آینتراخت فرانکفورت مسلط وستهام را با کار سربالایی ترک کرد | لیگ اروپا

در نهایت تنها دلداری برای وستهام این بود که آنها همچنان در تساوی هستند. آسیب می توانست شدیدتر باشد. آینتراخت فرانکفورت برای دوره های طولانی برتر بود و با توجه به اینکه دیوید مویس عملکرد نامرتب تیمش را انتخاب می کند، از اینکه وستهم هفته آینده به آلمان سفر می کند، از شانس رسیدن به فینال لیگ اروپا احساس آرامش می کند.

برای یک وستهام ساده لوح چیزهای زیادی وجود دارد که قبل از بازی برگشت پیشرفت کند. آینتراخت آنها را به میل خود انتخاب کرد و باید استادیوم لندن را با برتری بیش از 2-1 ترک می کرد. اگر وستهام که گلش را میشائیل آنتونیو به ثمر رساند، با ضربه بالای سر جارود بوون در وقت های تلف شده به تیر دروازه برخورد می کرد، شایسته نبود.

رسیدن به این نقطه برای هر دو طرف بسیار معنی داشت. در سکوها هیچ احساس عذاب وجدان وجود نداشت. احساس نمی کند کسی این را بدیهی تلقی کند. به هر حال، هواداران جوانتر وستهام قبلاً چنین چیزی را ندیده بودند. این اولین نیمه نهایی تیم آنها در اروپا از سال 1976 بود – از طریق سرنوشت عجیبی که آن هم در برابر فرانکفورت بود – و دیدن زمین مملو از مدتها قبل از شروع بازی، موهای پشت گردن، عجیب نبود. زمانی که هواداران میزبان اجرای هیجان انگیز I’m Forever Blowing Bubbles را شروع کردند و تیم ها ظهور کردند، مورد توجه قرار گرفت.

با این حال فرانکفورت پس از حیرت‌انگیز کردن بارسلونا در دور قبل، هرگز مورد هجوم قرار نگرفت. میهمانان توسط یک گروه بزرگ مسافر حمایت می شدند و مهمتر از آن، اعتماد به نفس در زمین نداشتند. در کنار الیور گلاسنر، مشکلی وجود داشت که دایچی کامادا مالکیت توپ را در اختیار داشت، و نشانه‌های اولیه برای وستهم شوم بود، وستهم که نمی‌توانست تصور کند با کمتر از یک دقیقه از زمان بازی عقب بماند.

مسلما این یک گل زیبا از سوی آلمانی ها بود. حرکت با حرکت کامادا به سمت چپ آغاز شد و وستهم در واکنش به این حرکت کند بود که توپ به رافائل بوره رسید. مهاجم زمان زیادی برای چرخش داشت و زمانی که بوره یک سانتر کرلینگ دوست داشتنی را پشت پابلو فورنالز در تیرک دروازه فرستاد، تقریباً می دانست که انگسار کناف آنجا خواهد بود و از سمت راست مدافع کناری خود را به داخل رساند تا با ارسال یک ضربه محکم و ناگهانی وارد دروازه شود. هدری که باعث شد آلفونس آرئولا به درستی ریشه یابی کند.

وستهام که توسط کرت زوما در بازگشت از مصدومیت به کریگ داوسون در خط دفاع مرکزی تقویت شد، شوکه به نظر می رسید. برای مدتی نتوانستند هیچ کاری را درست انجام دهند. تعداد زیادی از پاس ها بیراهه رفتند و مواقعی وجود داشت که فرانکفورت که به لطف سیستم 3-4-2-1 مبتکرانه خود مشکلاتی را ایجاد می کرد، به نظر می رسید احتمالاً برتری خود را افزایش می دهد.

با این حال، به تدریج وستهام شروع به تحمیل خود کرد. دکلان رایس شروع به پیروزی در تکل های خود در خط میانی کرد. آنتونیو شروع به استفاده از قدرت خود در جلو کرد، که فرانکفورت را مجبور کرد دو بار فکر کند و دفاع خود را چند یارد به عقب براند.

گل تساوی باید زمانی می رسید که آنتونیو با توماس سوچک ترکیب می شد، که بوئن را به سرعت از وسط مسابقه داد. پایان کم او به اندازه کافی خوب به نظر می رسید، فقط برای کوین تراپ که شوت را به تیرک چپ هدایت کرد.

با این حال برای وستهام دلگرم کننده بود و وقتی آنها به تساوی رسیدند تعجب آور نبود. آنها برتری ارتفاعی نسبت به آینتراخت داشتند که کریستیان ژاکیچ و ایوان ندیکا را به دلیل محرومیت از دست دادند و تیم میهمان با ضربه آزاد مانوئل لانزینی در دقیقه 21 ضربه ایستگاهی را به تیرک دروازه زد. هیچ چالشی روی زوما وجود نداشت و آنتونیو یک رگبار از تراپ عبور داد.

در نهایت تنش برطرف شد، آنتونیو پس از خطای آلمامی توره تهدید کرد که دوباره به گل می رسد، اگرچه فرانکفورت در وقت استراحت همچنان خطرناک بود. گاهی اوقات به نظر می رسید که بازیکنان وستهام نمی دانستند چه کسی را انتخاب کنند. بوره مدام در عمق فرود می آمد تا بین خطوط توپ را به دست بیاورد و احساس نکردن آرون کرسول سخت بود زیرا مدافع چپ برای حفظ کناف تلاش می کرد، او به همان دوی زاویه دار ادامه می داد و تقریباً زمانی که آینتراخت را به یک سانتی متر شلیک کرد، برتری را به دست آورد. یک ضد حمله شیک دیگر

برای وستهام ناراحت کننده بود. اینتراخت به سادگی چیزهای بیشتری برای آنها داشت. حرکت آنها خیلی سریع بود، وست هام خیلی تند و تیز بود که نمی توانست از عهده آن برآید و وقتی جیبریل سو در دقیقه 54 از میانه میدان عبور کرد، بعد از یک – دو با جسپر لیندستروم کاملاً جدا شد و سعی کرد آرئولا را با یک توپ کم کند. که توپ را در مسیر کامادا قرار داد و با درماندگی تماشا کرد که هافبک توپ برگشتی را کنار می گذارد.

وستهام تا پایان تمام کارها را داشت. در حالی که سعید بنراهما پس از جایگزینی لانزینی با تلاش خمشی نزدیک شد، به ندرت احتمال تساوی یافتن وجود داشت. در یک سوم پایانی به دقت بیشتری نیاز بود. بسیاری از موقعیت‌های امیدوارکننده به هدر رفت و زمانی که بنراهما با آنتونیو بدون علامت در وسط شلیک کرد، زوزه‌های جمعیت بلند شد.

خلاصه‌ای از شب وستهم بود، اگرچه وقتی ضربه منحرف شده کامادا به چوب برخورد کرد، آنها از فرار بزرگ لذت بردند. حداقل آنها قبل از بازی برگشت هنوز امید دارند.