدایی والدینش، اما او مبارزه را رهبری کرد تا مقامات بوکس ایرلند را مجبور به لغو ممنوعیت شدید خود برای ورود دختران به رینگ کنند. در شب هالووین در سال 2001، یک تیلور 15 ساله و آلانا آدلی، نوجوانی از بلفاست، در اولین مبارزه رسمی بین دو بوکسور زن در ایرلند ملاقات کردند. این مسابقه در استادیوم ملی در دوبلین برگزار شد و تیلور به یاد می آورد که «به نظر معامله بزرگی بود. آلانا مبارزه خوبی با من کرد اما سخت ترین بخش علاقه رسانه ها بود. من خیلی خجالتی بودم و از آن متنفر بودم. برای یک دختر 15 ساله کمی زیاد بود.»

تیلور به عنوان یک انقلابی بعید ظاهر شد، اما میل او برای مبارزه عمیق بود و استعداد محض او برای رینگ از او سرازیر شد. تیلور تا زمانی که شش عنوان قهرمانی اروپا و پنج قهرمانی جهان را به دست آورد، چنان در بوکس آماتور نفوذ داشت که لابی IOC را رهبری کرد تا به زنان مبارز اجازه دهد اولین بازی المپیک خود را در لندن 2012 انجام دهند. البته تیلور در میان طاقت فرسا، طلا گرفت. فشار در حالی که کل ایرلند او را غرید.

توانایی او برای مقاومت در برابر چنین انتظاراتی، به عنوان یک پیشرو، باید به گرما و شور باغ کمک کند. سرانو، مبارز برجسته و وحشی پورتوریکویی اهل بروکلین، عناوین جهانی را در هفت وزن کسب کرده است. کالیبر مخالفت او اغلب مشکوک بوده است، اما سرانو در 33 سالگی تنها یک بار در 44 مبارزه شکست خورده است. تیلور موافق است که این یک مسابقه 50-50 واقعی است و او به وضوح به سرانو در داخل و خارج از رینگ احترام می گذارد. اما این زن 35 ساله شجره نامه فوق العاده خود را به عنوان یک حرفه ای دارد. رکورد او 20-0 بکر باقی می ماند و او قهرمان بلامنازع سبک وزن جهان است. سرانو در حال افزایش از وزن پر است، اما توانایی او در جابجایی بین کلاس های وزنی مدت ها علامت تجاری او بوده است.

تیلور می گوید: «می دانم که او خیلی خوب است. اما من همیشه می خواستم بهترین ها را بجنگم. این دقیقاً همان چیزی است که من دریافت می کنم زیرا سرانو موتور واقعاً خوبی دارد و بسیار تهاجمی است و ضربه محکمی می زند. اما او خارج از رینگ مودب و محترم است زیرا هر دوی ما می دانیم که این مبارزه خودش را می فروشد. این بزرگترین مبارزه وجود دارد – نه تنها در بوکس زنان بلکه در کل ورزش.

تیلور، با ایمان عمیق مسیحی و فروتنی ذاتی خود، یک تاجر تبلیغاتی نیست. بنابراین این جمله آخر چشم نواز است. این ثابت می کند که تیلور، مانند همه بوکسورهای بزرگ، خودباوری و نفس جنگی دارد که او را حفظ می کند. با این حال، حتی این اعتقاد تقریباً برای اولین باری که او در باغ مبارزه کرد کافی نبود – در مقابل دلفین پرسون در آندرکارت شکست شوک آنتونی جاشوا از اندی رویز جونیور در ژوئن 2019. این یک نبرد وحشیانه بود و تیلور شاید خوش شانس بود که تصمیم را گرفت. .

او اذعان می کند: «این بهترین عملکرد من نبود. “اما این یک مبارزه عالی بود. این دعواهایی است که مردم به یاد دارند. آنها بخشی از میراث شما هستند. جو باورنکردنی بود اما شنبه شب بسیار بزرگتر خواهد بود.”

تیلور به مسابقات بزرگ استادیوم، جنگیدن با جاشوا آندرکارت عادت کرده است و دو بار از دیگ المپیک عبور کرده است. در مقابل، سرانو در معرض چنین بدگویی قرار نگرفته است و تا زمانی که با جیک پل، یوتیوبری که مروج او شده است، ارتباط برقرار نکرده است، این پورتوریکویی گاهی برای حداقل 5000 دلار یا 10000 دلار در هر مسابقه مبارزه می کرد. پس از اینکه مبارزه با تیلور به دلیل بیماری همه گیر به تعویق افتاد، ورود پل به اردوگاه او چشم انداز را تغییر داد زیرا او مخاطبان جدیدی را با خود همراه کرد. این واقعیت که اکنون با شور و اشتیاق توسط مدیسون اسکوئر گاردن تبلیغ می‌شود و به طور انحصاری در سراسر جهان در Dazn، شبکه غول‌پیکر استریم نمایش داده می‌شود، این مسابقه را به یک چرخنده پول چند میلیون دلاری تبدیل کرده است.

