عاشقانه سفر با قطار هنوز زنده است – اما بسیار گران است | اما براکز

آقطارهای mtrak نیویورک را از تالار قطار موینیهان ترک می‌کنند، یک ساختمان بزرگ هنرهای زیبا که قبلاً اداره پست اصلی شهر را در خود جای داده بود. مانند نمونه های مشابه خود در لندن – Paddington یا St Pancras – طراحی شده است تا به مسافران احساس امکان افزایش دهد، اولین مرحله از سفری که ممکن است آنها را به هر جایی ببرد. هفته گذشته، در عید پاک، من و دو کودک هفت ساله‌ام در موینیهان برای سفر 19 ساعته به شیکاگو، سوار قطار شدیم. اگر در واگن های سرپوشیده به راه می افتادیم، به سختی می توانستیم بیشتر هیجان زده باشیم.

داستان عاشقانه سفر با قطار یک نابهنگاری است که فعالان آب و هوا مایل به احیای آن هستند، اما فروش آن سخت است. در ایالات متحده، شبکه ملی قطار کند، ناهموار و کم بودجه است. Amtrak ظاهراً به طور نامعلومی در آستانه ورشکستگی قرار دارد و نیاز به یارانه های متعدد دولتی دارد – آخرین مورد در نوامبر سال گذشته به 66 میلیارد دلار رسید. در بریتانیا، مسئله هزینه نیز هست، اگرچه تا حد زیادی بر عهده مصرف کننده است. اندی برنهام خشم اخیر توییتر در مورد هزینه کرایه های راه آهن بین لندن و منچستر – 369 پوند برای بازگشت در آخرین لحظه، که، همانطور که شهردار منچستر اشاره کرد، ممکن است برای شما یک پرواز برگشت به برزیل بخرد – سیستم گزافی را برجسته می کند که قوانین کرایه را به قدری پیچیده است. آن را فراتر از محدودترین شرایط غیر قابل استفاده می کند.

همه اینها با توجه به پتانسیل سفر با راه آهن شرم آور است. بسیار ایمن تر از رانندگی است. شما می توانید کارها را در راه انجام دهید. اگر بتوانید برای لحظه ای از تلفن خود به بالا نگاه کنید، می تواند حالتی رویایی ایجاد کند که یک مهماندار کهنه کار آمتراک زمانی برای من به عنوان “ذن سفر با قطار” توصیف کرد. جهنم راه آهن مسافربری یک چیز است، اما برای سفرهای دو ساعته یا بیشتر، باید سطحی از راحتی، هزینه و در دسترس بودن در قطارها وجود داشته باشد که خودروها نتوانند با آن رقابت کنند.

خارج از کریدور شمال شرقی، تقریباً 18 سال بود که در یک سفر طولانی آمتراک نبودم. یک عمر پیش، من خواب را از طریق اورگان به ساحل غربی از لس آنجلس به سیاتل بردم. این یک مسیر توریستی بود و قطار مملو از افرادی بود که زمان در دستشان بود: بازنشستگان و بازدیدکنندگان خارجی، به‌علاوه افرادی با فوبیای پیچیده در پرواز. حتی در آن زمان، خدمات مانند یک یادگار به نظر می رسید، اما به روشی خوب: یک تجربه قدیمی با حال و هوای خدمات عمومی. زمانی که Amtrak کارگران را برای صرفه جویی در هزینه ها اخراج نمی کند، شناخته شده است که مهمانداران را برای دوره های فوق العاده طولانی مدت خدمت نگه می دارد و در آن مسیرهای حماسی، حس مواجهه با شخصیت هایی در سبک Amtrak وجود داشت که از تاریخ عامیانه آمریکا سرچشمه می گرفتند.

از آن زمان برخی چیزها تغییر کرده است. کووید ماشین ناهار خوری قدیمی را که در آن غذا به صورت سفارشی درست می شد، تمام کرد تا با سینی های خطوط هوایی گرم شده مجدد جایگزین شود. از سوی دیگر، وای فای Amtrak به طرز چشمگیری بهبود یافته است. قهوه بد نیست در کابین کوچک ما با تخت های دوطبقه، توالت به عنوان یک زیرپایی تا طبقه بالایی قرار داشت و دقیقاً در ارتفاع پنجره قرار داشت. این به این معنی بود که وقتی قطار در کنار بزرگراه حرکت می‌کرد، می‌توانید به طور بالقوه در سالن توالت بنشینید در حالی که ماشین‌ها در فاصله 20 فوتی از شما دورتر می‌شدند، واقعیتی که ما را در بیشتر مناطق اوهایو سرگرم کرد. و اگرچه همه از حرکت شبانه به طور مبهم احساس بیماری می کردند، اما وقتی در ایندیانا از خواب بیدار شدیم، این بود که از پنجره به گروه بزرگی از منونیت ها با کلاه ایمنی که در شهری به نام الخارت پیاده می شدند نگاه کنیم. با سفرهای هوایی چنین جذابیتی به دست نمی آید.

گران بود. اگر سازماندهی شده بودم، می توانستم با رزرو زودتر چند صد دلار از قیمت را کاهش دهم، اما باز هم هزینه آن بیشتر از سفر با هواپیما بود. برای ما سه نفری که یک کابین را اشغال کرده بودیم، من یک طرفه 900 دلار داشتم. کرایه رفت و برگشت هواپیما به شیکاگو برای سه نفر در آن هفته نزدیک به 600 دلار بود. بنابراین، این یک سفر لوکس است، چیزی که فقط گهگاه به عنوان یک غذا در نظر گرفته می شود، نه پیش فرض.

که مایه شرمساری است. قطارها در امتداد جاده‌های پشتی دنبال می‌شوند و به شهرهای کوچک و مناظر بی‌پایان بی‌پایان می‌پیوندند. از کنار اسکلت های زنگ زده صنایع متروکه و جوامع کوچک کشاورزی اطرافشان گذشتیم. ما به مدت 20 ساعت مجبور شدیم سرعت خود را کم کنیم، بازدم کنیم و به بیرون از حباب های خود نگاه کنیم، با حس ترازوی بازسازی شده در وسعت کشور، و احساسی که به ندرت با آن مواجه می شویم: تعجب.