تیلور، با روشی بی ادعا، حضور پل و واکنش بعدی مادربزرگش را با شادی خوب منعکس می کند. می دانم که بسیاری از مردم درباره جیک پل مطمئن نبودند اما او واقعا حرفه ای بوده است. او سعی نکرده درخشش را از ما به عنوان مبارز بگیرد و کمک کرد تا این یک رویداد بزرگ باشد. وقتی به مادربزرگم گفتم این مبارزه ثروتمندترین مبارزه زنان در تاریخ است، او شگفت زده شد اما واقعا خوشحال شد.

تیلور وقتی به من می‌گوید روی کین، که در دوران بازی فوتبال نوجوانان برای ایرلند از او به عنوان یک دختر مدرسه‌ای یاد می‌کرد، چند هفته پیش به او پیامک فرستاده بود تا برایش آرزوی خوشبختی کند. این پیوند با ایرلند، و زندگی در خانه، به این معنی است که تیلور توسط یکی از غفلت های آشکار در کارنامه اش زخمی شده است. او حتی یک مسابقه حرفه ای را در زمین خود انجام نداده است.

بوکس حرفه ای در ایرلند در سال 2016 پس از تیراندازی گروهی در دوبلین که منجر به مرگ یکی از همکاران دانیل کیناهان، رهبر ادعایی یک کارتل بدنام مواد مخدر شد، متوقف شد. گلوله ظاهراً برای کیناهان بود و این قتل موجی از انتقام‌جویی‌های مرگبار را به راه انداخت که تأثیر فاجعه‌باری بر بوکس ایرلندی داشته است. اجرای بوکس حرفه ای در ایرلند بسیار خطرناک شد و در شش سال گذشته فقط چند نمایش در سالن کوچک برگزار شده است.

تیلور اذعان می کند: «این واقعاً ناامیدکننده بود. «و چنین شرمساری. من دوست دارم در ایرلند بجنگم.”

در اوایل ماه جاری، در یک کنفرانس مطبوعاتی شدید در دوبلین، سفیر آمریکا از قصد دولت ایالات متحده برای تعقیب کیناهان، پدر و برادرش و نزدیکترین همکارانشان خبر داد. آنها در دوبی تبعید شده اند اما دولت امارات مدعی است که دارایی های آنها را مسدود کرده است. در پاسخ به شرط ایالات متحده مبنی بر اینکه همه در بوکس تمام روابط خود را با کیناهان قطع می کنند، عقب نشینی های عجولانه زیادی صورت گرفته است. MTK Global، شرکت مدیریت بوکس Kinahan که در سال 2012 تأسیس شد، معاملات خود را در روز شنبه متوقف می کند – همان روز رویارویی تیلور در نیویورک.

بسیار نمادین به نظر می رسد – اما آیا تیلور امید تازه ای برای مبارزه در ایرلند دارد؟ من کمی امیدوارتر هستم اما احتمالاً برای گفتن خیلی زود است. اما رویای من مبارزه در ایرلند است. من از چنان حمایتی از سوی مردم در خانه برخوردار بوده ام، چه در دوران خوب و چه در بدی هایم، که احساس ناراحتی می کنم که نتوانسته اند شاهد مبارزه من در ایرلند باشند. هر وقت از دعوا به خانه می‌آیم، فرودگاه مملو از جمعیت است و این نشان می‌دهد که چقدر مردم در حمایت از من خوب بوده‌اند. من دوست دارم بیش از هر چیزی برای آنها در ایرلند بوکس کنم.”

تیلور، قابل درک است، از هرگونه اظهار نظر خاصی در مورد MTK، Kinahan یا اینکه چگونه تأثیر بد او در بوکس نفوذ می کند اجتناب می کند. او می گوید: «من روی کسب و کار خودم تمرکز کرده ام. و همیشه از تیم خودم راضی بودم. بقیه از کنترل من خارج است.»

شکی نیست که تیلور کروک پارک را با ظرفیت 82000 نفر در دوبلین بفروشد. اما، تا زمانی که آن روز رویایی فرا رسد، او باید به سبز کردن باغ در یک شنبه شب پر تب در نیویورک بسنده کند. خشن و شدید خواهد بود و هیچ شباهتی به فضای مجلل و آرام باشگاه ورزشی نیویورک ندارد.

در حالی که برای آخرین بار به اطراف محیط نامتجانس خود نگاه می کند و آماده می شود تا باغ را روشن کند، تیلور مکث می کند. “این ورزش بسیار سختی است. شما باید در تمرینات بدن خود را تسلیم کنید و از نظر ذهنی برای هر چیزی و همه چیز آماده باشید. این یک آزمون واقعی است، اما وقتی بین بهترین ها دعوا می کنید، آن هم من و آماندا سرانو، شبی باورنکردنی را رقم می زند.”

ما به او و مادرش فکر می کنیم که درست قبل از اینکه اواخر شنبه شب وارد رینگ خطرناک شود، با هم دعا می کنند. و سپس او لبخند می زند. تیلور به آرامی می گوید: «من نمی توانم صبر کنم. “من آماده ام.”